Δεν θέλω να γράψω για το φιλί σου…

για τις χιλιάδες μικρές απόπειρες 

που βουλιάξανε…

Φιλούσα πάντα το μισό σου στόμα…Τόσο έφτανα…

Το άλλο μισό που δεν έβλεπα,

βλοσυρό και αγέλαστο…

Δεν είναι φιλί αυτό…

Είναι απάτη… 

Δεν θέλω να γράψω για το χάδι σου…

Ερχόταν μόνο από φόβο μη  χάσει….

Χάιδευες μόνο την ανάγκη σου…Τόσο έφτανες…

Το άλλο μισό, που δεν ένοιωθες,

σιωπηρό και τρεμάμενο πλάγιαζε δίπλα σου…

Δεν είναι χάδι αυτό…

Είναι απάτη…  

Δεν το μπορώ για σένα να γράψω…

Για το φιλί σου, για τις άκρες των χειλιών,

για το χάδι που δεν έδινες

για τ’ όνομά σου που λάτρευες

να το προφέρουν οι άλλοι…

Αλλά να ξέρεις

δεν είναι απάτη αυτό που σου λέω…

Δεν είναι τίποτα απ’ αυτά που σε δικαιώνουν.

Είναι ένα «ΚΡΙΜΑ» στον χρόνο γραμμένο

είναι ένα γράμμα που δεν παραδόθηκε

μ’ ένα υστερόγραφο ξεθωριασμένο…. 

Μία μικρή σκιά, μπορεί να είναι,

που ήρθε να πιεί νερό 

από την χάλκινη χούφτα σου….

                           Απρίλης 2002...