Όλοι είμαστε μαριονέτες σε ένα θέατρο σκιών. Ζούμε μέσα σε ψευδαισθήσεις και αρκούμαστε στο μισό των πραγμάτων. Πού είναι το τέρμα; Ποιος θα σταματήσει πρώτος;
Οι ώρες περνάνε, το ίδιο και οι μέρες κι εμείς απλά κοιτάμε πιστεύοντας ότι έχουμε τον έλεγχο των πάντων. Κι όμως είμαστε απλά πιόνια πάνω σε ένα ταμπλό. Κάποιες κινήσεις είναι προαποφασισμένες, κάποιες είναι δικές μας, ολόδικες μας. Όμως η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Το τέλος είναι πάντα τέλος ανεξάρτητα από την διαδρομή που διαλέξαμε ή που πιστεύαμε ότι διαλέξαμε.
Υπάρχουν κάποιες λέξεις όπως τιμωρία, χωρισμός, αρρώστια που σημαδεύουν την ζωή σου. Έτσι απλά…χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς αποζημιώσεις. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι μένουν πίσω…αλίμονο σε αυτούς που μένουν…
Υπάρχουν κάποιες λέξεις που απλά δεν λέγονται. Πώς μπορείς να πεις σε κάποιον "σ’αγαπώ" όταν καλά καλά δεν τον ξέρεις; Πώς μπορείς να ψελλίσεις το "συγνώμη" όταν αυτό προϋποθέτει να παραδεχτείς τα λάθη σου και να ρίξεις τον εγωϊσμό σου; Όχι…απλά κάποια πράγματα δεν λέγονται. Είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα για αυτούς που μένουν…
Και συνεχίζουμε να φοράμε προσωπεία. Προσποιούμαστε ότι τίποτα δεν μας διαπερνά, ότι έχουμε πάντα κέφι, ότι δεν λυγίζουμε. Και είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα για αυτούς που μένουν…
Θα κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας; Και αν τον κοιτάξουμε, θα έχουμε το κουράγιο να τον σπάσουμε;
Ας συνεχίσουμε να χρονοτριβούμε στην ανιαρή μας καθημερινότητα. Δυστυχώς μείναμε με την γεύση μιας ανολοκλήρωτης ελπίδας. Ας συνεχίζουμε να ξεψυχάμε...
Αδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια