Το «ΡΟΚ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ» του ΑΡΗ ΣΑΡΤΑ  (ψευδώνυμο τού ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ) κυκλοφόρησε το 1982 από τις εκδόσεις «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ- Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ». 

Από την πρώτη στιγμή, βυθίστηκα στις σελίδες του κι αφέθηκα να παρασυρθώ από τον καταιγισμό των εικόνων. Εικόνες  ασταμάτητες, με διαρκή ροή, αφαιρετική διατύπωση και συντακτικό ενίοτε ιδιόμορφο, που καταφέρνουν εν τέλει να εγκαταστήσουν μια μυστικιστική επικοινωνία με το βασικό ηχόχρωμα του κειμένου.

Αυτά γενικά ως προς την τεχνική. Ως προς το ζουμί τού όλου πράγματος, δεν υπάρχει ούτε μυθιστόρημα, ούτε ήρωας.Και τα δύο μαζί, είναι ο αναγνώστης. Αν φυσικά μπορεί να βουτήξει σε τέτοια νερά… Πάμε λοιπόν να δούμε ένα μικρό απόσπασμα… 

................................................................................................................

 «…Τη νύχτα έβλεπα το πρόσωπό σου στο τζάμι. Πάντα ίδια έκφραση. Παραπονεμένη. Όταν κάνουμε έρωτα. Όταν μετράμε τις μέρες που θα ‘μαστε ακόμα μαζί. Είναι τόσο λίγες. Κι απ’ αυτές αφαιρούμε κιόλας την υστεροβουλία μη γίνει ο ένας απαραίτητος στον άλλον. Και μετά. Τρομάζω.   

 Θα κοιμηθώ πολύ άσχημα απόψε. Θα παραγγείλω όνειρα που δε θα παίζεις. Θα είμαι όλη νύχτα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα με κάποια που συνέλαβαν χτες για κλοπή . Θα ξενυχτάω έξω από την πόρτα μιας βραζιλιάνας. Οι φωτεινοί ουρανοί δεν μου ταιριάζουν. Θα τους κατεβάσω. Σου δίνω πέντε λεπτά διορία. Πάρε. Πέντε λεπτά. Ένα τσιγάρο. Ένα τραγούδι του John Lee Hooker. Τα πέντε λεπτά πέρασαν."

 ……………………………………………………………………………………………… 

 "Στο μυθιστόρημα ο ήρωάς μου θα έχει ένα πρόσωπο… με τις αντιδράσεις του, τις τακτικές του. Αντιφάσεις βέβαια θα υπάρχουν, αλλά με μέτρο. Θα ‘χει ένα χαρακτήρα. Θα ‘ναι ελκυστικός ή απωθητικός. Οι φίλοι του θα ξέρουν για ποιόν πρόκειται. Θα ‘ ναι σίγουρος, μ’ αυτοπεποίθηση ή δειλός, φοβισμένος, ανασφάλειες. Γκόμενος με επιτυχίες, θ’ αγαπάει τις γυναίκες, θα τις φοβάται, βίαιος, σκληρός, κυνικός, ευαίσθητος, τρυφερός, έξυπνος, βλάκας, λογικός τυχοδιώκτης, ανεύθυνος, μεθοδικός. Κάποιος, τέλος πάντων. Θα τον αγαπάνε, θα τον μισούν, θα τον ζηλεύουν, θα τον σιχαίνονται. Νοιώθω πολύ παράξενα.

 Οι αντιδράσεις μου με τρομάζουν. Είχα χρόνια ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που χάνω, που δεν μπορώ να το ‘χω πια. Οι φίλοι μου με αναγνωρίζουν μέσα απ ‘αυτό, οι καινούργιοι δεν καταλαβαίνουν ποιός είμαι. Ποιος είμαι; Είχα ένα πρόσωπο που κάποτε έχω ακόμα, κάποτε το αναιρώ. Δεν έχω γίνει τίποτα άλλο, τίποτα καινούριο μόνο μια άρνηση του παλιού που δελεαστικά εξακολουθεί να παρουσιάζεται σε κάθε στιγμή δύσκολη, κάθε στιγμή αδυναμίας για να αναιρεθεί πάλι. Οι αντιδράσεις μου είναι παράλογες, υπονομεύω μόνος μου τις τακτικές μου. Στριφογυρίζω μπρος πίσω σπασμωδικά. Η εικόνα μου σκοτεινιάζει, γίνεται δυσδιάκριτη, αδιάφορη, αποτυχημένη φλου φωτογραφία που πετιέται στα σκουπίδια. Τά’ χω χαμένα. Δεν μπορώ να παίζω το παιχνίδι πιά. Δεν μπορώ να μην παίζω.  Έχω γίνει απλά ένας κακός παίκτης."……………………………………………………………………………………………… 

 "Μη με κρίνεις αυστηρά. Αντιστέκομαι πολύ πριν υποκύψω. Καλά είμαι, σου λέω, δε βλέπεις όλα κανονικά είναι, όλα όπως πρώτα , μόνο αυτό το βιβλίο θα σταματήσω, τι χρειάζεται, τόσο που αυξήθηκαν οι λευκές σελίδες δε διαβάζεται πιά κι άλλωστε ροκ δεν είναι τα μυθιστορήματα, το ξέρεις, ροκ είναι ένα μαύρο φόρεμα με κόκκινες κάλτσες, ο εαυτός μας στον καθρέφτη, μαύρα ρούχα κι ένα κόκκινο φουλάρι, σπασμένοι καθρέφτες, ξεκολλημένα χερούλια από κλειστές πόρτες, κλειδιά χωρίς κλειδαριές, κατεβασμένα τηλέφωνα, περιστέρια σε παράθυρα, διαφυγές γκαζιού, ψηλά πατώματα, λευκές σελίδες, εσύ. »