(βασικά η συνέχεια):

" Στο Παρρρρρρρρρρρρίσι, ο κόσμος οδηγάει σαν στα μέρη μας. ΚΟΚ μπανάνα και όχι ΚΟΚ ο βαν. Μπήκα στο κλίμα με τη μία. Παρανομία στην παρανομία, μονόδρομο στον μονόδρομο κι έτσι φτάνεις κάποτε στο Λούβρο...Τίποτα δεν πρόλαβα να δω δύο μέρες επισκέψεων...Κι αυτός όλη την ώρα να φύγουμε, να πάμε στον φούρνο του Παύλου.  

Εμ βέβαια, ήρθε με το σχολείο πόσες φορές! Εμάς στο σχολείο μας πήγανε να δούμε την Χοιροκιτία, άντε και μια ματιά στο Κυπριακό Αρχαιολογικό Μουσείο (Λευκωσίας)! Ευροπαϊν!

Μην με βάλεις να συγκρίνω γιατί θα αρχίσω να κάνω κατάλογο με τα κλοπιμαία να σου κοπεί η πολιτισμική περηφάνεια! Κομπρρρρρρέ; Κομπρρρρρέ να λαλείς! ... Στο χωριό του Αστερίξ δεν πήγαμε, ξέρεις το;!!!!! Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίσω τον Αστερίξ, ήρθαμε ως εδώ!!! Λες εκεί να έχουνε αγριογούρουνο στα κάρβουνα; ( Κολλήσαμε στα μπιστρό τα παριζέ) ... Ουφφφ...  

’σε που το πιο φθηνό φαγητό στο κέντρο του Παρρρρρισιού είναι ο ελληνικός γύρος! Νοστιμότατος αλλά.... ΕΛΕΟΣ! Μα έφερες με στην πόλη του σουφλέ για να δοκιμάσω αν πέτυχε το τζατζίκι; Τς τς τς....Αν και τα κρουασάν και οι σοκολατίνες σε κάποια καφέ αξίζουν όσο δέκα ρομαντικά δείπνα στο φως των κεριών με φόντο τον ’ιφελ... Πώς είναι ο γαλλικός ρομαντισμός; ...Μάλλον σαν το φιλί, που για κάποιο λόγο επιμένουμε να το λέμε γαλλικό..." (Πότε έγινα τόσο γκρινιάρα; από τότε που ό,τι γαλλικό = εκνευρισμός γκράντ;) 

Και μετά ήρθε η απογείωση της Γαλανόλευκης!  

Πήρε και η Ελλάδα το τιμημένο, έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, κέρδισε και η Παπαρίζου την Γιουροβίζιον.. η ελληνίαση στη Γερμανία ήταν μαστ, τα είδε όλα γαλανόλευκα (ντεκολόρε) το ευροπαϊν...Ξυπνούσε τις νύχτες αφού δεν έχανε επεισόδιο σε εφιάλτες το «Γάμος αλά ελληνικά» και μάλιστα όχι την ταινία αλλά την σειρά... Το σιπρέ αποφάσισε να ρίξει την αυλαία γιατί σχέση κι εφιάλτες με χαζές ταινίες, σχέση δεν λογιέται! Αυτή δηλαδή γιατί δεν έβλεπε την Αμελί ντυμένη Φαντομά; Ε; Ή έστω μια ισπανική μελιτζάνα να μιλάει γαλλικά;  

Κάπως έτσι ήρθε η 4η Ανάσταση...(και οι αναλαμπές!) Το ευροπαϊν αποφάσισε τελευταία στιγμή να πεταχτεί με παρέες στο Στρασβούργο... Το συπρέ (δεν έχει ένα λακ με αυτό το όνομα;τς τς τς) πήγε με την παρέα του φοιτητικού γκέτο στην Ανάσταση και στο γλέντι.  

Ανακάλυψαν με πίκρα ότι ο ποταμός είχε πλατύνει επικίνδυνα και η γέφυρα τους δεν ήταν τελικά από ατσάλι αλλά από σχοινί. Ο καθένας είχε περάσει τέλεια, μόνος του. Στη δική του όχθη... 

Ένα απόγευμα δύο ζευγάρια δακρισμένα μάτια, κήδεψαν μια αγάπη μικρή και πήρε ο καθένας τον δρόμο του, έχοντας πολύτιμες αναμνήσεις, τρυφερές κι ευτράπελλες. Σαν όλα τα ζευγάρια που χωρίζουν αγαπημένα με ένα φιλί  και παρά τα χρόνια, μένουν φίλοι καρδιακοί.  

Και τώρα;  

Αυτός ακόμα παθιασμένος με την μεσογειακή κουζίνα ψάχνει ένα ήσυχο κορίτσι από την νότια Γαλλία, με όμορφα μάτια, που ν΄αγαπάει τα ρομαντικά φορέματα και που να θέλει να γίνει σύντομα, μητέρα. (και να ξέρει να φτιάχνει μουσακά!)  

Κι αυτή; Ε, αυτή ψάχνει ένα ψηλό Γκρεγκ, που να χορεύει ζεϊμπέκικο, να γελάει με κέφι και να αγαπάει την ποίηση...(Μαζί με ένα σωρό άλλα, που δεν τα γράφουμε γιατί ακόμα ανανεώνεται η λίστα)  

Τόσο απλά. Τόσο πεζά. Πλησιάζει και το Γιούρο...