Θα μπορούσε να είναι και τίτλος ταβέρνας.Η ωραία Αθήνα. Ωραία...Τρόπος του λέγειν...Να μην πούμε και τίποτα να γελάσουμε;Τα μόνα μέρη που μου αρέσουν στην Αθήνα,το έχω πει χίλιες φορές,οι φίλοι μου το έχουν εμπεδώσει,είναι η Πλάκα,το Μοναστηράκι,το Θησείο,και αυτά όχι Κυριακή και με λιακάδα,που πάνε όλοι,βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια(άσχετο,τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή,στην Αθήνα όλοι στην λιακάδα).Σωστά,πολύ σωστά βγαίνουν όλοι με τη λιακάδα,το μόνο υπέροχο πράγμα που έχουμε σαν χώρα,μαζί με τα νησιά και τη θάλασσα(προσωπική γνώμη, πάντα)αλλά πειράζει που δεν μου αρέσει η πολυκοσμία,να με πατάνε,να με σπρώχνουν,και να πρέπει να έχω το νου μου μην παρακολουθεί κανένας να μου κλέψει κινητό και πορτοφόλι στο συνωστισμό;Ετσι η βόλτα είναι κούραση.Προτιμώ καθημερινή με λίγους και αυτοί ήσυχοι τουρίστες με φωτογραφική μηχανή.

Το έχω πει πολλές φορές,αλλά θα το ξαναπώ(σιγά μην γλιτώνατε!!χα,χα),ότι είμαι μοναδικό φαινόμενο ανθρώπου που ενώ δεν δουλεύει(είμαι πάλι στην φάση αναμείνατε στο ακουστικό σας) είμαι ελάχιστα στο σπίτι,συνήθως είμαι ή σε ένα λεωφορείο να γυρίζω την Αθήνα για βόλτα,ή σε μάθημα.Αλλά η ταχύτητα που παίρνω αποφάσεις...Σε δευτερόλεπτα!Εχθές γύριζα από το μάθημα,την ηχοληψία,μέσα στο λεωφορείο βλέπω ένα μήνυμα,ένας φίλος είχε στείλει ότι είναι σε μια καφετέρια,στα Ster στην Αχαρνών,μαζί με μια άλλη φίλη μας,αν θέλω να πάω.Σιγά μην χάσω ευκαιρία για βόλτα!Ερχομαι, λέω,κατεβαίνω στην επόμενη στάση,παίρνω τρένο και να 'μαι!Ρίξαμε γέλιο!Αυτός ο φίλος μου γνωριζόμαστε πάνω από δεκαετία και έχουμε οικειότητα,τρελοκομείο σκέτο.Η κοπέλα,την ξέρω ελάχιστα αλλά τρελή συμπάθεια μου.Μια γλύκα!!Της λέω θα σε υιοθετήσω αδελφούλα μου.Νέο κύμμα γέλιου.

Εχθές ήταν μια περιέργη μέρα.Ξεκινάω 16.55 από το σπίτι να πάω για μάθημα.Κανονικά πάντα φεύγω 16.30 αλλά ως συνήθως χάζευα.Πάω πέρα προς τη στάση,βλέπω μια Πρωτοπαπαδάκη να μην κινείται ούτε ποδήλατο.Οσοι ξέρουν από Γαλάτσι,ξέρουν τις υπέροχες λεωφόρους,Πρωτοπαπαδάκη,Βείκου και Γαλατσίου,που είναι 365 μέρες το χρόνο σε μόνιμο μποτιλιάρισμα.Βλέπεις το Galatsi city που έχω την μεγάλη ατυχία να κατοικώ,ενώνει πολλές περιοχές,περνάς για να πας Ψυχικό,Φιλοθέη,Νέα Ιωνία,Μαρούσι,Αττική οδό,και πολλές άλλες περιοχες.Το σπίτι μου είναι ανάμεσα σ'αυτές τις 3 υπέροχες λεωφόρους,σαν κερασάκι στην τούρτα.Για να μην μακρυγορώ(πρωτότυπο!)λέω δεν πάω στην επόμενη στάση;Κατηφορίζω στην επόμενη η οποια είναι στα 300-400 μέτρα περίπου,δεν μπορώ να υπολογίσω,σαν να λέμε όσο απέχουν Μοναστηράκι-Θησείο,οι δυο σταθμοί τρένου,στο περίπου τόσο.Βλέπω το λεωφορείο λίγο πίσω μου.Ωχ,τα πιάσαμε τα λεφτά μας,λέω.Μετά από λίγο,διαπίστωσα οτι δεν έχουμε φανάρια!Δεν είχαμε ρεύμα.Καλά,εμείς στο σπίτι είχαμε,αλλά στο διπλανό στενό που μένει η γιαγιά μου,ας πουμε,δεν είχαν.Για αυτό γινόταν το μπάχαλο.

Έφτασα στη στάση και περίμενα.Ήταν 17.05 μ.μ.Το λεωφορείο ήρθε στη στάση 17.25μ.μ!!!!!Περίμενα 20 λεπτά για μια απόσταση που κάνει σε νορμαλ συνθήκες,1-2 λεπτά να πάει,εκτός αν το πιάσει φανάρι,το πολύ 5 λεπτά.Ηρθε και γεμάτο.Οταν έφτασε στην Κυψέλη,δεύτερο σκηνικό πανικού.Σε κεντρικό δρόμο προς την πλατεία,διπλής κατευθυνσης,που παρκάρουν και από τις δυο πλευρές,το ρεύμα ανόδου είναι ανηφόρα,και στην κάθοδο περνάνε 2 λεωφορεία,να σου και το αποριμματοφόρο!!

Ερώτηση πολλαπλών επιλογών:

α)Να γελάσεις;

β)Να κλάψεις;

γ)Να βρίσεις;

Το σίγουρο ότι στην ώρα σου δεν φτάνεις με τίποτα!Στέλνω και στο δάσκαλο μήνυμα,να ξέρει το παλικάρι ότι θα αργήσω,μην νομίζει ότι δεν θα πάω.Τρεις μαθητές είμαστε όλοι κι όλοι.

Τελικά το αποριμματοφόρο,κατάφερε ο άνθρωπος να κάνει λίγο στο πλάι να περάσει το λεωφορείο,με πολύ προσοχή,γιατί αν κόψει κάποιον στην ανηφόρα,μετά δεν ξεκινάει εύκολα.

Κάθε κάδος και καημός,κάθε σκουπίδι και δάκρυ,ώσπου ο μάγκας οδηγός,πήγε λιγάκι άκρη...

Ωχ,αυτό τώρα μου ήρθε!

Εκείνη την ώρα είχε έρθει το εγκεφαλικό και χτύπαγε την πόρτα,δεν βρήκε εγκέφαλο και έφυγε.Που να βρει στο κεφάλι μου άκρη...

Δεν φταίνε και αυτοι οι άνθρωποι...Αλλά αυτοί που τους λένε που θα πάνε.Αυτοί οι άνθρωποι είναι ήρωες,με τόση βρωμιά και μικρόβια που πιάνουν...Στις γειτονιές περνάνε τη νύχτα να ξυπνάνε τον κόσμο και στις λεωφόρους,μέρα με κίνηση και λεωφορεία.

Το ίδιο σκηνικό μου είχε τύχει την Δευτέρα που είχα πάει με αυτό το φίλο μου πάλι,σε μια μουσική παράσταση,και είδαμε μια κοπέλα που την ξέρει εκείνος χρόνια,και εγώ την γνώρισα από εκείνον,πολύ καλή κοπέλα και πολύ καλή τραγουδίστρια.

Δευτέρα απόγευμα,πάλι το συμπαθέστατο αποριμματοφόρο στο ίδιο σημείο...

Αντε μετά να προλάβεις τραμ...Έτρεχα από την πλατεία Συντάγματος και όταν έφτασα στα 2 βήματα,έφυγε...Κλαψ...Ασε που έκανα 15 λεπτά να επανέλθει η αναπνοή μου...Αναπνέω που αναπνέω δύσκολα,με τόσο τρέξιμο,ένα βήμα πριν την εντατική για μάσκα οξυγόνου...

Τελικά την Τετάρτη δεν είχε κίνηση στην Αθήνα.Στην υπέροχη περιοχή μου ήταν το τσιρκο...

Μετά το μάθημα,αλλαγή κατευθυνσης,καφεδάκι,γέλιο,βλακειούλες,φαγητό και κουβεντούλα.

Σήμερα,μια νέα Οδύσσεια.Θα γράψω Επος με τις ταλαιπωρίες μου.Η Οδύσσεια μιας πεζής.Πεζής με τα πόδια δηλαδή,όχι πεζής πραγματικότητας.Αυτό ανήκει σε άλλο έπος.Με περισσότερους στίχους.

Σήμερα λοιπόν,ξεκινάω 18.00 μ.μ να πάω σε μια φίλη στην Λαμπρινή.Η οποία απέχει από το Γαλάτσι 30 λεπτά με τα πόδια.Χάνω το λεωφορείο που με αφήνει στα 5 λεπτά από το σπίτι της κοπέλας,και το περίμενα 25 λεπτά.

Εφτασα στο σπίτι της κοπέλας 19.30!!!!

Σε μιαμιση ώρα πας στη Χαλκίδα και έχεις ήδη κάτσει και για καφέ.Ο ένας συμμαθητης μου τις Τετάρτες έρχεται από Χαλκίδα για μάθημα.Κάνει γύρω στη μια ώρα.

Αλλά το πιο αστείο δεν ήταν ότι έκανα τόση ώρα.Αυτό που σε κάνει να χτυπιέσαι στο γέλιο ήταν ότι η περιοχή είχε black-out!!!!!Τοπικό μεν,αλλά δεν έβλεπες τίποτα.Ηταν η πρώτη φορά που ένιωθα ευτυχισμένη που περνάγαν αυτοκίνητα και έβλεπα έστω έτσι να περπατάω.Η φίλη μου με περίμενε με κεριά κάτω.Μέχρι 9 η ώρα δεν είχε φως.Μετά ήρθε.

Γελάω τώρα,αλλά η κατάσταση στο τρελοκομείο "η ωραία Αθήνα"έχει φτάσει στο απροχώρητο.Τι να πρωτοσχολιάσω;Είναι όλα τόσο απαράδεκτα που δεν θέλω να χαλάσω ούτε γραμμή να τα γράψω.

Χαίρομαι όμως όταν βλέπω νέα παιδιά που έχουν επίγνωση της κατάστασης και μια φλόγα στα μάτια να την αλλάξουν...

Πιάσαμε κουβέντα με ένα παλικάρι στη στάση,γύρω στα 20-22,δεν θα ήταν παραπάνω.Μου έκανε εντύπωση πόσο ώριμα μίλαγε,για όλα αυτά που κάθε μέρα σου χαλάνε τη μέρα,και μου έδειξε ότι η νέα γενιά είναι ΚΑΙ παιδιά σαν αυτό το παλικάρι,και όχι μόνο σαν αυτούς που παρακολουθούσαν την μπάλα με παρωπίδες στην καφετέρια μέσα και λέω στη φίλη μου:Και ξεβράκωτες να περάσουμε μπροστά θα μας σπρώχνουν να πάμε στην άκρη,ούτε θα κοιτάξουν. Αρρωστημένη κατάσταση.

Αλλά όταν βλέπω τέτοια παιδιά...Δεν ξέρω...Μια ελπίδα ανθίζει μέσα μου...Παιδιά που βλέπουν το πρόβλημα,θα έρθει η στιγμή να το αλλάξουν.Παιδιά έξω από το μικρόκοσμό τους,που σκέφτονται ότι έτσι όπως πάμε σε λίγα χρόνια θα σου ζητάνε διαβατήριο να πας στη θεσσαλονίκη,δική του κουβέντα.

Να το,το μέλλον...Που είναι το μέλλον αν όχι στα νέα παιδιά;Ενταξει,κι εγώ ανήκω εκεί,νέο κορίτσι(γκουχ-γκουχ...γέλασε κανεις;)λίγο μεγαλύτερη από το παλικάρι,αλλά αυτή η γενιά,αν την αφήσουν(ποιοί δεν θα επεκταθώ,αυτονόητα κάποια πράγματα)αν την αφήσουν λοιπόν και δεν την τρελάνουν,με διάφορες "φόλες" που κυκλοφορούν,ζιζανιοκτόνα για να μην μιλάω να μην έχω στόμα,για να παραφράσω τον Τζιμάκο,τότε θα γίνει το βήμα ανόδου.Πόσο πια να πας προς τον πάτο;Οταν τον φτάσεις,δεν θα έχει πιο κάτω.Ακόμα κατεβαίνουμε.Γιατί είναι πρόοδος,η ανθρώπινη ζωή να κοστίζει τόσο φτηνά ώστε να την αφαιρούν μέρα-μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο με μια ηλίθια αιτία;Τι να πεις...Με αλεξίσφαιρα θα κυκλοφορούμε σε λίγο.Επίσης τώρα ισχύει "το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού",όχι πια η θρησκεία.Ξυπνάει και ο κοιμισμένος κοινωνιολόγος μέσα μου...Δεν αρχίζω ανάλυση γιατί θα τελειώσω το πρωί.Οργισμένος κοινωνιολόγος μάλλον,όχι κοιμισμένος,το κοιμισμένος κολλάει ότι μόνο στα χαρτιά είμαι αυτό που σπούδασα.

Αυτά τα λίγα από μενα...Τι να κάνω...Θα προτιμούσα να ήμουνα τώρα αλλού...Μην πω που...Γνωστό...Στο αγαπημένο μου μέρος...Δίπλα στη θάλασσα...Χειμώνα κατα προτίμηση,πριν γίνει η κάθοδος των μυρίων, που φέρνουν την βαβούρα και την αγένεια της Αθήνας στο νησάκι...