Επέστρεψα αλλά ο νους μου ακόμα πάει κι έρχεται ταξιδάκια...όχι μεγάλα... σαν το μπαλάκι του ping pong, επιτραπέζιου τέννις. Λίγο από τη μια λίγο από την άλλη...

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... Καμιά επικοινωνία με τη συγκεκριμένη μελέτη που πρέπει να ετοιμάσω! Γιατί νομίζεις την άφησα τελευταία, ε;

Κάνω προσπάθειες... Ανοίγω το ένα βιβλίο, το κοιτάω, χασμουριέται...είναι και κολλητικό. Μετά από πέντε λεπτά, οι γραμμές αρχίζουν να μετατρέπονται σε σπιράλ και να μου βγάζουν τη γλώσσα!

Ε, με πιάνει κι εμένα η ψωροπερηφάνειά μου, το παρατάω κι ανοίγω άλλο βιβλίο... Αλλά αυτά τα συγκεκριμένα, μου βγήκανε πολύ σνομπ...Και με τους σνομπς ποτέ δεν τα πήγαινα καλά... Βρε πιάσε κανένα παλιό τεύχος του Κοσμοπόλιταν και άσε μας στην ησυχία μας!

Έτσι, πέρασαν τρεις μέρες και ακόμα είμαστε στις αρχές... Αλλά τα διαβάζω όλα ταυτόχρονα, ναι, βέβαια! Κάποιες αρχαίες, ιδιαίτερες γυναίκες, κάτι ανασκαφές στις Κυκλάδες, κάτι αρχαίες τελετές, μάσκα με αβοκάντο για τα μαλλιά, απολέπιση για τις πατούσες, τις περσινές γόβες, τον πιο χοτ άγνωστο. Χμ... μπααααααααα δεν είναι χοτ, δεν έχει τίποτα το άγριο, τσου! ’λλο;

Ο καφές τελείωσε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως πίνω τσάι και τελειώνει ο καφές...

Μου κόλλησε κι αυτό το «Τάάάάκη, τελείωσες με το σιδέρωμα;»... Ευτυχώς έχω κλειστό το κινητό, αλλιώς ο Αλ  μου, θα το άκουγε για πέντε λεπτά συνεχόμενα! ’σε καλύτερα, μην κάνει τίποτα σε κανένα ασθενή και τρέχει μετά! «Τάάάάκη»-Μα είναι υπέροχο! Αλλά σπάζει μου την άγρια, φακκά μου  (μου την δίνει, μου την σπάει) να κολλάνε φράσεις στο κεφάλι μου και να μην βγαίνουν... (βλ «Πόμπα ο τραχανάς!») ....  Τάαααααααακηηηηηηηηη.... και ο μόνος Τάκης που γνωρίζω είναι ένας θείος, που σίγουρα δεν έχει αγγίξει ποτέ του σίδερο ή πιάτο... Λες να τηλεφωνήσω στη γυναίκα του; Βρε, κόλλησα σας λέω! Ππιιιιι αναλαμπή! και ο τατάς (νονός) μου είναι Τάάκης!!!... Μα να τηλεφωνήσω στην εγγλέζα τη νούνα μου, και της το τραγουδήσω «Τάάάάάάκη;» θα καταλάβει τίποτα; Το πολύ πολύ να μου πει ότι πάλι χάλασε τη δίαιτά του... Πάει, τελείωσε... Το «Τάάάάάάκης» μας κόλλησε για τα καλά..  ....

Θέλω επειγόντως έναν καφέ! Και μάλιστα irish! Αχ τί κούκλοι που είναι αυτοί οι Ιρλανδοί! Αυτός ο Κόλιν (όχι ο δικός μας Συνκόλλινσες μου! ’λλος!) θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας μετανάστης Greek God! Με μια χαριτωμένη μπιροκοιλίτσα βέβαια... είναι ζεστές όμως οι μπιροκοιλίτσες...σου προσφέρουνε ασφάλεια... και όμορφη αγκαλίτσα για τον χειμώνα! Δεν έχει σημασία όμως, γιατί ο χειμώνας πέρασε σχεδόν διάφανος φέτος...

Αν και σήμερα  ήταν γκρίζος ο ουρανός. Απειλούσε να βρέξει αλλά έφτυνε μόνο.. Καλά να μας κάνει! Ουφφφφφφφφφουξίξ!Μόλις άκουσα βροντή. Ή αστραπή; ’κουσες βροντή και είδες αστραπή, βλόλο! Α , ναι... Αστερίξ, δεν πιστεύεις ότι θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας απόψε, έτσι; Ρε κανεί να αστράφτεις και να βροντάς!Ουφφφ...

«Τάάάάάάκη!! Φέρε μου καφέ!» Ποιόν φωνάζω; Ούτε Ανδρέας, ούτε Γιώργος, ούτε καν Γιούργκεν δεν υπάρχει εδώ τώρα...