Από μικρή το είχα αυτό... Δεν είναι καινούριο φρούτο. Ήθελα να την «κάνω» με ελαφρά.

Όχι απαραίτητα μόνο στα δύσκολα, απλά τότε ακόμα περισσότερο.

Ούτε απαραίτητα μόνο από τόπους. Από ανθρώπους, καταστάσεις, ακόμα και από την καθημερινότητά μου.

Η φυγή, όμως είχε πάντα ένα προορισμό, ανάλογα με την περίοδο.

Στα 5 μου απειλούσα τους δικούς μου με μίνι βαλιτσάκι, εφοδιασμένο με τις κούκλες μου και τα παπούτσια μου πως «να κοιτάξτε... φεύγω, βλέπετε φεύγω,,,» ως άλλη Βουγιουκλάκη στη «Σωφερίνα». Τελικά δεν έφυγα, γιατί με συγκράτησε η άμοιρη μάνα. Όχι ότι θα πήγαινα και μακριά. Μάλλον στη γειτόνισσα, όπως το προγραμμάτιζα.

Στα 10 ήθελα να ξαναπάω Χίο (φαινόμουνα από μικρή) γιατί «μ’αρέσει ρε μαμά. Πάμε πάλι. Ήταν οι καλύτερες μου διακοπές...»

Στα 15 μου σε ένα έρημο νησί...Εντελώς έρημο. Πως ήταν παλιά οι φαροφύλακες; Ένα τέτοιο πράγμα.

Στα 20 έφευγα συνεχώς...το Χίο- Αθήνα το είχα κάνει Σύνταγμα-Ομόνοια. Πνιγόμουνα στη Χίο; Καραβάκι...τσουπ στην Αθήνα και τούμπαλιν.

Στα 25 ως μόνιμη κάτοικος των Αθηνών πλέον, θέλω κατά βάση να γυρίσω στη Χίο, αλλά γενικότερα, να φύγω...από δω! Με πνίγει η ζωή στη μεγαλούπολη, ο καιρός, η δουλειά, η έλλειψη των «δικών» μου σε καθημερινή βάση, η κίνηση...

Η Χίος, έχει την πρώτη θέση μακράν, για ευνόητους λόγους...

Μετά όμως κονταροχτυπιούνται η ελληνική ύπαιθρος με κάποιο τροπικό προορισμό...

Και επειδή πλέον στην ηλικία μας δεν μπορείς απλά να λες ένα ξερό φεύγω... αλλά κάτι πρέπει να κάνεις εκεί που θα πας, έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα! Επειδή ξέρω τι θέλω να κάνω αλλά δεν ξέρω το πως... Που θα πάει κάτι θα σκεφτώ!!!

Με έπιασε πάλι σήμερα όμως ο καημός, όταν πρωί πρωί έβγαινα από το σπίτι με τη βαλίτσα ανά χείρας...δυστυχώς όχι για να πάω κάπου αλλά για να τη δώσω.

Μακάρι να έφευγα με τη βαλίτσα μου γεμάτη...έτσι απλά για να φύγω!!!