Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες βόλτα το απόγευμα; Πραγματικά δεν μπορείς να θυμηθείς πότε είδες για τελευταία φορά την πόλη λουσμένη στο φως, στο γλυκό φως του απογεύματος λίγο πριν σκοτεινιάσει. Έτυχε σήμερα να έχεις μία ώρα ελεύθερη, έξω από τοίχους και μαυροπίνακες.

Άδεια φάνταζε η πόλη. Έρημη. Κανείς δεν μένει πια εδώ! Όλοι έφυγαν! Τα πεζοδρόμια άδεια, τα μαγαζιά κλειστά. Στον δρόμο μόνο κάτι αυτοκίνητα και δυο τρεις μαθητές με ασήκωτες τσάντες να ανυπομονούν να φτάσουν σπίτι τους.

Κρύο δεν έκανε ούτε ζέστη. "Τέτοιος καιρός αρμόζει στην εγκατάλειψη" σκέφτεσαι και ξέρεις ότι έχεις δίκιο. Εγκατάλειψη...και είναι πράγματι κρίμα που ζεις για να δεις κάτι τόσο θλιβερό. Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια. Και όσοι κοιτούν απλά μορφάζουν από αηδία και συνεχίζουν τον δρόμο τους, ούτε καν κοντοστέκονται, ούτε καν προσποιούνται ότι νοιάζονται...

Έχει γεμίσει σκουπίδια η πόλη. Όμως ξέρεις ότι τα σκουπίδια απλά τονίζουν την ήδη υπάρχουσα ασχήμια, μια ασχήμια που δεν φανερώνεται αλλά κρυφά πληγώνει τον κάθε διαβάτη που τυχαίνει να περπατά τους δρόμους της.

Δεν μπορείς να αποφασίσεις αν την αγαπάς ή όχι. Αναμνήσεις δεν έχεις που να σε δένουν μαζί της. Οι αναμνήσεις σου είναι αλλού, σε άλλες πόλεις με την ίδια ασχήμια. Ανοιχτή πληγή θα είναι πάντα αυτή η πόλη...και πάντα θα σε πονά...