Ασπρο. Η μία άκρη. Το ένα από τα δύο απόλυτα. Το κατά πόσο είναι απόλυτο, από τη στιγμή που πάνω σ’ αυτό μπορείς να ρίξεις οποιοδήποτε χρώμα προκαλώντας τους άπειρους συνδυασμούς, είναι υπό συζήτηση.

Μαύρο. Η άλλη άκρη. Το κατά πόσο είναι απόλυτο, από τη στιγμή που δεν αφήνει τίποτα να φανεί στους άλλους, είναι επίσης υπό συζήτηση.

Γκρίζο. Μάλλον το υπερεκτιμούν. Το έχουν αναδείξει σε εκπρόσωπο, των άπειρων αποχρώσεων που προκύπτουν από τις μίξεις. Τις λένε λοιπόν - αυτές τις μίξεις - , ενδιάμεσες, ίσως και έυκολες, ίσως και παραπλανητικές. Ισως και ασταθείς.

Το έχω προσπαθήσει, να ξεμπερδεύω με αυτά τα γκρίζα, τα πολύχρωμα, τα θολά, αλλά δεν μου προκύπτει. Ολο και κάτι θα ξεμένει ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, που και αυτά, δύσκολα τα αναγνωρίζω πιά. Πάντως, η αλήθεια είναι πως το άσπρο ή το μαύρο, πολλές φορές βοηθούν, άλλοτε ίσως και να βολεύουν (λεπτή η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του «βοηθούν» και «βολεύουν».