’ρχισε επιτέλους η καινούρια βδομάδα κι εγώ ανυπομονώ να τελειώσει γρήγορα γρήγορα ο Νοέμβρης. Χάλια, Χάλια μήνας ο φετινός  ρε παιδί μου. Κι ας λατρεύω τα χρώματα του.

Έσπασε το λάπτοπ (επιγονάτιος υπολογιστής παρακαλώ πολύ!), το έστειλα για διόρθωση επιστράφηκε πίσω με μια τουλάχιστον βίδα λίγοτερη. Κι αυτό το πρόσεξα επειδή είναι εξωτερική, όχι τίποτα άλλο. Ελπίζω να βγάλει τη χρονιά ο πούλουκκος μου γιατί πραγματικά η ζωή μου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό πάνω του. Ό,τι έχω και δεν έχω μέσα του καταγραμμένο.

Ε, μου κλέψανε προχτές και το κινητό μέσα από τα χέρια μου και με άφησαν να δεκατιάζω την απροσεξία μου. Βούρκωσαν τα μάτια μου για τα χαμένα μυνήματα που είχα λάβει αλλά σταμάτησα διότι ως γνωστό τα μεγάλα κορίτσια δεν πρέπει να κλαίνε για κανένα κινητό. Ούτε καν για τα κατεστραμμένα αγαπημένα παπούτσια. Με σνιφ και κλαψ έφτασα σπίτι κατάκοπη και έβαλα ένα ποτήρι κρασί. Σήμερα έμαθα ότι μιας συμφοιτήτριας μου της κλέψανε ολόκληρη τη τσάντα και της σηκώσανε από τον λογαριασμό όλη της την υποτροφία. Δάγκωσα τη γλώσσα μου σκεπτόμενη πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Δεν παραπονιέμαι.

 Α, και το καλύτερο χιτ του μήνα!!!! Είχα πάει Κύπρο για όλο το καλοκαίρι. Και ξέχασα να ειδοποιήσω τον σπιτονοικοκύρη μου. Για πρώτη φορά έκανα τρεις σχεδόν μήνες καλοκαίρι. Είχα εξάλλου και μια πρακτική, που έπρεπε να συμπληρώσω. Μας βρήκε λοιπόν ο Νοέμβριος κάπου στο αεροδρόμιο. Με το που έφτασα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, μου τηλεφωνάει ένας φίλος. Χάρηκε που με σκέφτηκε, του απάντησα με φωνή κρύσταλλο για να μάθω ότι η αστυνομία με έψαχνε. Ε, ράγισε το κρύσταλλο, έγινε και για κάποια δευτερόλεπτα θραυσματάκια.

 -         Συγγνώμη;

-         Ναι, σε ψάχνουν.

 -         Γιατί; Τί έκανα;

-         Δεν ξέρω, βασικά μόλις μου άφησαν το μήνυμα, Δεν τους απάντησα γιατί ήθελα να στο πω πρώτα. Μπορώ να σου δώσω το τηλέφωνο όμως να τους πάρεις.

-         ……. Μόλις έφτασα, το ξέρεις;

-         Ναι. Αλλά καλύτερα να τους πάρεις. Δεν νομίζω να είναι κάτι. Υποψιάζομαι ότι μπορεί να σε ψάχνει ο σπιτονοικοκύρης σου γιατί απουσίαζες πολύ καιρό.

-         Καλά, αυτόν τι τον νοιάζει; Τα ενοίκια του δεν τα παίρνει; ΄

-         Ε, ξέρεις που ζούμε. Μην τα συγκρίνεις με Ελλάδα και Κύπρο, τώρα.

 -         Ναι……  Δεν είχα ποτέ πάρε δώσε με κάποιο έγκλημα. Νομίζω δηλαδή. Σχημάτισα τον αριθμό λοιπόν με τρεμάμενο χέρι και κατάφερα να ψελλίσω το όνομα μου και την απορία μου για το τι με ήθελαν. Έψαξε ο άνθρωπος λίγο τους φακέλους, για να μου ανακοινώσει πως με έψαχνε ο σπιτονοικοκύρης μου, διότι εδώ και τρεις μήνες δεν έδειξα σημάδι ζωής.

 -         ε, ήμουνα σπίτι, Έπρεπε να του ανακοινώσω με πλήρεις ανακοίνωση; Αφού ήταν περίοδος διακοπών στο πανεπιστήμιο.

-         Ναι, το γνωρίζω. Μου είπε και ο καθηγητής σου ότι είχες μια πρακτική.

-         Α, μιλήσατε και με το πανεπιστήμιο……

-         Ε, ναι…… Δεσποινίς, πρέπει όμως να περάσετε το συντομότερο δυνατόν από το Αρχηγείο…

-         Βεβαίως να περάσω….. Αλλά πού είστε;  

Μου έδωσε λοιπόν ο αστυνόμος Νάουκ τις οδηγίες για το Αρχηγείο Αστυνομίας. Ήταν σχετικά κοντά στον σταθμό. Είχα φυσικά μαζί και τις αποσκευές βέβαια, αφού όπως είπα, μόλις είχα έρθει από το αεροδρόμιο. Να πήγαινα σπίτι ή να κατέβαινα με τις αποσκευές στο Αρχηγείο Αστυνομίας ;  

ΝΑΙ, προτίμησα το δεύτερο, και την ίδια στιγμή σκέφτηκα γελώντας, ότι αυτή τη συγκεκριμένη βαλίτσα την έχω πάρει σε πολλά μέρη που δεν αρμόζει η είσοδος αποσκευών. Το πιο τρελό ως τώρα ήταν ένα κλαμπ που την πήρα μαζί μου και ναι, με άφησαν να μπω. Μάλλον ο πορτιέρης δεν ήταν και πολύ καλά εκείνη τη νύχτα. Το γιατί την είχα μαζί μου, άλλη ιστορία. Δεν μπορεί πάντως να έχει παράπονα. Έχει δει πολύ περισσότερα μέρη από τον αποθηκευτικό χώρο του σπιτιού και των αεροπλάνων…… Βαλίτσα με εμπειρίες.  

Είχα τις οδηγίες να δώσω το όνομα του στην είσοδο και να περιμένω. Όμως ο νεαρός αστυνομικός στην είσοδο, με το που με είδε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του. Μου έλεγε « περάστε» και γελούσε. Ένας άλλος έτρεξε να μου πάρει τις αποσκευές από τα χέρια για να με βοηθήσει με την ανάβαση στις σκάλες. Δεν περίμενα πολύ. Πέντε λεπτά αργότερα ήρθε και ο αστυνόμος για να βεβαιώσει ότι ζω και είμαι καλά. Κατάλαβε ότι μόλις είχα έρθει από το αεροδρόμιο. Έλεγξε το διαβατήριο μου, υπέγραψα και ένα έγγραφο ότι είμαι ζωντανή και υγιής και έφυγα με τη βοήθεια πάλι του αστυνομικού για την κατάβαση της αποσκευής στις σκάλες. Ο άλλος στην είσοδο ακόμα γελούσε. Πρέπει να με πήρε για καρτούν. Δεν τον αδικώ.   

Εντάξει, μερικές αναποδιές που συνέβηκαν όλες τις υπόλοιπες μέρες δεν τις μετρώ. Είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Αλλά περιμένω με αγωνία να αρχίσει επιτέλους ο Δεκέμβριος. Και ως γνωστό στους δικούς μου, η Χάρις δεν έχει υπομονή με τον χρόνο.

Καλή σας βδομάδα!!!! Και κάθε βδομάδα και καλύτερα!!!!!