Πάλι καλά να λες που υπάρχουν τα τραγούδια!Ευτυχώς που έχουν εφευρεθεί και οι φορητές πηγές ήχου,όπως το μικρό mp3 που έχω πάντα μαζί μου,στην τσέπη του μπουφάν.Πιο πιθανό να ξεχάσω το κινητό μου,που δεν το έχω και σε υπόληψη άλλωστε,παρά να ξεχάσω το mp3.Την περασμένη Παρασκευή που έφυγα και το ξέχασα,άρρωστη έφτασα στη Νερατζιώτισσα.

Πως αλλιώς να αντέξεις να ακούς τους ήχους της πόλης;Καλωδιώνομαι και διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία ενάντια σε πηγές ηχορρύπανσης.Γλιτώνω από:

1.Τον θόρυβο των αυτοκινήτων

2.Τον ακόμα χειρότερο θόρυβο των μηχανών

3.Τον απαίσιο θόρυβο από τις κόρνες.Λες και είναι συνδεδεμένες με τα φανάρια,μόλις ανάβουν,να ενεργοποιούνται στο δευτερόλεπτο.

4.Σειρήνες και συναγερμούς.

5.Το χειρότερο όλων,διάφορες συζητήσεις στο δρόμο ή στο λεωφορείο,μεταξύ γνωστών,φίλων,ή και αγνώστων πολλές φορές,που βαριέμαι θανάσιμα να ακούω.Ωρες ώρες σου έρχεται να κάνεις χαρακίρι με τις βλακείες που ακούς.Οι περισσότεροι μπαίνουν ορεξάτοι στο λεωφορείο,συνήθως παππούδες,ορεξάτοι είτε για καυγά είτε για ανάλυση,συνήθως πολιτικοκοινωνική,ξεκινάνε από τους πολιτικούς,το γυρνάνε στην ακρίβεια,στην ανεργία,στους μετανάστες,στην εγκληματικότητα,και άλλα πολλά,ανάλογα βεβαίως και την τρέχουσα επικαιρότητα.Ορεξη να έχεις να ακούς.Σιγά μην έχεις δηλαδή.Εχεις την κούραση,εχεις και την όρεξη κάθε παππού που κάθεται όλη μέρα και θέλει κουβέντα;Εντάξει και αυτοί παρέα θέλουν,υπάρχει πολύ μοναξιά,γνωστό αυτό.Αλλά είναι ανάγκη να  βρουν παρεά μες το λεωφορείο;Τόσα πάρκα υπάρχουν(λέμε τώρα) και καφενεία.

Αλλες φορές μπαίνουν παρέες παιδιών,σχολείου συνήθως,και μες τον ενθουσιασμό τους χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές.Τι να πεις;Ολοι υπήρξαμε παιδιά και έφηβοι.Να'ναι καλά το mp3.

’λλες φορές μπαίνουν μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά ή στο καρότσι,τα οποία μωρά,αρχίζουν το κλάμα σε LA ελλάσονα.’γιο μου mp3 σε ευχαριστώ!

Πολλές φορές υπάρχουν παρέες αλλοδαπών που μιλάνε δυνατά,δεν καταλαβαίνω τι λένε,κι αυτό με κουράζει διπλάσια,σαν θόρυβος στα αυτιά μου.Mp3  I love you!!

Την σημερινή μέρα όμως,τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.Κι όμως  παρέλασαν στα αυτιά μου,πυξ λαξ,όναρ,υπόγεια ρεύματα,διάφανα κρίνα,Β.Γερμανός,Μ.Πασχαλίδης,Χ.Θηβαίος,Γ.Κότσιρας,Λ.Μαχαιρίτσας,και διάφοροι άλλοι που μου διαφεύγουν,άκουσα τόσα πολλά τραγούδια...

Σήμερα είχα μάθημα ηχοληψίας,και είχαμε πει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι θα ηχογραφήσουμε.Ηρθε ένα παιδί,με το συνθεσαιζερ,τον ήξερε ο δασκαλος,κι εγώ τον ήξερα,τον είχα δει στην πρακτική,όταν είχαμε πάει με τον δάσκαλο στο μαγαζί που παίζει μαζί με μια λαική ορχήστρα.Επαιζε το παιδί και εμείς τον ηχογραφούσαμε στο λαπτοπ του δασκάλου.Πριν γίνει όμως αυτό,στήσαμε κονσόλα,ενισχυτή,2 ηχεία,με όλα τα απαραίτητα καλώδια,κάναμε όλες τις συνδέσεις,και στο τέλος και το όργανο,το συνδέσαμε στον μίκτη.Και όλα αυτά σε ένα μικρό δωματιάκι,ούτε καν στο στούντιο,σε ένα δωμάτιο 2χ2.Πήγε μια χαρά η ηχογράφηση,έπαιξε 5 όργανα,σε 5 κανάλια και τα κάναμε ένα,μετά πειραματιζόμασταν με εφέ.Μετά μέχρι να ξεστήσουμε και να φύγουμε,φύγαμε 8.30 η ώρα.Ευτυχώς ήταν 5 άνδρες και μεταφέραν,γιατί όταν ήρθαν τα παιδιά,ο δάσκαλος με το παλικάρι,ήμουνα μόνο εγώ και μετέφερα κι εγώ,εντάξει όχι κάτι βαρύ,εγώ μεταφέρω τα ελαφριά,τι να γίνει,αμαρτία είναι να πηγαίνουν τα παιδιά 10 φορές στο αμάξι να ξεφορτώνουν...

Εφυγα και εγώ 8.30 η ώρα,πήρα λεωφορείο,κατέβηκα Πανεπιστημίου.Περίμενα περίπου 20 λεπτά το 622(πάλι καλά συνήθως η μικρότερη αναμονή,βράδυ κιόλας,είναι μισή ώρα).Εντομεταξύ,το 608 περνάει άδειο και δεν το παίρνει κανένας,λόγω των έργων στην Γαλατσίου,μπαίνεις στις 8 το βράδυ και φτάνεις στις 10,το ξέρει ο κόσμος και περνάει άδειο.Τραγική κατάσταση.Εχθές που ανέβηκαν η ξαδέλφη μου με τον άντρα της Γαλάτσι στη θεία μου που γιόρταζε,κάνανε στη Γαλατσίου πάνω από μια ώρα,αφού λέγανε να γυρίσουν σπίτι απ'τα νεύρα τους.Δεν ήξεραν,δεν ρώταγαν;

Μπαίνω λοιπόν μέσα,με μια τσάντα ογκόλιθο,που κουβαλάω τα βιβλία,τετράδια,καλώδια,βίσματα και άλλα καλούδια,για το μάθημα.Στην πόρτα στεκόμουνα.Παω η καημένη να προχωρήσω,είδα ένα άνοιγμα και χάρηκα.Τι το ήθελα;Παραλίγο να μου έρθει λιποθυμία από την μπόχα!!Κάποιος πρέπει να είχε φάει ή ολόκληρη πλεξούδα σκόρδο ή 15 κιλά σκορδαλιά του Ευαγγελισμού.Παραλίγο να με μαζευουν!!Εχω ευαισθητη μύτη.Τελικά άντεξα άλλες 4 στάσεις.Οσο έκανε στάση γέμιζε κόσμο ασφυκτικά,και η μπόχα είχε μείνει στη μύτη μου,γιατί προφανώς ο φορέας της(της μπόχας) ήταν κοντά μου ακόμα.Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω.Κατέβηκα και πήγα να πάρω τρόλει,γνωρίζοντας ότι το επόμενο λεωφορείο θα πέρναγε σε 20 λεπτά(πολύ αισιόδοξα)σε 30-35(ρεαλιστικά).Περίμενα άλλα 20-25 λεπτα για τα τρόλει της Κυψέλης.Περάσαν 2,αλλά ήταν τόσο γεμάτα,μόνο πάνω στον οδηγό δεν είχαν κάτσει.

Μετά από πολλά βάσανα,έφτασα Ανω Κυψέλη.Περίμενα κι εκεί περίπου άλλα 20 λεπτά για λεωφορείο.Η ώρα είχε φτάσει αισίως 10.Αν δεν είχα τα ακουστικά να ακούω όλα αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια,θα είχα αρχίσει να δαγκώνω!!Οποιον δάγκωνα,θα πάθαινε λύσσα!Αν δάγκωνα τη γλώσσα μου,θα πάθαινα δηλητηρίαση!Σκέφτόμουνα ότι ο συμμαθητής μου από τη Χαλκίδα,θα είχε ήδη φτάσει Χαλκίδα,μέσα σε μιάμιση ώρα και θα έπινε τον καφέ του κι εγώ δεν είχα φτάσει!!Ελεος!!

Τελικά πάτησα σπιτικό έδαφος 10.15 το βράδυ!!Η μητέρα μου με υποδέχτηκε σαν να γύρισα από τον πόλεμο.

Συμπέρασμα:Αν δεν είχα τα τραγούδια,θα είχα σαλτάρει.Οχι μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα.Με ηρεμεί να ακούω τις αγαπημένες μου μελωδίες.Οπως το παρακάτω τραγούδι που μου κόλλησε:

Πάντα θλιμμένη χαραυγή

για μένα ξημερώνει.

Γιατί την ώρα που ξυπνώ

κάθε χαρά τελειώνει.

Πάντα με το παράπονο

τ'αχειλι μου ανοίγει

γιατι είναι η πίκρα μου πολλή

και η χαρά μου λίγη.

Γ.Χαρούλης.

Πάντα θλιμμένη χαραυγή.

Τέτοια τραγούδια,τέτοιες υπέροχες μελωδίες,από τόσο ωραίες φωνές,είναι ασπίδα για την καθημερινή Οδύσσεια,στην τσιμεντούπολη που θέλει να μας καταπιεί...