Κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι ότι τελικά είναι δύσκολο να ανέχεσαι τους γύρω σου όταν καλά καλά δεν ξέρεις εαν μπορείς να ανεχτείς τον εαυτό σου...και μετά από μία περίεργη μέρα καταλήγω στο ερώτημα: εγώ είμαι η κακιά ή όλοι οι άλλοι οι ηλίθιοι; Καλά δεν περιμένω απάντηση...μάλλον το πρώτο ισχύει...ω τι έκπληξη! Τουλάχιστον ξέρω ένα ακόμα άτομο που κάνει αυτή τη σκέψη! Παρηγοριά!

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ξαπλώνεις στο κρεβάτι και να μην σε πιάνει ύπνος! Να στριφογυρνάς, να μπερδεύεσαι με τα σκεπάσματα, να μην μπορείς να βολευτείς με το μαξιλάρι, να κάνεις διάφορες σκέψεις που σε αποσπούν ακόμα περισσότερο, να κοιτάζεις το ρολόι και αυτό να δείχνει κάτι ανήκουστες ώρες! Και το αποκορύφωμα: να πρέπει να ξυπνήσεις στις εφτά παρά τέταρτο! ΕΦΤΑ ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ!

Εφτά ώρες σε ένα κτήριο που βρωμάει χλωρίνη και ιδρώτα, με ρωγμές στους τοίχους και σκονισμένα θρανία. Να πρέπει να περάσεις εφτά ώρες κάθε εργάσιμη ημέρα της εβδομάδας, δηλαδή τριάντα πέντε ώρες συνολικά κάθε εβδομάδα(είδατε κύριε μαθηματικέ; Μια χαρά τα πάω με τον πολλαπλασιασμό! Στην διαίρεση κολλάμε...) με συνομήλικους που γελάνε με την ατέλεια του άλλου και αρέσκονται σε εύκολους και γρήγορους εντπωσιασμούς. Και εσύ να προσπαθείς να ξεχωρίσεις όχι για την πονηριά σου αλλά για την αξία σου. Να προσπαθείς να τους ανοίξεις τα μάτια, να τους πεις "Υπάρχει ζωή και μετά την τηλεόραση!". Να τους παρακολουθείς με φρίκη να πέφτουν σε λήθαργο όταν εσύ ανατριχιάζεις με την ποίηση και με τα νοήματα που κρύβουν οι λέξεις της.

Και μετά να γυρνάς σπίτι, να κάθεσαι ένα μισάωρο και μετά να βρίσκεσαι πάλι στους δρόμους. Να κολλάς στην κίνηση, να σπάνε τα νεύρα σου, να περνάς με κόκκινο, να βρίζεις, να καταριέσαι τους πάντες και τα πάντα.

Τρεις ώρες φροντιστήριο. Αλλά αυτό σου αρέσει! Βρίσκεις μία κρυμμένη ομορφιά στα μαθήματα που έχεις επιλέξει να παρακολουθείς εκτός σχολείου. Μπορεί να μην τα συμπαθείς πάντα αλλά τουλάχιστον τα αντέχεις! Και τα παιδιά εκεί είναι αλλιώς! Υπάρχει ένα αμυδρό σημείο επαφής...

Επιτέλους σπίτι! Μετά από δέκα ώρες μαθημάτων και τουλάχιστον τρεις ώρες καθοδόν, επιτέλους σπίτι! Βγάζεις τα ρούχα που έχουν την μυρωδιά της πόλης και φοράς κάτι φθαρμένες πιτζάμες με κάτι αρκουδάκια. Και είναι η πρώτη φορά στην διάρκεια της ημέρας που αισθάνεσαι άνετα και ανθρώπινα...

Η τηλεόραση βουίζει. Κάποιοι δημοσιογράφοι φωνάζουν για ένα όνομα, κάποιοι άλλοι για ένα συμβόλαιο γάμου. Τι σε νοιάζει εσένα; Τα παρακολουθείς, σχηματίζεις άποψη, κάνεις συζητήσεις αλλά όταν το βράδυ ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου τίποτα από αυτά δεν σε κρατάει ξύπνιο.

Όχι...κάτι άλλο σου κρατάει ανοιχτά τα μάτια...κάτι άλλο σε τρώει...ένα ρίγος; Μία μελωδία; Ένας ψίθυρος; Μία ιδέα;

Ίσως κάτι από τα παραπάνω! Ίσως και κανένα! Δεν προλαβαίνεις όμως να μάθεις...σε παίρνει ο ύπνος...

ΥΓ. Αλλιώς ξεκίνησα το γράψιμο και αλλιώς τελείωσα! Το υπέροχο τραγούδι του Moby δένει άψογα με το όλο κλίμα! Καλό βράδυ σε όλους!