Ε λοιπόν μερικές φορές δεν πάμε καλά…. Καθόλου καλά…..

Πόσοι είμαστε οι Ελληνοκύπριοι στην πόλη που σπουδάζω; Είκοσι; Είκοσι. Για αυτό και χάρηκα αφάνταστα όταν ο γιατρός που πήγα πριν κάποιους μήνες, με πληροφόρησε ότι ζει ένας ακόμα Κύπριος στον ίδιο δρόμο με μένα. Για αυτό χάρηκα λίγες μέρες αργότερα, όταν τυχαία, γνώρισα μια Κύπρια στο λεωφορείο για το σπίτι. Μάλιστα, χωρίς ανάσα την πληροφόρησα και για τον συντοπίτη που μου ανέφερε ο γιατρός. Η αντίδραση της; Γουρλωμένα μάτια, να πετάνε σπίθες. Ευτυχώς δεν κάηκα. Ψυχρά μου ανακοίνωσε ότι αυτός που ανέφερε ο γιατρός, ήταν Ο φίλος ΤΗΣ!!!!!! Το βλέμμα το τρελλό που έχουνε μερικές γυναίκες για επίθεση ή άμυνα. Ε δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό το βλακώδες στοιχείο στις γυναίκες κι ας είμαι μία. Ναι, έχεις φίλο. Συγχαρητήρια, και τι έγινε; Γιατί πιστεύεις ότι όλες οι υπόλοιπες θέλουμε να στον πάρουμε μέσα από τα χέρια; Από εκείνη τη μέρα, όσες φορές τυχαία βρεθήκαμε, δεν μου μίλησε. Τις φορές που ήταν μάλιστα με τον φίλο της, είχε γαντζωθεί πάνω του και αν ήταν βδέλλα θα είχε κάποια λογική. Χωρίς να θέλω να πληγώσω και κανένα, γέλασα. Αν ήταν τουλάχιστον ο τύπος μου…. Καμία σχέση. Για την ακρίβεια, δεν είναι ο τύπος των πλείστων γυναικών. Αλλά εντάξει, ο έρωτας τυφλώνει και αρρωσταίνει τον εγκέφαλο. Ουφφούξιξ……

Χθες, πήρα αργά το λεωφορείο της επιστροφής. Κάθισα μπροστά αναπνέοντας κάθε ένα δευτερόλεπτο ανάμεσα στις ενωμένες φούχτες μου για να ζεσταθούν τα δάχτυλα. Ένα λεπτό αργότερα μπήκε και το ζευγάρι. Με το που με είδε η άλλη, άναψαν τα λαμπάκια της και προχώρησε γρήγορα προς τα πίσω αλλά δεν υπήρχανε άδεια καθίσματα. Έτσι με κατεβασμένα τα μούτρα κάθισαν στις θέσεις δίπλα. Στη μέση μόνο ο διάδρομος.

Χωρίς να θέλω να ακούσω τι λέγανε, έβγαλα κι εγώ τη μουσική μου, δυνάμωσα και την ένταση. Όμως είχανε αρχίσει να μιλάνε στη ντόπια γλώσσα, όχι ελληνικά…. Με την φριχτή κυπριακή προφορά, εννοείται. ΈΛΕΟΣ, σκέφτηκα…. Τι στο καλό κάνουνε; Μιλάνε σε μια γλώσσα που ξέρουνε ότι γνωρίζω, αλλά όχι στην διάλεκτο…(αν μιλούσανε πάντως κάποια βαριά παραλλαγή της διαλέκτου δεν θα καταλάβαινα Χριστό και Παναγιά, όντως). Αλλόκοτα πράγματα…. Στα πέντε λεπτά μάλλον το καταλάβανε το πρόβλημα και έτσι το γυρίσανε στα αγγλικά…. Επειδή κανένας εκτός από αυτούς δεν γνωρίζει αγγλικά….. Με πήρε το γέλιο… ’κουγα εκείνη την ώρα το «Ωιμέ» του ’σιμου και γελούσα. Τι άλλο να έκανα άλλωστε;

Το κορυφαίο ήτανε μετά από πέντε λεπτά, στην επόμενη στάση, που μπήκε ένας συμφοιτητής μου. Πιάσαμε κουβέντα και επειδή μαθαίνει το παιδί ελληνικά, επέμενε να μιλήσουμε στην ελληνική. Να κάνει και εξάσκηση. Με ρώτησε για πολλοστή φορά αν είμαι από την Κρήτη ή την Κύπρο, δεν θυμότανε. Του απάντησα και σχολίασε ότι δεν γνώρισε άλλο παιδί από το νησί μου. Δάγκωσα τα χείλη μου να μην του συστήσω το ζευγάρι. Αν ήμουν μικρότερη θα το έκανα…. Απάντησα, ότι υπάρχουν αλλά δεν είναι πολλοί, όντως. Και σκορπισμένοι σε διαφορετικές σχολές.

Μιλήσαμε για μουσική, λατρεύει την Ελλάδα και ό,τι έχει να κάνει με αυτήν. Έπαθα την πλάκα μου όταν μου σχολίασε πόσο αγαπά τα ριζίτικα και τη μουσική του Θεοδωράκη. Ο πατέρας του, είναι μουσικός μου εξήγησε, και στο σπίτι άκουγε πάντα εκτός από κλασσική μουσική, εξωτικές μουσικές, όπως τις περίγραψε. Με συγκίνησε ιδιαίτερα που ανέφερε το όνομα Ξυλούρης. Ξέχασα τα βλαμμένα δίπλα, που είχανε σταματήσει να μιλάνε και τεντώσανε τα αυτάκια τους προς το μέρος μας.