"Λοιπόν, θα φύγεις;"

"Ναι..."

"Δεν χρειάζεται να φύγεις!"

"Σταμάτα! Τα είπαμε αυτά! Φεύγω..."

"Και όλα αυτά που έλεγες; Τα ξέχασες;"

"Εσύ τα ξέχασες πριν από μένα! Το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να απομακρυνθώ..."

"Ανόητε..."

"Δεν αντέχω άλλο πόνο!"

"Δεν χρειάζεται να πονάς! Αρκεί να ξέχασεις ό,τι σε ενοχλεί!"

"Είναι εύκολο για σένα!"

"Καθόλου! Απλά σκέφτομαι πρακτικά!"

"Εγώ σκέφτομαι με την καρδιά!"

".....μην φεύγεις!"

"Πρέπει..."

"Και τα σ'αγαπώ που έλεγες;"

"Ανόητες φλυαρίες της στιγμής!"

"Μέχρι χτες τα πίστευες!"

"Μέχρι χτες δεν είχα μάθει τίποτα..."

"Μπορείς να τα ξεχάσεις!"

"Όχι...πρέπει να φύγω..."

Το κλείσιμο της πόρτας είναι απάνθρωπα σκληρό. Και ακόμα πιο απάνθρωπη και σκληρή είναι η σιωπή που απλώνεται μετά...

Αφιερωμένο...τέτοιες περίεργες ώρες το μυαλό μου φτιάχνει ιστορίες για να μην πλήττει...