...κοιτώ αφηρημένα από το τζάμι, την μοναχική φωτισμένη κολώνα  στο βάθος του δρόμου… το ψιλόβροχο εδώ και ώρα συντροφεύει μονότονα την λάμπα, αλλά όσο κι αν ερωτοτροπεί με το φώς ,τελικά καταλήγει στο λερό οδόστρωμα… 

 Μόνο στο σύντομο πέρασμα της από την μικρή εφήμερη σκηνή αυτού νυχτερινού στιγμιότυπου, κάθε σταγόνα φωτίζεται για λίγο, για ελάχιστα, αλλά νικημένη από την φύση των πραγμάτων φεύγει κι αποσύρεται προς το σκοτεινό κάτω, για να παραχωρήσει την θέση της σε έναν ακόμα εφήμερο συμπρωταγωνιστή. Τον πρώτο ρόλο όμως τον κρατά πάντα η λάμπα …  

  Αυτές τις σκέψεις αναμασώ και μηρυκάζω εδώ και λίγη ώρα … και μου ήταν αδύνατον –και  πάντως όχι δίχως να μελαγχολήσω-, να μην κάνω τον παραλληλισμό αυτού του θέατρου του δρόμου, με τις τόσες και τόσες φορές που έχω δει το ίδιο σκετσάκι να παίζεται με ανθρώπους στους αντίστοιχους ρόλους:  Κάποιους να έρχονται και να παρέρχονται αισιόδοξοι μα ετεροφωτιζόμενοι, για να παρέλθουν άδοξα και  αντικατασταθούν από άλλους όμοιούς τους, με την ίδια πάντα κατάληξη…

... και κάποιους να ναρκισσεύονται στην μοναχική τους γωνία, φωτίζοντας έναν δρόμο που σε λίγο δεν θα περνάει πιά κανείς, και που ακόμα πιο μετά, ο χρόνος θα φέρει το καταλυτικό φως της ημέρας, κάνοντας την παρουσία τους αδιάφορη, και το φως τους άχρηστο…

 Δεν ματαιολογώ. Δεν θα είχε νόημα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα από την δική του οπτική γωνία.

  Κι ούτε είναι απαισιοδοξία το να παρατηρείς και να συσχετίζεις. Εσύ μετάφρασέ τα σύμφωνα με το τι πιστεύεις και πως νοιώθεις. 

 Και ούτε φταίω εγώ για τους ρόλους. Δεν το έγραψα εγώ το έργο. Ο χρόνος το γράφει. Θεατής είμαι κι εγώ. Και περιστασιακός ηθοποιός. 

 Αν σώνει και καλά, θες να βρείς ποιος φταίει που χαλάει το παραμύθι, ψάξε για τον υποβολέα...  Υπάρχει ένας για τον καθένα μας…