Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι Ασιάτες είναι πάντα τα γελαστά παιδιά του πλανήτη; Μάλλον ο Θεός είχε μεγάλα κέφια όταν τους έφτιαχνε. Αλλά ρε παιδί μου, δεν σκέφτηκε να τους δώσει και μια ελαστικότητα στους μυς του προσώπου; Να μπορούμε να καταλαβαίνουμε, εμείς οι απλοί υπόλοιποι του πλανήτη, τί σκέφτονται και τί νιώθουνε. Τώρα πώς μου ήρθε αυτό; Ε, δεν είναι καινούρια απορία, απλά σήμερα εμφανίστηκε ξανά στην επιφάνεια.  

Πήγα σήμερα που λέτε, περπάτημα στο κέντρο με τη Μαρία. Και ενώ συγκρίναμε σε ένα κατάστημα υπόδυσης, μπότες μαύρες με γόβες καφέ, ακούσαμε κάτι σαν «ιιιιιιιι» και γυρίσαμε τα κεφάλια έκπληκτες. Εμείς και όλοι οι υπόλοιποι που βρίσκονταν στο κατάστημα εκείνη την ώρα. Τα «ιιιιιιι» (σαν της Ζούμπις ένα πράγμα), μετατράπηκαν σε κάτι που σε μας ερχότανε ως «Χιχαχολιλικιχεχο». Εννοείται, δεν καταλάβαμε θεό. Αλλά δύο Κινέζες, είχανε πιαστεί στα χέρια. 

 «Παγκόσμια γλώσσα σώματος, αποφάνθηκε η Μαρία. Μαλλιοτραβιούνται για αγόρι.» Παραξενεύτηκα…. «Στα παπούτσια τσακώνονται για αγόρι αντί για μπότες μωβ;»  

Είχανε πιαστεί για τα καλά, τα ηχητικά εφφέ συνεχίζονταν, αλλά τι έλεγαν, μόνο ο Θεός με τα κέφια, που λέγαμε πριν, κατάλαβε. Τα κινέζικα μου φτάνουν στο «Γουό ’ι Νι» που σημαίνει «Σ’ αγαπώ», και σε μια δισύλλαβη πρόταση που προφέρεται σαν «Χεχέ». Την τελευταία την θυμάμαι καλά, γιατί μου την έμαθε μια φίλη μου Κινέζα. Την λένε στο τέλος του φαγητού. Φυσικά όταν μου την είπε, πέθανα στα γέλια και την ρώτησα αν επιτρέπονται και τα ακόλουθα: «ΧαΧα, ΧιΧι, ΧοΧο». Κατάφερα να πνίξω την γερμανίδα της παρέας από τα γέλια αλλά το ερωτηματικό που δημιούργησα στην Κινεζούλα, δεν φάνηκε στο πρόσωπο. Έμεινε το χαμόγελο. Η απορία ζωγραφίστηκε μόνο στα μάτια…. Πάλι καλά…. 

 Στο μεταξύ, οι δύο τους, αρχίσανε να ρίχνουνε και παπούτσια. Οι πωλήτριες δεν μπορούσανε να τις συγκρατήσουνε, και σκεφτόντουσαν να τηλεφωνήσουν στην ασφάλεια. Το μαλλί όμως απείραχτο, ολόισιο και περήφανο. Ούτε μια τρίχα να μην εξέχει. Φτού! Και όσες σπίθες και αν πετούσανε τα μάτια τους (εντάξει, δυστυχώς δεν είδαμε κανένα από τα εφφέ της ταινίας «Τίγρης και Δράκος» ), το χαμόγελο εκεί. Χαριτωμένο, ανεξιχνίαστο, για μένα τρομακτική παρενέργεια από κακή πλαστική εγχείριση, αν το έβλεπα σε άτομο άλλης φυλής. 

 Επενέβηκα, ως συνήθως, (δεν θα δω καβγά, αδικία, κακό και να μείνω αμέτοχη, θα βοηθήσω κι ας πονέσω εγώ στο τέλος). Καταφέραμε να τις χωρίσουμε και να τις ηρεμήσουμε, χωρίς να ειδοποιηθεί η ασφάλεια.Και φυσικά, χωρίς να ειδοποιηθεί το στόμα, να σχηματίσει άλλη καμπύλη. Κολλημένο στο χαμόγελο…..Ναι,  η Μαρία είχε δίκαιο, για αγόρι τσακωνόντουσαν. Κρίμα, μέσα σε τόσα παπούτσια, πείσμωσε το καταναλωτικό μου ένστικτο.  Βγαίνοντας στο δρόμο, πήραμε επιτέλους φρέσκο αέρα και η Μαρία πέταξε τη δική της απορία.

-Χάρις, πρόσεξες ότι τελευταία έχουνε ψηλώσει οι Κινέζοι; Δεν είδες τη μια που σχεδόν ήταν στο δικό μας ύψος; Ε, δεν ήταν 1,70; Μάθανε κι αυτοί τα γαλακτοκομικά, μάλλον. Τελείωσε ο κόσμος που ξέραμε. ’μαν ψηλώσαν και οι Κινέζες….