Κλπ κλπ …

 Και απ’ εκείνη τη στιγμή, έρμαιο εκείνης της παράδοξης μαγείας,, επιδόθηκε στο κυνήγι των προτάσεων και της κάθε του λέξης. Ν’ αντισταθεί δεν μπορούσε σ’ αυτούς τους ήχους. Και στα νοήματα. Της, είχε δώσει, έτσι είχαν συμφωνήσει, το απόλυτο δικαίωμα της ερμηνείας, ακόμα και της παραμόρφωσης. Ετσι, της είχε πει, θα μπρούσε να βρεί τις πύλες προς τη σκέψη του και τη ψυχή του.  

Ηταν όμως πολλές αυτές οι πύλες, ήταν διαφορετικές, την είχε προϊδεάσει. Ομως, εκείνη δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Στο πρώτο χάσιμό της, στην πρώτη της μικρή ασφυξία, εκείνος θα της άνοιγε το παράθυρο της διαφυγής. Δεν θάταν για δική της προαστασία όπως θα νόμιζε. Για δική του θάταν. Μες τον πανικό της, μπορεί να κοβόταν από αιχμηρές γωνίες των διαδρομών του, μπορεί να έφερνε τα πάνω – κάτω στον κόσμο του. Να τον μάτωνε. Και έτσι, εκείνος θα πονούσε.  

Ακολούθησε λοιπόν τους απόηχους της σκέψης και των λόγων. Χάθηκε σε αυτές. Στα μέσα και στα έξω του. Μόνο που, άρχισε να κρυώνει. Ναι, έκανε κρύο εκεί έξω, εκεί μέσα, δεν μπορούσε να καταλάβει που βρισκόταν ακριβώς. Δεν άργισε να το διαπιστώσει. Ειχε απομακρυνθεί, μεσα στο τρελλο της παιχνίδι. Ειχε χάσει την πηγή. Την έλεγαν ανάσα. Εβγαζε εκείνη τη ζέση. Τη χρειαζόταν. Την αναζήτησε ξανα ...  

Κλπ κλπ κλπ.

από ένα παλιό περιοδικό. θα βρω τινος ειναι και θα το γραψω καποια στιγμή.