Κάθε πρωί που κινώ για τη δουλειά, συναντώ κάποιες κολώνες στο δρόμο προς την έξοδο του πάρκιγκ. Αυτές είναι πολύ καλές μαζί μου, εγώ είναι που τις αποφεύγω - τις βλέπω και στρίβω, λέμε. Το ξέρω, είναι αγένεια αλλά δεν είμαι και ο πρωινότερος τύπος, δεν έχω όρεξη για σαχλίτσες πρωί ξημέρωμα.

Χθες, εκεί που έστριβα για να την αποφύγω, γυρίζει αυτή η μια και με καλημερίζει.

- Καλημέρα, απαντώ και κάνω να προσπεράσω πριν μας πιάσει στην κουβέντα.

- Πού πας;

- Δουλειά.

- Παίρνεις με;

- Μα ώσπου;

- Ως το περίπτερο, να γοράσω πίσσες (=τσίχλες).

Άντε, λέω, ευκαιρία να κάμουμε λίγο bonding, στην ίδια πολυκατοικία μένουμε.

Και την πήρα μαζί μου.