Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτά τα δυο ονόματα στο παραμύθι,με εμπνέουν να τα γράφω στα Αγγλικά.Ελπίζω να μην τα σκότωσα!!

Επιτέλους κατάφερα να κατέβω Αθήνα και να πάω το ήδη έτοιμο παραμυθάκι,στο βιβλιοδετείο.Για όσους δεν το ξέρουν-το έχω ξαναπεί κι άλλες φορές σε προηγούμενα post-είχα κάνει ένα σεμινάριο για εικονογράφηση παραμυθιού,στο οποίο στήσαμε όλο το παραμύθι απ'την αρχή,ζωγραφίζοντας τις 5 βασικές του εικόνες και όσες δευτερεύουσες θέλαμε.Ζωγράφισα 10 εικόνες.Οταν τέλειωσε το σεμινάριο,τέλειωσα κι εγώ κάποιες λεπτομέρειες στις εικόνες,έγραψα τις 12 σελίδες του παραμυθιού,το ήδη υπάρχον κείμενο δηλαδή,και το πήγα σε ένα μαγαζί εδώ στη γειτονιά μου,να το σκανάρουν και να το φτιάξουν σε γυαλιστερό χαρτί,γιατί στο σπίτι δεν μπορούσα να το κάνω,ούτε έχω γυαλιστερό χαρτί,αλλά το βασικότερο είναι ότι το σκανερ μου δέχεται μόνο διαστάσεις Α4 και οι 5 από τις 10 εικόνες ήταν Α3.Στο μαγαζί τα προσαρμόσαν όλα στο Α4,με ελάχιστη διαφορά στα χρώματα.

Αύριο(ή μάλλον σήμερα,έχουμε περάσει τα μεσάνυχτα)θα πάω εκεί που έκανα το σεμινάριο,να δω και τη δασκάλα που είχα,που τώρα διδάσκει άλλους(δεν λέω παιδιά,γιατί τα σεμινάρια απευθύνονται κυρίως σε ενηλίκους).

Για να δούμε τις εντυπώσεις όλων στο εργαστήρι...

Πάντως είμαι ευχαριστημένη,και με τον εαυτό μου για τη δουλειά που έκανα,και με τη δουλειά στο φωτοτυπικό κέντρο που απόδωσε σχεδόν τέλεια τα χρώματα,και με εκείνον που έκανε την βιβλιοδεσία,πραγματικά καλλιτεχνική.Αλλωστε σημασία έχει όταν καταπιανόμαστε με διάφορα πράγματα να μας γεμίζουν,να ασχολούμαστε με την ψυχή μας και όχι για να περάσουμε την ώρα μας.Η ζωγραφική είναι μια μεγάλη αγάπη για μένα την οποία οφείλω να ομολογήσω έχω λίγο εγκαταλείψει τώρα τελευταία.Δυστυχώς έχω εγκαταλείψει και την κιθάρα,αλλά η σχέση με την κιθάρα είναι η πιο δυνατή,με περιμένει εκεί υπομονετικά να την τροφοδοτήσω νότες.Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν την εγκατέλειψα επειδή το ήθελα,αλλά επειδή με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας και την αφωνία που με καταδίκασαν να υιοθετήσω,με έκαναν να μην παίζω και να μην τραγουδάω.Ήδη όμως άρχισα να συνέρχομαι με την φαρμακευτική αγωγή και θέλω να πιστεύω μες την εβδομάδα θα ξαναπαίξω.

Προσπάθησα να φωτογραφήσω το εξώφυλλο του παραμυθιού,αλλά δεν πέτυχε και πολύ η φωτογραφία,γιατί το εξώφυλλο είναι από γυαλιστερό χαρτί,και όσο κι αν άλλαξα οπτική γωνία,γυάλιζε.Αν και κακή λήψη,μια ιδέα μπορείς να πάρεις για τους δυο ήρωες έστω.Το παραμυθάκι Χάνσελ και Γκρέτελ πιστεύω είναι λίγο-πολύ γνωστό,με τα δυο αδελφάκια που τα άφησε η μητριά στο δάσος,με την κακιά μάγισσα και το ζαχαρόσπιτο.

Σε όλα τα παραμύθια,αν το έχετε προσέξει,υπάρχει μια μητριά,και μια κακιά μάγισσα.Αλλά στο τέλος θριαμβεύει το καλό,ενάντια στο κακό...Σε αντίθεση με τη ζωή που συνήθως οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν και οι κακοί πιάνουν τις θέσεις κύρους για να ρυθμίζουν τις ζωές των υπολοίπων και να τους καταδικάζουν σε δυστυχία,από το κόμπλεξ που κουβαλάνε,της κακίας και της μιζέριας.

Εγώ όμως θα συμφωνήσω με το σημείωμα που έγραψε ο Πασχαλίδης στον πρώτο του δίσκο ότι το πιο όμορφο παραμύθι είναι κείνο με το λυπημένο τέλος.Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει σε πειρασμό να το πιστέψεις.

Συνήθως οι πιο όμορφες στιγμές,οι πιο όμορφες ιστορίες,δεν είναι αυτές που λήγουν πιο γρήγορα και αφήνουν τα περισσότερα τραύματα;Γιαυτό αυτά τα παραμύθια είναι αληθινά.Τα μόνα αληθινά.Ολα τα όμορφα πράγματα κρατούν λίγο.

Θα ήταν όμορφο οι ιστορίες στη ζωή να έχουν happy end,έστω και μετά από άπειρες δυσκολίες και εμπόδια,αλλά δεν έχουν.Ισως για αυτό τις πιστεύουμε,σαν άλλα παραμύθια με λυπημένο τέλος.Μάλλον θα πρέπει να ζούμε το παραμύθι για όσο κρατήσει,γιατί δυστυχώς στη ζωή όλα έχουν ημερομηνία τέλους-λήξης.Nothing lasts forever but the earth and sky.

Αλλά ακριβώς επειδή είμαι αισιόδοξη,παρά τα όσα μου έχουν συμβεί στη ζωή μου που άλλους θα τους είχαν κάνει γκρινιάρηδες και απαισιόδοξους,πιστεύω στους ανθρώπους,δεν μπορώ να δεχτώ και να τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι που θα γράφει απ'έξω διάφορα κοσμητικά επίθετα,όπως,άχρηστοι,ανίκανοι,ανεύθυνοι,ευθυνόφοβοι,επιπόλαιοι,αλήτες,φιγουρατζήδες,

ξερόλες,μαμόθρεφτα,ηλίθιοι,αγενείς,άπιστοι,προδότες,αχάριστοι,διπρόσωποι.

Κι αυτό γιατί έχω γνωρίσει και ανθρώπους που μου έχουν σταθεί και συνεχίζουν να το κάνουν,έστω κι αν είναι ελάχιστοι.Δεν έχει σημασία.Σημασία έχει ότι υπάρχουν και άνθρωποι ευγενικοί,υπεύθυνοι,με ενδιαφέρον για τους άλλους και για το σύνολο,φιλικοί,πρόθυμοι να σε βοηθήσουν,περήφανοι,χαμογελαστοί και ευχάριστοι.

Αυτοί με κάνουν να θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος.Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω.Ολοι κρύβουμε έναν άγγελο κι έναν δαίμονα μέσα μας.Ο σκοπός είναι να αποκοιμίζουμε τον δεύτερο και να εμφανίζουμε τον πρώτο.Το μόνο σίγουρο ότι η ζωή είναι όμορφη.Εστω και χωρίς Happy end.Σημασία έχει η διαδρομή.