Κάθε μέρα τρέχουμε προσπαθώντας να βρούμε την έξοδο, έναν τρόπο για να βγούμε από τον λαβύρινθο μας. Σταυροδρόμια, αδιέξοδα και κάπου στο βάθος η έξοδος. Όμως θέλουμε πραγματικά να βγούμε; Τί άραγε να υπάρχει εκεί, στον έξω κόσμο; Μήπως τελικά η άγνοια του λαβυρίνθου είναι προτιμότερη;

Πάνω απλώνεται ο ουρανός. Άλλες φορές είναι γαλανός, άλλες συννεφιασμένος, άλλες βρέχει κιόλας! Όταν όμως νυχτώνει όλοι μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους. Περιμένουν να επιστρέψει το φως, μόνο τότε συνεχίζουν το ψάξιμο. Στο σκοτάδι χάνονται και μπερδεύονται ακόμα περισσότερο. Στο φως τουλάχιστον βλέπουν που πατάνε...

Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν έτρεξαν μακριά. Δεν ήθελαν να θυμούνται. Μόνο δυο τρεις κατάλαβαν την μεγάλη πλάνη του λαβυρίνθου...

"Ξέρεις μου φαίνεται ότι τάχα μας γελάσανε! Εδώ έξω είναι η ζούγκλα...εδώ είναι η απάτη!"

"Προτιμάς να ξαναμπείς εκεί μέσα;"

"Όχι...είναι καλύτερα εδώ έξω...προτιμότερη είναι η κοροϊδία..."

Και όταν όλοι οι λαβύρινθοι πέσουν το μόνο που θα έχει απομείνει θα είναι η σιωπή των ξεγυμνωμένων ψυχών...μέχρις ότου κάποιος βίαια την σπάσει....