Εχθές τέλειωσα την ανάγνωση ενός πολύ ωραίου βιβλίου,το εξώφυλλο του οποιου φαίνεται στην φωτογραφία.

Το έχει γράψει μια Ιταλίδα συγγραφέας.Μικρό βιβλίο,μόνο 133 σελίδες,αλλά με βαθύ νόημα.

Μου το έδωσε η ξαδέλφη μου να το διαβάσω και το διάβασα σε δυο μέρες,κι αυτό επειδή συνήθως διαβάζω μόνο βράδυ-Θα το τέλειωνα στη μια μέρα-είναι ένας τρόπος κι αυτός να νυστάξω.Πολλές φορές όμως μου αρέσει τόσο πολύ ένα βιβλίο που ξενυχτάω να το τελειώσω και το διάβασμα πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό που θέλω.Εχει τύχει να τελειώσω 400 σελίδες σε μια νύχτα,επειδή δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.Γενικά,λατρεύω το διάβασμα και στο σπίτι έχω υπερβολικά πολλά βιβλία,για ένα τόσο μικρό σπίτι,δυο γεμάτες βιβλιοθήκες δεν τις λες λίγες,έχω και σε ράφια στον τοίχο και σε συρτάρια,έχω δώσει και στη μητέρα μου,χώρια πόσα βιβλία έχω διαβάσει και χάρισα σε φίλες μου μετά λόγω χώρου ή επειδή δεν μου αρέσαν.Κάθε προσπάθεια δηλαδή να μετρήσω πόσα βιβλία έχω διαβάσει είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει.Σαν να λέμε να μετρήσω πόσα τραγούδια έχω ακούσει ως τώρα.Γίνεται;Φυσικά όχι.

Αλλά ως συνήθως,άλλο ξεκινάω να πω και άλλο λέω,χιλιάδες παρενθέσεις ανοιγοκλείνω όταν μιλάω.

Ελεγα λοιπόν ότι αυτό το βιβλίο μου έκανε εντύπωση.Η ηρωίδα του,μια εβδομηντάχρονη γυναίκα,βρήκε στα σκουπίδια έναν τροπικό παπαγάλο,σε πολύ κακή κατάσταση,σχεδόν ετοιμοθάνατο.Με την φροντίδα και την αγάπη της,κατάφερε και τον γιατρεψε.Εκείνος της έδειχνε την ευγνωμοσύνη του όπως ξέρουν τα ζώα να δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους,σε αντίθεση με τους ανθρώπους που συνήθως είναι αχάριστοι(προς Θεού όχι όλοι).Τον ονόμασε Λουιζίτο προς τιμή της φίλης της,Λουιζίτα,που είχε πεθάνει νέα.Σιγά σιγά στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται η ιστορία,και από εκεί που η γυναίκα αυτή εδειχνε παραίτηση από τη ζωή,εξαιτίας του ότι ένιωθε μόνη και άχρηστη και με τα παιδιά και τα εγγόνια της δεν είχε επαφή επί της ουσίας,δεν ταίριαζε καθόλου στον ψεύτικο κόσμο που είχαν διαλέξει να ζουν,της φιγούρας,του υπερκαταναλωτισμου και της έλλειψης παθών(για τις ομορφιές της ζωής)σταδιακά λοιπόν αυτή η γυναίκα,κέρδισε την αυτοεκτίμηση της,την αγάπη που είχε για τη ζωή που είχε παγώσει από την συμπεριφορά των δικών της ανθρώπων και βρήκε ένα νόημα να ελπίζει.Και όλα αυτά χάρη σε έναν παπαγάλο.

Αλλά επειδή όλα τα όμορφα τελειώνουν,ένας γείτονας που μισούσε οι υπόλοιποι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι και γελαστοί,από κόμπλεξ,όταν είδε τη μεταμόρφωση της,έκανε καταγγελία ότι η γυναίκα αυτή κρατούσε παράνομα τον παπαγάλο,τον οποίο και της πήραν σχεδόν με την βία οι αστυνομικοί που πήγαν στο σπίτι της.

Από εκείνη τη μέρα η ζωή αυτής της γυναίκας έχασε κάθε νόημα.Τα παιδιά της νομίζαν ότι τρελάθηκε,δεν είχε πει τίποτα για τον παπαγάλο και ξαφνικά άρχισε να τους λέει όλη την ώρα.

Τι μας δείχνει αυτή η ιστορία;Οτι ένας άνθρωπος που διψάει για ζωή μπορεί να το βρει το νόημα της,στα  πιο απλά και μικρά πράγματα.Οτι δεν είναι δεδομένο οτι οι δικοί σου άνθρωποι σε καταλαβαίνουν.Οτι κατα βάθος η κοινωνία μας είναι βαθύτατα υποκριτική και ζηλόφθονη,και υπάρχουν άνθρωποι τόσο χαιρέκακοι σαν τον γείτονα αυτής της γυναίκας.Πολλά συμπεράσματα ακόμα έβγαλα,από διάφορα που έλεγε αυτή η γυναικα,που για την ιστορία,ήταν συνταξιούχος δασκάλα,αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα,ύστερα από ένα επεισόδιο που έγινε κατα τη διάρκεια του μαθήματος,όταν ένα από τα παιδιά φερόταν άσεμνα μες την τάξη και του ζήτησε να σταματήσει και αυτό την έβρισε,εκέινη το χαστούκισε.Πέσανε όλοι,μέχρι και τα κανάλια να την φάνε,την χαρακτηρίζαν ανθρωπόμορφο τέρας,και της λέγανε να μετανιώσει αλλά εκείνη έλεγε:Δεν μετανιώνω,μέσα στην τάξη οφείλουν τα παιδιά να φέρονται με σεβασμό,το ένα παιδί προς το άλλο και μετά προς τη δασκάλα τους.

Σεβασμός...Τι είναι άραγε αυτό;Σήμερα αυτός που φταιει ζητάει τα ρέστα από αυτόν που δεν φταίει...

Βαθύτατα υποκριτικές και απάνθρωπες οι κοινωνίες μας...Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει μέσα σε ένα λεωφορείο σε μια αφίσα 22/3, ημέρα ευγένειας στο δρόμο. Από το γέλιο που μου ήρθε παραλίγο να πέσω κάτω,προσπαθούσα να μην γελάσω μες το λεωφορείο και ειχαν δακρύσει τα μάτια μου.Ακου ευγένεια στο δρόμο!!! Τι είναι αυτό;Τρώγεται;Εδώ βρέχει και περνάνε και σε κάνουν παπί.Περνάς από την μια πλευρά και στην απέναντι πλευρά του δρόμου δεν σ'αφήνουν να περάσεις,σε αφήνουν να κάθεσαι μες τη μέση του δρόμου,δεν τους ενδιαφέρει ότι κινδυνεύεις.Μόλις μπουν στο αμάξι μεταμορφώνονται,λες και είναι δαιμονισμένοι...Βρίζουν,μουτζώνουν,κορνάρουν με μανία,προσπερνάνε,κάνουν μαγκιές,τρέχουν.Τι  τον περάσαν τον δρόμο;Πίστα του λουνα παρκ για συγκρουόμενα;Γιαυτό ξεκληρίζονται οικογένειες στην άσφαλτο.Το αυτοκίνητο δεν είναι παιχνιδάκι,ούτε μέσο να δείξουμε μάγκες.Τόσο πια κόμπλεξ;Πραγματικά λυπάμαι για την κατάντια αυτή...

Ως συνήθως ξέφυγα απ'το θέμα μου.Αλλά είναι μεγάλη πληγή η έλλειψη σεβασμού από τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο,και η έλλειψη φραγμών και αξιών.Ο,τι θέλει κάνει ο καθένας με την ανοχή των αρχών.Κάθε μέρα οι οδηγοί των λεωφορείων στην περιοχή μου(σίγουρα και σε άλλες) περνάνε τα πάνδεινα,για να στρίψουν,σε όλες τις στροφές και κάποιος Ελληνάρας θα έχει παρκάρει.Μετά λέμε γιατί περιμένουμε στη στάση με τις ώρες.Ξεκινάς το πρωί να πας καπου και φτάνεις το μεσημέρι,λες και πας εκδρομή...Αποδεδειγμένα,ο συμμαθητής μου από την Χαλκίδα,έρχεται στο μάθημα σε λιγότερη ώρα από όση κάνω εγώ από Γαλάτσι να παω Μετς.Ασχετο,μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Αλκη Αλκαιου,Τα χρόνια έχουν περάσει δεν θυμάμαι πια,Ερνέστο τον ελέγανε ή Νικο,κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα,αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πορτο-Ρικο. Ξεκινάω για το Μετς και τόση ώρα που κάνω,θα είχα φτάσει στο Πορτο Ρίκο αεροπορικώς!!

Ας επανέλθω στο θέμα μου.Τώρα ξεκίνησα να διαβάζω την εξιλέωση.Είμαι σίγουρη ότι θα είναι υπέροχο βιβλίο,η ταινία πάντως ήταν εξαιρετική.Την θεωρώ μια από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.Με βαθύ νόημα και αυτή.Πως ένα λάθος που κάνεις σε μικρή ηλικία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς και τελικά αυτός που το κάνει να είναι ο πιο δυστυχισμένος από όλους γιατί το κουβαλάει όλη τη ζωή.Μου αρέσει περισσότερο να διαβάζω το βιβλίο παρά να βλέπω την ταινία,γιατί στην ταινία αναγκαστικά είναι όλα πιο γρήγορα και κόβουν πολλά λόγω χρόνου,ενώ το βιβλίο είναι πιο περιγραφικό.

Κάποια μέρα θέλω να βάλω σαν θέμα κάποιες φράσεις που κράτησα από βιβλία που έχω διαβάσει.Εννοείται ότι όποια φράση μου αρέσει την υπογραμμίζω και την κρατάω.Ολόκληρα κέιμενα εχω στο word.Κάποιες φράσεις έχω ταυτιστεί τόσο πολύ μαζί τους...Είναι τόσες πολλές πια που πρέπει να κάνω επιλογή.

ΥΓ. Τελικά πήγα στο γιατρό και μου έδωσε,όπως το περίμενα,ένα σωρο φάρμακα.Ευτυχώς γλίτωσα την κορτιζόνη,αλλά μου εδωσε χαπάκι,αντιβίωση,σπρει για τη μύτη,σπρει για το λαιμό.Επίσης τον γνωστό κατάλογο με τις απαγορεύσεις που έχω πια μάθει απεξω την τελευταία πενταετία.ΟΧΙ λοιπόν,Ομιλία(πάνω πάνω και με κόκκινα γράμματα γραμμένο,να μιλάω όσο γίνεται λιγότερο,αν μπορώ καθόλου ακόμα καλύτερα),σκόνη,καπνός,ξινά,πικάντικα,ζεστά,κρύα.Τουλάχιστον να είμαι καλά μέχρι το Πάσχα να πάω το ταξιδάκι μου χωρίς να σέρνω μαζί ένα τσαντάκι μόνο για τους τόνους χαρομάντηλα που θα χρειάζομαι.Πάντως στο ψυγείο έχω βάλει πρόγραμμα τι ώρα θα παίρνω το καθένα,να μην πέφτει το ένα φάρμακο πάνω στο άλλο...Πίκρα...Επίσης το ψυγείο μου έχει ένα σωρό γιαουρτάκια Junior!!Σαν παιδάκι που είμαι!!Είναι τα μόνα που τρώω!!Νόστιμα είναι!!Και έχουν συνήθως πάνω ζωάκια ζωγραφισμένα,καμια φορά και αυτοκόλλητα.Ο παλιμπαιδισμός σε όλο του το μεγαλείο!!