Ένας χρόνος σήμερα χωρίς τον πολυαγαπημένο μου παππού Κώστα...

Είπα να γράψω κάτι για εκείνον...Αν το ήξερε,θα κοίταζε με απορία...Του έκανε εντύπωση η τεχνολογία,τα κινητά και οι υπολογιστές,η τεράστια δυνατότητα τους.

Ένας άγιος άνθρωπος...Μόνο το καλό είχε στο μυαλό του,ποτέ δεν είπε κακό για άνθρωπο.Παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε μείνει μόνη και είχε ήδη δυο παιδιά από προηγούμενο γάμο και τα μεγάλωσε σαν δικά του και καλύτερα...Τα τέσσερα εγγόνια του...Μας λάτρευε...Πόσες ιστορίες θυμάμαι που λέγανε με τον πατέρα μου που τον διάβαζε για το σχολείο όταν ήταν μικρός...Αστείες ιστορίες.Ασχετος ο πατέρας μου από μαθήματα.Ο παππούς μου είχε πάει και γυμνάσιο κάτι που για εκείνη την εποχή ήταν σπάνιο,δεδομένου ότι είχε γεννηθεί το 1922.Ηξερε βυζαντινή μουσική και έψελνε τις Κυριακές,πότε στον Αγιο Ιωάννη στο Κουκάκι,πότε στην Αγια Φωτεινή στη Νέα Σμύρνη,που μένανε με τη γιαγιά μου,μάλιστα στο γάμο του ξαδελφού μου το 1999,εκείνος έψαλλε.Η οικογένεια του παππού μου ήταν αξιοσέβαστη στην Τρίπολη,ο πατέρας του ήταν καθηγητής,τα αδέλφια του όλοι μορφωμένοι.

Εχω πολλές όμορφες στιγμές να θυμάμαι...Πριν από πολλά χρόνια,πριν δοθεί το σπίτι για να γίνει πολυκατοικία,μένανε με τη γιαγιά μου σε ένα καλυβάκι προσφυγικό,που είχαν πάρει οι γονείς της γιαγιάς μου όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα από την Αρμενία,η γιαγιά μου στην Ελλάδα είχε γεννηθεί το 1927.Τώρα δεν ζει ούτε η γιαγιά μου,από το 2004.Το καλυβάκι αυτό,τότε γέλαγα γιατί ήταν παράγκα,πολλές φορές έσταζε με τη βροχή,ήταν  πάνω από 80 χρονών σπίτι,αφού στην αρχή δεν είχε μέσα τουαλέτα(!) αλλά τώρα που το φέρνω στη μνήμη μου,ήταν πολύ ωραίο γιατί είχε μια τεράστια αυλή με μια συκιά,κάθε Αυγουστο τρελαινόμασταν να τρώμε σύκα.Μπροστά και πίσω αυλή,στη μπροστινή τα καλοκαίρια καθόμασταν και τρώγαμε παγωτό.Ο καημένος ο παππούς είχε ζάχαρο αλλά πήγαινε και έπαιρνε παγωτά για όλους μας...Ποτέ του δεν ζήλεψε να φάει έστω και μια κουταλιά...Γιατί ήξερε ότι ο πατέρας του είχε τυφλωθεί από το ζάχαρο...Δεν έχω γνωρίσει κανέναν με τόση αυτοπειθαρχία...Αν κάτι απαγορευόταν να το φάει,δεν το άγγιζε.Όλο χόρτα έτρωγε και ψητά.Και ήταν και 1.80 ύψος,πιο ψηλός κι από τον πατέρα μου...

Θυμάμαι τον παππού μου πόσο γέλαγε όταν τρώγαμε όλοι μαζί και με πείραζε φάε Αυγή τζατζίκι,τυροκαυτερή,σκορδαλιά και άλλα τέτοια που δεν αντέχω να τα έχω ούτε δίπλα μου στο τραπέζι,πόσο μάλλον να τα φάω,και εγώ απαντούσα μπλιάξ,μπλιάξ!Γέλιο που έκανε ο παππούς!Με εμένα γέλαγε πολύ γενικά,γιατί έκανα όπως πάντα τον κλόουν,και με τον πατέρα μου γέλαγε πολύ,αλλά,εντάξει,με τον πατέρα μου γελάνε όλοι,ήσυχία δεν έχει,όλο αστεία.

Τι ωραίες επόχες...Τότε η Νέα Σμύρνη ήταν ακόμα γειτονιά...Καθόμασταν στην αυλή και δεν προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε γνωστούς που περνάγαν στο δρόμο.Τώρα οι περισσότεροι έχουν πεθάνει και η ίδια γειτονιά είναι τόσο ξένη και μίζερη,γεμάτη πολυκατοικίες βαρβάρων που φωνάζουν όλες τις ώρες...Δυο τρεις γνωστοί του πατέρα μου έχουν μείνει και ο παιδικός του φίλος ο Γιώργος,που μεγαλώσαν από μωρά μαζί,καλύτερα κι από αδέλφια,γνωρίζονται 50 χρόνια και βάλε.

Λίγους μήνες πριν φύγει ο παππούς μου ήταν στο Λαικό για καιρό,στην εντατική.Μας κοίταζε με ένα βλέμμα...Σαν να σκεφτόταν ότι την επόμενη μέρα δεν θα μας ξαναδει.Κι όμως βγήκε και πήγε σπίτι.Αλλά η καρδιά ήταν αδύναμη,πάθαινε μικρά εμφράγματα.Ενα από αυτά τον έκανε Κυριακή πρωί,18/3/2007 να καλέσει μόνος του το ασθενοφόρο να τον πάει στο Ασκληπιείο Βούλας,για να μην μας ανησυχήσει.Εδωσε στο γιατρό την ατζέντα να μας τηλεφωνήσει από το νοσοκομείο.Ο γιατρός βρήκε ένα τηλέφωνο που έλεγε Ντίνος-εγγονός,και τηλεφώνησε στον ξαδελφό μου.Μέχρι να φτάσει όμως στη Βούλα από τη Νέα Σμύρνη,δεν τον πρόλαβε,του τηλεφώνησε ο γιατρός να του πει τα δυσάρεστα...

Εφυγε διακριτικά...Για να μην μας κουράσει...

Η μητέρα μου αμφιβάλλω αν θα κλάψει για τον δικό της πατέρα όσο έκλαψε για τον παππού μου...Καλά,για τον πατέρα μου,δεν συζητώ...Εκανε καιρό να συνέλθει...

Ακόμα και τώρα μου λείπει πολύ ο παππούς μου...

Ξέρω ότι θα ξεκλείδωσε τον παράδεισο και θα μπήκε,πιθανόν να μην βρήκε κανέναν άλλο εκεί...Λένε ότι οι πιο καλοί άνθρωποι φεύγουν Κυριακή...Οπως κι ο παππούς μου...