Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία..

...και αυτή είναι η μόνη αλήθεια που κρατάμε στα χέρια μας. Πόσο θα είμαστε πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη? Αργά ή γρήγορα(οκ, ελπίζουμε για το αργά!!) όλοι θα κάνουμε το ταξίδι μας για άλλες "χώρες". Όσο όμως στεκόμαστε δυνατά στα πόδια μας πρέπει να κερδίζουμε έδαφος, να ζούμε όσο πιο έντονα μπορούμε και να ρουφάμε κάθε δευτερόλεπτο που μας χαρίζεται. Γιατί η ζωή ένα δώρο είναι, και μάλιστα πολύτιμο. Απλά οι περισσότεροι απο εμάς, έχουμε καμμένα τσιπάκια στον εγκέφαλο. Τα δεδομένα μας είναι περιορισμένα και τυποποιημένα. Προσδοκούμε για το καλύτερο αύριο, δολοφονώντας κυριολεκτικά το υποφαινόμενο σήμερα. Και εκεί στο αύριο, θα λέμε, πόσο άσχημο ήταν το χτες, μην έχοντας καθόλου προσπαθήσει να το ζήσουμε. Αλλά γιατί περιμένεις το αύριο για να αρχίσεις να ζείς? Δηλαδή το σήμερα τι έχει? Και ποιός σου εγγυάται οτι στο μέλλον τα πράγματα θα είναι όπως τα θές? Μάλλον δεν σου αρέσει η ζωή σου όπως είναι τώρα....ο εαυτός σου, σου αρέσει? Αλλά αυτόν τον δέχεσαι με τις ατέλειες του, έτσι δεν είναι? Και τους φίλους σου, με τα ελαττώματά τους, τους αγαπάς. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τον άνθρωπο που διαλέγεις να στέκεται δίπλα σου. Τον δέχεσαι όπως είναι...και αυτή είναι η ουσία.... Έτσι είναι και η ζωή, γεμάτη μικρές και μεγάλες ατέλειες. Να γίνει όπως ακριβώς την ονειρεύεσαι, είναι κομματάκι δύσκολο. Προσπάθησε να την αγαπήσεις όπως σου δίνεται, και ας μην είναι πάντα όμορφα αυτά που έχει να σου προσφέρει. Μην αφήνεις το σήμερα να γλιστράει...σε κάποιο απ'όλα αυτά τα σήμερα που σνομπάρεις, κρύβονται μεγάλες στιγμές...και ίσως κλωτσάς κάποιες ευκαιρίες για εκείνο το καλύτερο αύριο...

’μα το θέλω, μπορώ να γράψω και σοβαρά πράγματα(χαχαχα). Και μία που αναφέρθηκα περί ουσίας...Το Σάββατο σκάσαμε γυναικοπαρέα στο ομώνυμο μαγαζί. Νομίζω οτι γλιτώσαμε στο τσακ την αποβολή μας (μαζί με τις καρέκλες θα μας πετούσαν παραλίγο), καθώς είμασταν λιγάκι άτακτες. Θα δικαιολογηθώ, ρίχνοντας το φταίξιμο στο κρασί(το έχασα το μέτρημα των κανατίων σε κάποια φάση), αν και εμείς δεν πίνουμε ποτέ(ειδικά η Μπάρα...μόνο που τελευταία παίρνει πάντα το τρύπιο ποτήρι....αλλά, όχι ποτέ δεν πίνει). Επίσης θα ρίξω το φταίξιμο στον τραγουδοποιό. Υπέροχος φυσικά(τι φωνή κύριε Θοδωρή μας!!), αλλά έκανε το λάθος να είναι ευγενικός μαζί μας. Τούτο σημαίνει, οτι και τραγουδήσαμε(μέχρι και φωνητικά κάναμε τα καραγκιοζάκια) και το πρόγραμμα το διαλύσαμε, εφόσον η μία παραγγελία διαδέχοταν την άλλη. Και μας έκανε όλες τις χάρες, μας τραγούδησε ό,τι ζητήσαμε και φυσικά μας έστειλε αδιάβαστες. Γιατί ποιός μπορεί να ακούσει τον Αυγερινό (και τόσο όμορφα...Θοδωρή, δεν είναι κολακείες, είναι η αλήθεια!)και να μην ταξιδέψει η σκέψη του αλλού...σ'ένα φιλί, σε μια εικόνα, σε ένα πρόσωπο...(εγώ "έφυγα πάντως", και νομίζω και οι υπόλοιπες το ίδιο). Και φάγαμε και τα "κέρατά" μας (χρειάστηκα δύο σόδες και χωνευτικά σφηνάκια για να μπορέσω να συνέλθω)! Ντοκουμέντα υπάρχουν, αλλά δεν μου βρίσκονται αυτή την στιγμή δυστυχώς. Μπορείτε να απευθυνθείτε στον κύριο Φίλιππο, που μπορεί να σας δώσει καυτές λεπτομέρειες για τα σημαντικά θέματα που αναλύσαμε εκείνο το βράδυ. Μία κουβέντα και άπειρα γέλια(σοβαρά τα πράγματα όπως καταλάβατε κυρίες και κύριοι). Και τι μας έφταιγε το παιδί, το ζαλίσαμε κανονικά με τις απορίες μας...άξιες λόγου ωστόσο. Αλλά να, είχαμε μία σοβαρή διαφωνία μεταξύ μας περί τι ακριβώς σχήματος έχουν τα παπάγια(από γαλλική προφορά πώς τα πάτε?) και ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας διαφωτίσει... 

Ρε μέχρι το κορμί να ζητήσει απεγνωσμένα κρεββάτι, στο πόδι θα είμαστε!! Και σήμερα...και αύριο..