Έχω καταλήξει... Ο κόσμος δεν περνάει καλά γιατί δεν είναι ειλικρινής! Κι εγώ δηλαδή μόνο τότε δεν περνάω καλά, όταν δεν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου ή με άλλους (που με ενδιαφέρουν σαν προσωπικότητες). Δεν είπα ποτέ ότι είναι εύκολη υπόθεση η ειλικρίνεια, αλλά τελικά δεν έχει και νόημα να κρύβεσαι.

Με έχουν πιάσει τα κολλήματά μου με τις διαπροσωπικές σχέσεις σήμερα.

Έχω μια φίλη, η οποία με την τελευταία της σχέση έχει σαλτάρει τελείως. Δηλαδή δεν ήταν ποτέ κατασταλαγμένη στο ότι θέλει –αν τύχει και βρει τον κατάλληλο γι αυτή άνθρωπο- να είναι σοβαρά κάπου. Όσες σχέσεις της κι αν θυμάμαι (και είναι αρκετές γιατί γνωριζόμαστε ιδιαίτερα πολλά χρόνια), διαλύονταν γιατί η ίδια ήταν στον κόσμο της. Με αυτή όμως είναι διαφορετικά. Πρώτον ο άνθρωπος που είναι μαζί τώρα, ή είναι βλάκας, ή απλά δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει και κάνει το βλάκα, και δεύτερον νομίζει ότι τον αγαπάει.

Αν υπήρχε μια σταλιά ειλικρίνειας από μέρους τους, όλα θα ήταν απλούστατα, ή θα ήταν πολύ καλά μαζί, ή δε θα ήταν μαζί (πράγμα που δηλώνουν και οι δύο ότι δε θέλουν, αλλά δεν κάνουν και κάτι ιδιαίτερο γι αυτό). Δηλαδή αν δε μπορείς να είσαι ειλικρινής με τον άνθρωπο που ξαπλώνεις δίπλα του το βράδυ και κοιμάσαι στην αγκαλιά του, με ποιον θα είσαι ειλικρινής? Σε ποιον θα τα πεις όλα? Σε ποιον θα τα αφήσεις όλα να ξεπεταχτούν από μέσα σου σα χείμαρρος? Πώς γίνεται να ζήσεις χωρίς να έχεις ούτε τον άνθρωπό σου αληθινό δίπλα σου?

Και μετά έρχεται η κατηγορία των ανθρώπων που δε μπορούν να μείνουν μόνοι τους. Μπορεί να θυσιάσουν χρόνο, ευκαιρίες, «καρδιά», μόνο και μόνο για να έχουν ένα «συνοδό» στις κοινωνικές τους υποχρεώσεις… Εμ βέβαια, πώς θα πας εσύ στη γιορτή του Αντώνη του παλιού σου συμμαθητή που η γυναίκα του είναι έγκυος στο δεύτερο γιο τους, αν δεν έχεις δίπλα σου μια γλάστρα? Ρε προβλήματα που έχει ο κόσμος. Σε λίγο θα ακούω ότι νοικιάζουν και συντρόφους ανάλογα με τις περιστάσεις (μη μου πείτε ότι ήδη γίνεται, το ξέρω, απλά προσπαθώ να δω τον κόσμο ρομαντικά χεχεχε).

Οκ, δε μπορώ να πω το αντίθετο. Οι περισσότεροι άνθρωποι «τυράννησαν» μια κατάσταση. Σε όλους θα έχει τύχει να έρθουν στη φάση να τραβάνε από τα μαλλιά κάτι για να μείνει ζωντανό, γιατί απλά πίστεψαν (δε θα έλεγα πιστεύουν) κάποτε σε αυτό. Δεν είναι και εύκολο να τα πετάς όλα όσα με χρόνο (κυρίως και όχι κόπο) έχτισες… Ωστόσο αν φανεί το μαύρο σύννεφο, θα ‘ρθει η ώρα για ανακύκλωση, αργά ή γρήγορα. Δεν έχω πρόβλημα με το «αργά», αλλά έχω τρομερό πρόβλημα με τους ανθρώπους που το βλέπουν εγωιστικά και δε μπορούν να παραδεχτούν το τέλος.

Δηλαδή, για όνομα του Θεού, πώς γίνεται να ανακαλύψεις τι σου λείπει από τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, αν δε μείνεις και λίγο μόνος σου? Προφανώς και όλοι όταν είμαστε σε μια όμορφη σχέση, με έναν άνθρωπο που μας κάνει και περνάμε καλά, ναι είμαστε καλύτερα απ’όταν είμαστε μόνοι μας, αλλά κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου πόσους ανθρώπους αγανακτισμένους με τις σχέσεις τους είδατε σήμερα. Εγώ είδα αρκετούς…

Και μετά είναι και το άλλο… Οι κοινωνικές υποχρεώσεις (πώς ήταν η γιορτή του συμμαθητή μας του Αντώνη, που τελικά έκανε και την κόρη? Χεχεχε) Βέβαια, πρέπει να είσαι πάντα με κάποιον… Ε, ναι… Βαριέσαι ρε παιδί μου, να μην έχεις κάποιον να πρήξεις? Γιατί ναι οκ, τον φίλο που δουλεύει στις 9 το πρωί, δε μπορείς υποτίθεται να τον πάρεις στις 3 το βράδυ και να του πεις τον πόνο σου, ενώ τον γκόμενο γιατί να πειράζει? Κατάλαβες… Δε θες να αγαπάς, θες να έχεις προσωπικό ψυχολόγο! Οι σχέσεις δε γίνονται επειδή είδες κάποιον τυχαία, τον γνώρισες, σου κίνησε το ενδιαφέρον, τον ερωτεύτηκες ρε παιδί μου, πες το όπως θες, όοοοοχι, πρέπει να έχεις την κοινωνικά υποχρεωτική υποστήριξη που σου προσφέρει μόνο η εκάστοτε ερωτική σχέση.

Ε, δε με παρατάτε, ερωτευτείτε και λίγο…

Σε θυμάμαι όνειρα να μου γελάς πίσω από το τζάμι
Σε θυμάμαι να μου αλλάζεις τη ζωή μες σ' ένα βράδυ
Σε θυμάμαι βιαστικά τα ρούχα σου να φοράς να φεύγεις μόνη
Και εγώ τη μοναξιά μου να ρωτώ, εσύ εκεί κι εγώ εδώ τι μας ενώνει

Σε θυμάμαι μ' ένα μακό μες τη βροχή να λες συγγνώμη

Σε φοβάμαι, ότι κι αν έγινε.. (σε αγαπώ ακόμη)

Σε θυμάμαι να σαρώνεις την παρέα μ' ένα βλέμμα
Σε θυμάμαι να μου λες εμείς οι δυο είμαστε ένα
Σε θυμάμαι να μιλάς ψιθυριστά στο κινητό μες στο σαλόνι
Και εγώ τη μοναξιά μου να ρωτώ, εσύ εκεί κι εγώ εδώ τι μας ενώνει

Σε θυμάμαι...


Σε θυμάμαι...

Στίχοι: Νίκος Ξύδης

Φωτογραφία: Paramount Classics