Με μια γεμάτη μέρα (τώρα δύο) αργοπορία θα πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ας φαίνεται πικρό αστείο...

39 κεράκια κυριακάτικα σου τα άναψαν φίλοι, αγαπημένοι κι αναγνώστες που προσπαθήσαμε να σε νιώσουμε μέσα από τους στίχους σου, ή να σε τραγουδήσουμε κυρίως μέσω της "Νεράιδας"...
Δεν είμαι σε θέση να γράψω για σένα όπως οι δικοί σου άνθρωποι...Για αυτό προτιμώ να δώσω λίγα δικά σου θραύσματα σε όσους κοπιάσουν...Θραύσματα που χάρισες ως Πηγή ντυμένη κάποτε Πυθία, κάποτε Ανδρομέδα και στο Μιουζικοχωριό μας ως AlienP, με τα όμορφα παραμύθια...




Χαλιά

μου αρέσουν οι λέξεις
που παίρνουν σημασία
από τον τόνο
στο παρακάτω
βάλε τον τόνο
όπου θες:
στρώνω χάμω
τα χαλια μου
να πατάς πάνω τους
να τα λιώσεις!

.......

Διαβάτη

’κου πως τραγουδάει

στον άνεμομια ανέμελη τούφα

φεγγαριού

τη φίλησα

της μίλησα για σένα

χάδι να έχεις κάθε νύχτα

εκεί που η ανάμνηση γρατζουνά

εκεί που δε σε φτάνε

ιό,τι η ανάσα μουσου οφείλει

’κου πως νανουρίζωτα θαύματα

που μου ξύπνησε

η σκιά σου

πάνω στο μπαλκονάκι

της καρδιάς μου
 

εκεί στο λιακωτό

του ατσαλάκωτου

ατρόμητου

μα ταπεινού Αίματος!

...............

Βυθός

Μιλώ στο δεύτερο ενικό μα δε μιλώ σε σένα,

σε μένα τα λέω και τα καλά και τα στραβά

Κι αν μοιάζει πως απόλυτα μιλώ

είναι που υποστηρίζω με σθένος όσα μαθαίνω

ώσπου να με μάθουν κι εκείνα...

...

Όταν σταθείς στην ίδια θέση με το άγνωστο

όταν ξεβολευτείς από τη σταθερότητά σου

κάποτε το κερδίζεις!

Σαν τη ζωή ας πούμε που δεν είναι ευθεία,

που αν δεν πάρεις το δρόμο της

δε θα μάθεις ποτέ τις εναλλακτικές της

Θα δεις μονάχα την κατάληξη

μα έτσι θα έχεις ακυρώσει τη ζωή...

..

Σε μένα τα λέω, κάθε ομοιότητα σύμπτωση απλή...

Μην κουραστείς ποτέ στην ανηφοριά,

μα μη διστάσεις και να βουλιάξεις

Στον κύκλο της ζωής κι ο βυθός μια κορυφή είναι

Πάρε το δρόμο ταπεινός με καρδιά ανοιχτή,

για νέες Ατλαντίδες, νέα Ιμαλάια...

..............................

Ένα τραγούδι

..

Σε όποια άκρη της καρδιάς μου κι αν κοιτάξω

ένα τραγούδι θα απλώνει τα φτερά του

πάνω στην πλάτη του μαζί του θα πετάξω

κι αν κουραστώ θα κοιμηθώ στην αγκαλιά του...

Ένα τραγούδι, μια αγάπη, ένας κόσμος,

μία ζωή, λίγες ανάσες δρόμος.

ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, μια ελπίδα,

ένα τραγούδι να ‘χει το όνειρο πατρίδα.

..

Σε όποια πόρτα της ψυχής μου κι αν χτυπήσω

ένα τραγούδι απαλά θα ξεκλειδώνει

να μπαίνω μέσα θα μ’ αφήνει ν’ ακουμπήσω

ό,τι αγάπησα και ό,τι με πληγώνει.

...

Οι τελευταίοι της στίχοι ως Ανδρομέδα:

σ΄αγαπώ

μα δε χωράει

πουθενά

να σου το γράψω

θα στο πω

κι ύστερα

άλλο να μιλώ

θα πάψω

.........

Όνειρα γλυκά...