Θυμάστε αλήθεια εκείνη την σειρά της πάλαι πότε ΕΡΤ-2; Έξυπνοι διάλογοι, χιουμοριστικές καταστάσεις και βασισμένη στο βιβλίο του με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο και τη γυαλαμπούκα του, ιδανική καρικατούρα στρατοδίκη και φυσικά την 2η κατά σειρά γκόμενα των 80΄ς (πρώτη ήταν η Καίτη Φίνου) Ελένη Φιλίνη στον ρόλο της δυναμικής-μαχητικής-φεμινίστριας δικηγόρου. Αλλά μη φοβάστε δεν πρόκειται για ακόμη ένα αφιέρωμα στα 80΄ς αλλά στο γεγονός της ορκωμοσίας καθαυτό.

Θυμάμαι ακαθόριστα από το μάθημα των θρησκευτικών ότι λέει απαγορεύεται να ορκιζόμαστε, έλα που όμως θες δε θες μπαίνεις στο λούκι αυτό. 

Οι δυο ακραίες απόψεις που εκφράζονται επί του θέματος συνοψίζονται στα εξής:

1ον Ο αντιδραστικός: Σιγά το πράγμα, μια μπούρδα και μισή, οι φλώροι φοράνε τα παπιγιόν, οι γκόμενες τα ξώπλατα, πατσουλιά παντού-ούτε στο Romeo τέτοιο πράγμα-οι επίσημοι σου βγάζουν έναν δεκάρικο της κακιάς ώρας, οι θείτσες στην εξέδρα παραληρούν και μετά νασου οι φωτογραφίες, τα φτηνιάρικα μπουκέτα των 5 ευρώ, μικροαστισμοί του κερατά λέμε! 

2ον Ο ζω μόνο και μόνο για αυτή τη στιγμή: Υπέροχο συναίσθημα, η ανταμοιβή μακροχρόνιων κόπων, ωραίος κόσμος, η μαμά συγκινημένη, οι επίσημοι δίνουν ρέστα, μια στιγμή μοναδική! 

Οι πρώτοι σκάνε σε τέτοια όσο πιο ατημέλητοι μπορούν, μακάρι και με φανελάκι (έχει γίνει στο ΕΜΠ), ύφος βαρύ και άμα λάχει ορκίζονται και με το αριστερό χέρι έτσι για σπάσιμο αν και συνήθως δεν πάνε καν.

Οι δεύτεροι σκάνε με επιβαλλόμενη κουστουμιά, χαμόγελο δελφινιού και τους περιμένει και μια ανθοδέσμη, ενώ βγάζουν τόσες φωτογραφίες σε μια ώρα, όσες βγάζει ο DEOS σε ένα ΣΚ στο Ναύπλιο (δηλαδή μιλάμε για πολύ πράγμα). 

Αυτά τα γράφω ορμώμενος από την ορκωμοσία της αδερφής μου την προπερασμένη Δευτέρα στο Πάντειο. Λοιπόν το πιστεύετε είτε όχι σε ένα αμφιθέατρο 400 ατόμων όπως είναι αυτό του Σάκη Καράγιωργα και για 40 άτομα που ορκιζόντουσαν, δε βρήκα θέση να καθίσω! Η εξελιγμένη μαθηματική επιστήμη λέει 40 τα άτομα, 400 χωράει η αίθουσα, άρα ο καθένας έφερε μαζί του 10 νοματαίους, 40X100=400, και αλήθεια γιατί δεν έδωσα τότε 1η Δέσμη ήθελα να’ξερα.

Οι επαγγελματίες φωτογράφοι ήταν άπειροι των αριθμό και επιθετικοί σαν καρχαρίες που μύρισαν αίμα, ειλικρινά κουράστηκα με τόσες φωτογραφίες και καυγάδες του τύπου…Κοίτα εδώ…σιγά μη κοιτάξει εσένα κοίτα το πουλάκι χρυσό μου…θα μας φας το μεροκάματο τι καταλαβαίνεις;-Πήρα τόσες επαγγελματικές κάρτες (φωτογράφων) όσες δεν είχα πάρει στη HELEXPO.  

Γενικά όμως ήταν καλά, άσε που λουλούδιασε το μάτι μου με τόσο ωραίο γυναικόκοσμο (κατόπιν εξονυχιστικής πανελλαδικής έρευνας σε ΑΕΙ και ΤΕΙ το Πάντειο έχει μακράν τις πιο καλοβαλμένες τύπισσες).

Αρκετά διαφορετικά τα παραπάνω, απ’ότι είχα συνηθίσει στο Ιόνιο, εκεί τα πράγματα είναι οικογενειακά, λίγος ο κόσμος και φυσικά οι φωτογράφοι μόνο ερασιτέχνες-συγγενείς και φίλοι. 

Το κτίριο που έλαβε χώρα η σεμνή τελετή είναι αυτό της Ιόνιου Ακαδημίας (φώτο), ωραία ανακαινισμένο το πρότυπο Πανεπιστήμιο που είχε ιδρύσει ο Γκίλφορντ στα 1804 και τώρα στεγάζει την Πρυτανεία του Ιονίου.

Η δική μου ορκωμοσία η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όπως την περίμενα, καθώς λόγω καταλήψεων έπιασε αρχές Ιούλη και όλοι οι φοιτητές είχαν φύγει πέραν από αυτούς που ορκίζονταν και κάτι ξέμπαρκα ρεμάλια. Βέβαια καθότι φαντάρος μου ήρθε λουκούμι η 5νθημερη φοιτητική, αλλά όσο να’ναι μου έλειψε το μπούγιο που θα γινότανε αν είχαμε απαρτία. Κατά τα’άλλα …ορκίζομαι κτλ, μαμά δακρύζουσα, αδερφή χαβαλεδιάζουσα, πρόσωπο με ζηλευτό μαύρισμα (φανταρίστικο βέβαια αλλά εγώ άφηνα να εννοηθεί ότι ήταν χαβανέζικο) μετά καφέ στο Λιστόν και αυτά, ά! Μη ξεχάσω ήταν και η 1η φορά που κάποιος μου πρόσφερε λουλούδια (μια Κύπρια φίλη που έμενε καλοκαίρι Κέρκυρα ούσα αρραβωνιασμένη με ντόπιο), μια ευχάριστη όσο και αναπάντεχη έκπληξη που μου έφερε και κάποια αμηχανία (βλέπετε προτιμώ να προσφέρω λουλούδια –χα-παρά να δέχομαι) αλλά μην είμαστε και αχάριστοι έτσι δεν είναι; 

Η άλλη ορκωμοσία μου είχε διαφορετική γεύση και ήταν στο Πάντειο (το έχουμε κάνει οικογενειακή υπόθεση) για το μεταπτυχιακό. 5 νοματαίοι μετρημένοι, κανα δυο γονείς και τίποτε άλλο, σαν κλειστή οικογενειακή συγκέντρωση ένα πράγμα. Το ιδιαίτερο (για μένα τουλάχιστον) ήταν ότι έγινε μέσα στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου με την 1930’ς μεσοπολεμική αισθητική περιλαμβάνουσα τοιχογραφίες (προεξέχουσα αυτή του Αριστοτέλη) και γενικά μια αίσθηση πολυκαιρισμένης σοφίας να κυριαρχεί. Στην ίδια αίθουσα πριν από περίπου 40 χρόνια βρισκόταν για τον ίδιο σκοπό και ο πατέρας μου, με το κουστουμάκι-σήμα κατατεθέν των φοιτητών στα 1960’ς και χαμόγελο συγκρατημένης αισιοδοξίας. Κύκλους που κάνει πάντως η ρουφιάνα η ζωή!

Και αξίζει τον κόπο να αναφερθώ και σε μια (την κορυφαία) που παρακολούθησα ως θεατής.  

Να το πάρουμε από την αρχή μια ωραία ημέρα κατεβαίνω στον Πειραιά για να πάω Κέρκυρα για να δω τον mpriza να κάνει κάτι που στην αρχή φαινόταν σχεδόν απίθανο να συμβεί τουλάχιστον πριν το 2018-να παίρνει πτυχίο (πραγματικό θαύμα αν αναλογιστείτε ότι τα πρώτα χρόνια πέρναγε τόσα μαθήματα, όσα γκολ βάζει και ο ΠΑΟ  σε κάθε παιχνίδι).

Πάω λοιπόν και μπαίνω στο αμάξι με τον Γιώργο, τον πατέρα του, τη μητέρα του, τον μικρό του αδερφό, την γιαγιά του, την φίλη της γιαγιάς του, τον θείο του τον Μανούσο, τον ξάδερφο του τον Σήφη, έναν κολλητό του πατέρα του από το στρατό, μια κοπέλα αγνώστων λοιπών στοιχείων (πώς το έλεγε εκείνη η διαφήμιση; Πόσοι Ιταλοί χωράνε μέσα σε ένα ΦΙΑΤ;) με λίγα λόγια όλο το mprizεικο.  

Το ταξίδι έγινε σε χρόνο τζετέ, καθώς ο πατήρ mprizas το θεωρεί προσωπική προσβολή ο δείκτης της μπέμπας του να πέσει κάτω από 180. Φτάσαμε το λοιπόν στον πολυαγαπημένο Αρίωνα και βούρ για μια ακόμη Corfu by night μέχρι το ξημέρωμα, όπου καπάκι την κάναμε για την ορκωμοσία.

Τώρα στην Ακαδημία ο δήμαρχος έλειπε, ο νομάρχης το ίδιο, δεν πήρε το μάτι μου πουθενά τον περιφερειάρχη αλλά όλες οι υπόλοιπες αρχές, σύσσωμες οι φοιτητικές παρατάξεις, οι πρόσκοποι, η Μητρόπολη και το fun-club δήλωσαν βροντερό παρών-κοινώς ο μπαγάσας είχε το μισό αμφιθέατρο δικό του. Φυσικά και έγινε ο χαμός μόλις το χαρτάκι του πτυχίου άλλαξε χέρια, ενώ είμαι σίγουρος ότι ο καθηγητής (νομίζω ο Σοφιανός) είχε ένα βαθύ χαμόγελο που δεν οφειλόταν τόσο στα συγχαρητήρια όσο στο…άντε και καλά ξεκουμπίδια. 

Στην ορκωμοσία αυτή, ήταν και η τελευταία φορά που πήγα Κέρκυρα και αισθάνθηκα φοιτητής ξανά, καθώς οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν ακόμη εκεί, στο Λιστόν παίζανε κρίκετ και ο φραπές ήταν νερόπλυμα, δηλαδή όλα ακριβώς όπως τα είχα αφήσει. Την επόμενη φορά που ξανανέβηκα, λείπανε σχεδόν όλοι, ο καφές στο Λιστόν περιέργως βελτιώθηκε αισθητά και η μόνη σταθερή αξία ήταν το κρίκετ, όλα τα υπόλοιπα είχαν αμετάκλητα αλλάξει.

Στιγμές-στιγμές είναι η ζωή, μια από αυτές μπορεί να είναι και η (όποια) ορκωμοσία, τίποτε λιγότερο μα και τίποτε περισσότερο.