"Σήκωσε τα μάτια σου. Κοίτα γύρω σου. Μπορείς να δεις τις ψυχές και τις αγάπες;"

"Τι κι αν μπορώ; Τις βλέπω. Δεν τις νιώθω όμως..."

"Τις νιώθεις! Δακρύζεις!"

"Επειδή τις νοσταλγώ!"

"Άρα κάποτε ζούσες κι εσύ σαν κι αυτούς!"

"Κάποτε...έχει περάσει καιρός! Ούτε καν θυμάμαι..."

"Σε λυπάμαι"

"Καλά κάνεις...για λύπηση είμαι..."

"Γιατί;"

"Γιατί άφησα τόσα όμορφα πράγματα να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια μου. Όποτε έβλεπα κάποιον να πλησιάζει φορούσα την μάσκα μου και άλλαζα την φωνή μου. Έτσι μόνο ήμουν αρεστός..."

"Αρεστούς σε ποιούς;"

"Σε αυτούς! Τους άλλους..."

"Για ποιους μιλάς;"

"Μα για αυτούς που ελέγχουν τα πάντα. Αυτούς που κινούν τα νήματα! Τους άλλους! Δεν μπορεί να μην τους έχεις δει!"

"Ίσως..."

"Σίγουρα τους έχεις δει! Είναι αυτοί που φοράνε τα ωραία ρούχα. Είναι αυτοί που μιλάνε με περίτεχνες λεξεις. Είναι αυτοί που περιβάλλονται από χρυσόσκονη και αστέρια. Είναι αυτοί που με μία μόνο λέξη σου γκρεμίζουν ό,τι έχτιζες για χρόνια"

"Κάτι μου θυμίζουν..."

"Και βέβαια κάτι σου θυμίζουν! Τους έχεις συναντήσει. Η ματιά τους σε έχει σίγουρα κάνει να ανατριχιάσεις"

"Εσύ με κάνεις να ανατριχιάζω. Μιλάς περίεργα"

"Μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας..."

"Γι'αυτό κανείς δεν σε πλησιάζει..."

"Γι'αυτό..."