Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε το 1931 στην Θεσσαλονίκη, οπου και ζει. Απο τους σημαντικότερους εν ζωή ποιητές, πολεμήθηκε έντονα, τόσο εξ' αιτίας τής δεδηλωμένης ομοφυλοφιλίας του, όσο και εξ΄αιτίας τού απροκάλυπτου, και "αιρετικού" του λόγου.

Δεν είναι ο σκοπός μου να αραδιάσω βιογραφικά, Αλλωστε Θα βρείτε εν αφθονία στο internet. (ΠΡΟΤΑΣΗ: διαβάστε την συνέντευξή του στο www.thescooligans.gr  τεύχος 7)...

Απλά θέλησα να postάρω τέσσερα ποιήματά του, για να δώσω ένα ερέθισμα σε όσους ενδιαφέρονται, να γνωρίσουν αυτόν τον εξαιρετικό ποιητή...

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

ποτέ δε λένε την αλήθεια

ο κόσμος υποφέρει και πονά,

κι εσείς τα ίδια παραμύθια.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

είναι πολύ ζαχαρωμένα

ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα

μα δεν ταιριάζουνε για μένα...

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο να ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μιά φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

γιά τους απεγνωσμένους;

 ΒΡΟΧΟΣ 

Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου,

ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,

όλο και πιο πολύ τυραννικά.

Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,

δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,

τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,

έγιναν πιο κατάλληλα

για το λαιμό μου.

ΑΝΑΣΤΟΛΗ 

Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,

ό,τι επιθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,

ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,

μόλις σε δω,γλυκειά μου εξουθένωση,

στα μάτια και στα χείλη το αναστέλω,

για μιά στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω- 

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΑΧΑ ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΧΑΝΟΥΝ,

Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΚΕΡΔΙΖΕΙ.