Ο δρόμος για το σπίτι είναι μια στενή λωρίδα ανάμεσα στο βουνό και τον Νέκαρ... Με άλλα λόγια το λεωφορείο περνάει ξυστά από «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» και ανάποδα, ανάλογα την κατεύθυνση που ακολουθεί...

 Ένα αναίμακτο ευτυχώς ατύχημα,που συνέβησε μπροστά μας σήμερα το πρωί, έκλεισε το τσιμεντένιο μονοπάτι για αρκετή ώρα.  Η δυνατότητα μεταβολής αδύνατη για το λεωφορείο. Να μας ανοίξει τις πόρτες να κατέβουμε, παράνομο... Περιμέναμε λοιπόν να έρθει η αστυνομία.

Μπροστά το ατύχημα, στα αριστερά ο γκρεμός, στα δεξιά ο Νέκαρ και μια υποψία πεζοδρομίου... Και πίσω το απόλυτο χάος... Κόρνα πλακέ τα αυτοκίνητα όλα, γκρίνια πλακέ και τα αφτάκια μας... Βιαζόμουνα να επιστρέψω σπίτι; Λίγο.  Όμως ο δρόμος κλειστός, η αστυνομία άφαντη (πώς να έρθει κιόλας; Με ελικόπτερο ή με ποταμόπλοιο; Τελικά ήρθανε μοτοσυκλετιστές τροχονόμοι, οι πιο κουλ από τους τροχονόμους και καθαρίσανε. )

Σαράντα λεπτά κίνησης, κόρνας και γκρίνιας... Πώς τα άντεξα; Σε τέτοιες φάσεις, το παίρνω απόφαση από την αρχή: Μάταιη η οποιαδήποτε έλλειψη ψυχραιμίας και η γκρίνια τουλάχιστον αστεία... άρα; Μουσική, φυσικά! ’νοιξα το μιπι μου και ταξίδευα στην Ελλάδα... και σε αρκετά σπιράλ συσχετισμών...

Όταν ήμουν μικρό μικρό μικρό κοριτσάκι (διότι τώρα είμαι μικρό μικρό κοριτσάκι) και τύγχαινε να κολλήσαμε στην κίνηση,το αυτοκίνητο έμοιαζε πλέον με φυλακή πλας μικρό αδερφό, αντί για μέσο βόλτας προς εξοχή και παγωτό. Αλλά χαμογελούσα ευτυχισμένη, χαμένη στην φαντασία μου αφού ήξερα πως μέχρι να μεγαλώσω εγώ (Πππππππι ως τότε! :Ρ) θα οδηγούσαμε όλοι μικρά αεροπλάνα και η κίνηση απλά δεν θα υπήρχε. Τώρα, που ο ακόμα μικρότερος αδερφός μου λέει ότι μεγάλωσα, θέλω να του φέρω ένα αεροπλάνο στο κεφάλι (’κου μεγάλωσα! :Ρ) και να δυναμώσω τη μουσική... Με τη μελωδία, ξανασκέφτομαι τα ίδια που σκεφτόμουνα κοριτσάκι. Δεν μπορεί, μέχρι να κλείσω τα τριάντα, θα έχω αεροπλανάκι για την πόλη! :Ρ

Όταν ακούγαμε για την μακρινή, εξωτική Κίνα, παρέα με τον αδερφό και τον ξάδερφό,βρίσκαμε αφορμή να μιμηθούμε τα νιντζάκια.  Ξεσηκώναμε νέα κόλπα για επίθεση και άμυνα, μέρα με τη μέρα...Κι ονειρευόμασταν να πάμε στο Πεκίνο... Τώρα που η ευκαιρία δίνεται, δεν θέλω. Πνίγομαι να πάω σε μια χώρα που κλείνει θρασύτατα τα σύνορα για να εκτελέσει με την ησυχία της, εντός των θυρών. Κι αν με ρωτάτε, μεγάλο Αίσχος να γίνουν εκεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες!  Χίλιες φορές στις ΗΠΑ! Μποϊκοτάζ στα Σπριγκ Ρολλς! (Τί εννοείς ότι δεν είναι μόνο κινέζικα;) Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει! Αλλά ποιά από τις Μεγάλες 8 θα έχει το θράσος να την πει στην Κίνα και να μην λάβει κόκκινο post-it  κάποιας Γενοκτονίας; Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο λυπάμαι... Και με κυνηγάει κι αυτό το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο με το βουρτσάκι...

Διότι...

Όταν μας πήγε η μαμά μου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, χαλάσαμε τον κόσμο. Στιγμιαία μας έχασε. Πέντε χρονών ο αδερφός μου, κλώτσησε τον Βουκεφάλα, να δει αν είναι αυθεντικός. Πόνεσε το πόδι του κι αποφασίσαμε να καθίσουμε...στον βωμό της Ιφιγένειας! Και παράλληλα, ρωτούσα με όλη την αφέλεια των γεμάτων έξι χρόνων «Μα τί πορτοφόλια χρειάζονταν για αυτά τα τάλαντα;» Τώρα, τα αγάλματα με εκδικούνται κι εγώ οφείλω  να ψάξω τις αλήθειες πίσω από τη γύμνια τους. Αυτήν, που οι ζωντανοί  την κρύβουμε πίσω/κάτω από τόσην ύλη.

Κι άλλα τόσα «Όταν του τότε και τώρα»...Ξεχνούνται τα παιδικά ονειροταξίδια; Με τίποτα!

Μόνο την ύλη μπορεί να εξατμίσει  η ναφθαλίνη!