Αγαπητό ημερολόγιο....

Σήμερα ξύπνησα με την διάθεση να αλλάξω τον κόσμο. Με το που άνοιξα τα μάτια μου είδα το δωμάτιό μου λουσμένο στο φως. Σκέφτηκα ότι θα ήταν κρίμα εαν μας κατάπινε το σκοτάδι. Έτσι σηκώθηκα χωρίς να σκέφτομαι τις υποχρεώσεις της ημέρας.

Βγήκα απ'το σπίτι μου και κοίταξα γύρω μου. Απαίσιες οι πολυκατοικίες, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα. Τα αυτοκίνητα φρέναραν και οι οδηγοί χρησιμοποιούσαν τις κόρνες λες και δεν είχαν φωνή για να μιλήσουν. Οι πεζοί έτρεχαν, ίσως προσπαθούσαν να ξεφύγουν από κάτι, ίσως να είχαν αργίσει σε κάποιο σημαντικό ραντεβού, ίσως απλά να είχαν μάθει να τρέχουν αντί να περπατούν.

Περπάτησα αρκετά. Ανακάλυψα ότι τα δέντρα στα πεζοδρόμια έχουν ξεραθεί. Δεν άντεξαν τα καυσαέρια, δεν άντεξαν το τσιμέντο. Όσο πιο πολύ έμενα έξω τόσο περισσότερο δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Τελικά ούτε εγώ τα αντέχω τα καυσαέρια! Τα μάτια μου άρχιζαν να με τσούζουν και ένιωθα να ζαλίζομαι. Κάθισα στην άκρη του πεζοδρομίου για να ηρεμήσω λίγο.

Τόσοι άνθρωποι πέρασαν από μπροστά μου. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν αλλά κανείς δεν νοιάστηκε. Μόνο έριχναν ένα άδειο βλέμμα και συνέχιζαν ανενόχλητοι τον δρόμο τους. Κανείς τους δεν με ρώτησε γιατί καθόμουν στο πεζοδρόμιο, γιατί τα μάτια μου ήταν κόκκινα και κλαμμένα, γιατί δεν περπατούσα βιαστικά σαν κι αυτούς.

Υπάρχει τόση μοναξιά στους δρόμους αυτής της πόλης! Τόσος κόσμος και όμως ο καθένας ζει μόνο για τον εαυτό του! Τους έβλεπα να περνάνε από μπροστά μου και σχεδόν τους λυπόμουν. Όλοι περπατούσαν μόνοι τους με το κεφάλι σκυμμένο. Απέφευγαν να διασταυρωθούν οι ματιές τους, σαν να φοβόντουσαν μήπως με μια ματιά ο άλλος θα μάθαινε τα πιο απόκρυφά τους μυστικά.

Μετά από λίγη ώρα, και όταν είχα πια συνέλθει, σηκώθηκα. "Σήμερα θα αλλάξω τον κόσμο!" επανέλαβα από μέσα μου και ετοιμάστηκα να θέσω σε εφαρμογή τον στόχο μου. Τότε αντίκρισα την αντανάκλαση μου σε μία βιτρίνα μαγαζιού. Δεν μπορούσα να με ξέχωρισω μέσα στο πλήθος. Είχα γίνει κι εγώ σαν κι αυτούς, ένας μοναχικός άνθρωπος.

Γύρισα την πλάτη μου στο είδωλο μου και τρέχοντας γύρισα στο σπίτι μου. Μπήκα μέσα, κλείδωσα την πόρτα και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

"Να αλλάξω τον κόσμο..." του ψέλλισα. "Για ποιόν και γιατί;" μονολόγησα και έκλεισα τις κουρτίνες για να μην μπαίνει το φως.

Έπρεπε να συνηθίσω το σκοτάδι...