Σε αντίθεση με τα χελιδόνια όμως,που έρχονται την Ανοιξη,αυτό φεύγει,απομακρύνεται...Πετάει ανάποδα,προς το δρόμο της επιστροφής.Αν  βέβαια μπορεί να θεωρήσει κάποιος όνειρο μια τέτοια θέση...

Θα εξηγήσω σε τι αναφέρομαι...

Νωρίτερα απόψε,μπήκα σε ένα site για την εκπαίδευση,πλήρες,με θέματα διάφορα,το οποίο  ανανεώνεται καθημερινά.Το παρακολουθώ κι εγώ λοιπόν σχεδόν κάθε μέρα.Ισως να έχω ξαναπει ότι σκέφτομαι να δώσω στο διαγωνισμό των εκπαιδευτικών.Μπορεί να είχα πει ότι ΘΑ δώσω.Το " θα" το έβαλα επίτηδες με κεφαλαία,γιατί πριν από καιρό το έλεγα και το εννοούσα ότι θα δώσω στο διαγωνισμό,για δεύτερη φορά.Είχα δώσει και πέρυσι τον Ιανουάριο.Αλλά η έκφραση θα δώσω, πέρασε σε σκέφτομαι να δώσω και από ο,τι φαίνεται θα περάσει σε δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω.

Αυτά λοιπόν που διάβασα στο site,θα κάνανε και τον πιο ήρεμο άνθρωπο του κόσμου,να τσιρίξει...Φέτος λοιπόν,συνεχίζοντας την καθοδική τάση των προσλήψεων κοινωνιολόγων,θα πάρουν 20!!!!Πέρυσι πήραν 24,και πρόπερσι 53!!!!!!!!!!

Οχι απλά απ'το κακό στο χειρότερο...Μας κοροιδεύουν κανονικότατα και με το νόμο...

Έχοντας τελειώσει τη σχολή αυτή,μια από τις ελάχιστες δουλειές που μπορείς να κάνεις είναι να διοριστείς καθηγητής.Ετσι όπως το πάνε αυτοί...Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα...

Η πλάκα είναι ότι θα μου άρεσε να είμαι καθηγήτρια,σε κάποιο λύκειο στην επαρχία,δεν το βλέπω μόνο ως επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και σαν κάτι το ενδιαφέρον.

Για ποιον λόγο  όμως να μπω στην ψυχοφθόρα διαδικασία του να δώσω και να ελπίζω στα τυφλά για κάτι που ξέρω ότι δεν πρόκειται;

Κάποιος που θέλει να κάνει όμως το δικηγόρο του διαβόλου θα μου κάνει τις εξής παρατηρήσεις:

α)εσύ δεν έδωσες πανελλήνιες και είχες δηλώσει αυτή τη σχολή;

απάντηση:Ναι,όλες κι όλες είχα δηλώσει 16 σχολές,όλες στην Αθήνα,μπήκα στην 8η επιλογή μου,με την πρώτη,διαφορετικά δεν είχα σκοπό να ξαναδώσω.

β)Δεν ήξερες,δεν ρώταγες,ότι αυτή η σχολή έχει πιθανότητα να βρεις δουλειά μετά ίση με το να βρεις πετρέλαιο στο κέντρο της Αθήνας αν σκάψεις;Μάλλον πιο πιθανό είναι να βρεις πετρέλαιο στο κέντρο της Αθήνας...

απάντηση:στα 18 σου όταν σου κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι το να περάσεις στο πανεπιστήμιο είναι η μόνη λύση,δεν σου λένε και πολλά για την εναλλακτική λύση, του να μην περάσεις και να ασχοληθείς με κάτι πιο δημιουργικό.Επίσης δεν σε ενημερώνουν ποιες σχολές έχουν προοπτική,τουλάχιστον πριν 10 και βάλε χρόνια που έχω τελειώσει,έτσι ήταν.Επαγγελματικός προσανατολισμός=μηδέν,στο σχολείο τουλάχιστον.Και να σκεφτείτε ότι ΠΟΤΕ δεν είχα πίεση από τους γονείς μου να περάσω.Σε τίποτα δεν είχα ποτέ πίεση από τους γονείς μου.Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που είχαν πόλεμο νεύρων μην τυχόν και δεν περάσουν και ντροπιάσουν το καλό τους όνομα στην κοινωνία(!).

γ)γιατί δεν κάνεις και φέτος μια προσπάθεια;Τις 20 θέσεις θα τις καταλάβουν 20 άτομα.Κάποιο από αυτά μπορεί να είσαι εσύ.Αν είσαι τυχερή;Δεν το ξέρεις.

απάντηση:Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες,θα ήταν ποδήλατο.

Αλλά δεν  ήταν  μόνο αυτό το νούμερο(20) που με εξόργισε...Καλώς ή κακώς(για το νευρικό μου σύστημα)κοίταξα και τα αντίστοιχα νουμερα των υποψηφίων άλλων κλάδων που θα προσληφθουν.

Καμαρώστε:

Γαλλικής γλώσσας:200

Αγγλικής γλώσσας:260

Γερμανικής γλώσσας:330

φιλόλογοι:700

μαθηματικοί:475

οικιακής οικονομίας:40(!)

γυμναστές:60

θεολόγοι:70

οικονομολόγοι:70

Στην ίδια μοίρα,με τον μικρότερο αριθμό,εμείς με τους υποψηφίους νομικών-πολιτικών επιστημων.(20).

Τι να σχολιάσω;Τα αυτονόητα;Οτι όλοι αυτοί-εκτός των θεολόγων,έχουν και άλλες επιλόγες απασχόλησης(φροντιστήρια,ιδιαίτερα);Ή ότι σαν μάθημα η κοινωνιολογία θεωρείται υποδεέστερο της οικιάκης οικονομίας;Προς θεού,δεν έχω τίποτα με τα παιδιά που σπουδάσαν οικιακή οικονομία...Δεν το λέω υποτιμητικά...Αν είναι ποτέ δυνατόν.Αλλά σε τι είναι υποδεέστερη η κοινωνιολογία ας μου πει κάποιος...Αυτό με εξοργίζει.Οτι το πτυχίο μας θεωρείται για πέταμα.Μια κορνίζα στους ήδη γεμάτους τοίχους του σπιτιού μου.

Οσο και να θέλω να κρατήσω την ψυχραιμία μου,δύσκολο...Δεν έχω επαγγελματική προοπτική για τίποτα.Μια δουλειά πήγε να γίνει,κι αυτή ναυάγησε.Δεν ήταν μόνιμη.Αυτή που έχω αναφέρει σε προηγούμενα post,η μόνη δουλειά που έχω κάνει(εκτός ένα διάλλειμα 3 μηνών ως ταμίας σουπερ μαρκετ).Καταχώρηση σε Η/Υ.Για αυτό αγαπάω τόσο τον Η/Υ.Αν δεν ήξερα,τώρα μπορεί να έκανα ...καριέρα μουσικού,όχι σε μαγαζί,αλλά στο δρόμο,με κυπελάκι μπροστά μου,μαύρα γυαλιά και το ακκορντεόν μου...Τι νομίζετε,τσάμπα αγόρασα τότε,πριν 9 χρόνια το ακκορντεόν;Ήξερα τι έκανα.Για αυτό συμπίπτει χρονικά η αγορά του με την χρονιά που πήρα το πτυχίο.

Απ'την άλλη όμως,σκέφτομαι θετικά τη γελοία κατάσταση,και λέω ότι είχα την ευκαιρια, έστω και μες το σπίτι μου,να ζήσω φοιτητική ζωή,να γνωρίσω νέους ανθρώπους,να κάνω μάθημα σε μεγάλες αίθουσες-αμφιθέατρα που μέχρι τότε είχα δει μόνο στην τηλεόραση,να έχω κάποιους καθηγητές που τιμούσαν τη θέση που είχαν,με τη σοβαρότητα,το ήθος και την ανθρωπιά τους.Θυμάμαι 2-3 καθηγητές που νιώθω τυχερή που είχα την τιμή να παρακολουθήσω μαθήματα τους...Επίσης δεν θα είχα σήμερα τις 2 φίλες μου,την Γιώτα στο Παγκράτι,να πηγαίνω να παίζω με τα πιτσιρίκια της,έχει δυο γιους,ούτε την Βάλια,στη Ζάκυνθο-στη Λευκάδα πλεον,που διδάσκει,πέρασε με τον προπέρσινο διαγωνισμό.Σήμερα είχα νέα της,να είναι καλά η κοπέλα...Θυμάται πάντα η μια την άλλη παρά την απόσταση.Πολλές εμπειρίες δεν θα είχα ζήσει...Ούτε θα είχα την αυτοπειθαρχία,ψυχραιμία,και αυτοκυριαρχία που απαιτείται για να βγάλεις ύλη 500-600 σελίδων σε 5 μέρες,όταν έδινες το μάθημα Παρασκευή,και η ανακοίνωση για το που και πότε θα έπαιρνες το βιβλίο έβγαινε μια εβδομάδα νωρίτερα και το έπαιρνες τελικά Δευτέρα.Επρεπε να έχεις ατσάλινα νεύρα και να φτύσεις αίμα για να προλάβεις.Κι όμως τα κατάφερνες στο τέλος.

Όμως η ουσία παραμένει η ίδια.Δεν πρόκειται να δώσω(αν και το σκέφτομαι,από την άποψη ότι είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα).Δεν ξέρω τι θα κάνω επαγγελματικά.Το μέλλον δεν είναι απλά χλωμό,είναι και αόρατο...Μηδέν...Τίποτα...Ομίχλη...Ιδιαίτερα για τις γυναίκες υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα τρομερός ρατσισμός...Όταν περάσεις τα 30,στα μάτια του εργοδότη είσαι:κάποια που κι αν δεν έχει παντρευτεί,θα παντρευτεί σύντομα,θα κάνει παιδιά,θα έχει απαιτήσεις για περισσότερα χρήματα και επιδόματα,θα λείπει συνέχεια,ασε που με μια μικρότερη μπορείς να την εκμεταλευτείς,τι απαιτήσεις να έχει μια 22 χρονών που μόλις πήρε πτυχίο,ενώ η τριαντάρα,απειλή...

Αλλά σιγά μην με ρίξουν όλα αυτά...Δεν χαμπαριάζω.Εχω μάθει να επιβιώνω.Δεν κάνω τη χάρη σε κάνεναν να λυγίσω και να του δώσω τη χαρά να λέει ότι με νίκησε...Με τίποτα!!Κάτι θα βρω κι εγώ να κάνω.Τι μου λείπει;Ξέρω τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου.Τα πάντα μπορώ να καταφέρω.

Υπάρχει μια περίπτωση να συνεχιστεί η ηχοληψία,τα μαθήματα που πηγαίνω και του χρόνου.Σήμερα μας το είπε ο δάσκαλος και χάρηκα.Αν συνεχιστεί θα στήσουμε εμεις,από την αρχή ένα πλήρες εξοπλισμένο στούντιο,από την πρώτη βίδα,που λέει ο λόγος.Θα στήσουμε τα πάντα.Χώρος υπάρχει ήδη,θα επέμβουμε εμείς.Με σωστές συνδέσεις καλωδίων,βυσμάτων και μηχανημάτων,εννοείται,με κολλήσεις καλωδίων αν χρειαστεί.Τα πάντα.Μακαρι να γίνει τελικά.Θα μου πείτε,είναι δουλειά για γυναίκα αυτή;Εσύ είσαι για το ραδιόφωνο, μου λέει ο δάσκαλος.Ο ένας συμμαθητής δουλεύει ήδη στο ραδιόφωνο στη Χαλκίδα.Εγώ δεν θα σηκώνω μηχανήματα,είναι όλα ασήκωτα,αλλά θα κάνω όλα τα υπόλοιπα.Είναι κι αυτό μια ελπίδα μήπως και στεριώσω σε κάποια δουλειά.Δύσκολη μεν,ενδιαφέρουσα δε.

Ισως και να πάω στη Νάξο γρηγορότερα...Να μου πεις εκει τι δουλειά θα κάνω;Γιατί στην Αθήνα των εκατοντάδων ευκαιριών(υποτίθεται)κάνω κάτι καλύτερο από το να περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει,να πάρει η γυναίκα για τη δουλειά,που κι αυτή είναι για λίγους μήνες;'Η που μόνο στο μανάβικο και το χασάπικο της γειτονιάς μου δεν έχω στείλει βιογραφικό,οπουδήποτε αλλού στην Αθήνα,έχω στείλει,στο τέλος θα με χαιρετάνε όπου περνάω,θα με ξέρουν παντού. 

Καμιά φορά ακούω παιδιά από επαρχία,να λένε εσεις στην Αθήνα έχετε ό,τι θέλετε στα πόδια σας,στα 5 βήματα καφετέριες,θέατρα,σινεμά,εμείς τίποτα...Καλά,περιττό να πω έχω δυο επιθυμίες όταν το ακούω αυτό:

α)να χτυπιέμαι στο πάτωμα απ'το γέλιο

β)να τους σκυλοβρίσω.

Και οι δυο επιθυμίες έχουν κοινή αφετηρία το γεγονός ότι παρά το ότι τα έχουμε όλα σε απόσταση αναπνοής,μόνο απ'εξω περνάμε,κι αυτό γιατί δεν έχουμε ούτε το χρόνο,ούτε το χρήμα,ούτε την παρέα να πάμε.Οι περισσότεροι δεν έχουν τα δυο πρώτα.Εγώ κυρίως το 3ο.Για να βρεις παρέα να σε ακολουθήσει σε συναυλία,και θέατρο,είναι το ίδιο πιθανό με το να σκάσει ένα πορτοφόλι ουρανοκατέβατο στο κεφάλι σου με εκατομύρια και να ακούσεις:εγώ στο έστειλα. Ο ΥΨΙΣΤΟΣ. Πέρα από πλάκα,λαχταράει η ψυχή μου μια συναυλία,μια παράσταση,και δεν ακολουθεί κανένας...Τραγική κατάσταση.Ετσι λοιπόν αγκαλιάζω την οθόνη του Η/Υ,αφού μόνο μ'αυτή επικοινωνώ πλέον...

Αυτά λοιπόν τα ωραία...

Θα τελειώσω με 4 στίχους:

...μην γκρινιάζεις που δεν σου 'ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

το λεει κι ενα τραγουδι που μας μάθαιναν παλιά

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ...

Γιατί όσοι τζογάρουν στο όνειρο τους,ρισκάρουν να σπάσουν τα μούτρα τους,αλλά βαδίζουν με οδηγό την ελπίδα,την τιμιότητα,και το μυαλό ανοιχτό σε νέες ιδέες,χωρίς να χάνουν τις δικές τους ιδέες και αξίες,δεν μπορεί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να είναι οι  χαμένοι στη ζωή...Οσο κι αν προσπαθουν όσοι είναι στην απέναντι όχθη(με τα λεφτά,την απατεωνιά,το ψέμα, και την ψευδαίσθηση του νικητή)να τους πέισουν ότι έχουν χάσει...