Φτάσαμε αισίως και στο τέλος αυτής της ημέρας. Ήταν τρελή μέρα η σημερινή! Είχε απ'όλα!

Μου έχει μείνει μια πικρία στο στόμα, ένας κόμπος στο λαιμό.

Τζάμια έσπασαν και έπεσαν πάνω μας. Δεν φοβηθήκαμε. Απλά περιμέναμε να σωπάσει ο θόρυβος για να μπορέσουμε να φύγουμε. Απλά περιμέναμε...

Καθώς επιστρέφαμε σπίτι με το αυτοκίνητο είδαμε στον δρόμο ένα παιδάκι να περιπλανιέται. Παιδάκι είπα; Λάθος! Μωρό! Δύο χρονών με το ζόρι. Είχε φύγει απ΄την αυλή του σπιτιού του που έπαιζε και είχε βγει στο δρόμο. Ευτυχώς το βρήκαμε πριν περάσει κανένα αυτοκίνητο...το πήγαμε στους γονείς του...

Γέλια είχε η σημερινή ημέρα. Τώρα που βρίσκομαι επιτέλους σπίτι με λίγη ηρεμία εκτιμώ αυτά τα γέλια!

Πόσο θα ήθελα να φύγω απο εδώ. Να ζήσω κάπου μακριά, ελεύθερα! Με φόντο τον ουρανό και τα αστέρια. Με συντροφιά μόνο όσους εκτιμώ και συμπαθώ. Κάπου που δεν θα χρειάζεται να πνίγω αυτά που νιώθω από φόβο μήπως με απορρίψουν...

"Τι λες; Θα το δοκιμάσουμε κάποτε;"

"Κάποτε..."

Μα αυτό το κάποτε μοιάζει μακρινό...και δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχουν αστέρια!

Κάτι μέρες σαν κι αυτή φοβάμαι μήπως κάποια μέρα αδειάσει η ζωή μου...

Ήταν τρελή μέρα η σημερινή! Και ωραία όμως! Αξέχαστη!