Κοντεύει 5.30. Ξημερώνει. Tim Buckley. Έχω κολλήσει στα ίδια δυο τραγούδια , για άλλη μια φορά… Sweet surrender, και Make it right... Κάντο σωστά...

 Καν’ το σωστά, για μια φορά, επιτέλους…Βάλε τα βιολιά στο σωστό σημείο, μην ακυρώνεις  τα πάντα… κάνε το σόλο της κιθάρας να μην φαλτσάρει. Πες του ντραμίστα να μην τραβάει πίσω. Κάνε κάτι, επιτέλους και συ. 

 Όλο ψιλές νότες δίχως αύριο βγάζω, και τις σκορπίζω στο πάτωμα, και το πάτωμα μεγαλώνει. Και μεγαλώνει. Και πλησιάζει…Αρχίζω να βλέπω τις μικρές του χαραμάδες. Κάνε κάτι σωστά.  Επιτέλους. Πριν με συναντήσει.    Μπας και μπορέσεις να δεις . Να δεις οτι έπρεπε να τα κάνω όλα νέα , από την αρχή, κάθε φορά.Όμως πάντα  στα μάτια σου όλα  φαίνονταν λίγα.

Το παράξενο φλαμέγκο, μετατράπηκε σε ένα απρόσιτο ταγκό, οι χοροί έγιναν χρώματα δίχως βλέμμα.Τώρα κοιτάς να κρατάς ψηλά το καλό σου όνομα. Και να αποδείξεις σε μένα, όσα δεν μπορούσα να αποδείξω σε σένα. 

    Ήταν η μάσκα σου τόσο σκληρή, και τόσο κρύα…Πολύ κρύα και πολύ σκληρή , για να μπορέσει να παραδοθεί…..

Γλυκιά μου παράδοση που δεν ήρθες ποτέ, σπασμένη χορδή, σκιά σε τοίχους που δεν χτίστηκαν ακόμη… Φύλλο θρυμματισμένο, έρμαιο των καιρών, των ανέμων και του εαυτού σου. Σου το έλεγα κάποτε, υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν εξηγούνται με λογιστικούς κανόνες, και με ορθολογισμούς. Συνήθως πάνε και κουρνιάζουν στις τρελές αγκαλιές των ίσκιων που χορεύουν ασθμαίνοντας στις μικρές παρόδους. Όταν φυσάει απλώνουν πανιά για τις χώρες των παραμυθιών. Γίνονται αντίο που δεν θέλει να έρθει, και χάδι που παραφυλάει κρυμμένο πίσω από την ελιά στο μάγουλό σου.

Θα θυσίαζα τα πάθη μου για την παράδοσή σου.    Σπασμένο μου άγαλμα… στην πλατεία του χρόνου που μας δόθηκε, η τελευταία παρέλαση πέρασε με λάθος βήμα. Ο μικρός μου θεός παραμιλά, και τα κρόσσια από το λευκό σου φόρεμα είναι ότι πιο μαύρο έχω.  

Ας ξανακούσω τα δυο τραγούδια ακόμα μιά φορά. Θα κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο, και θα φύγω.

Άσπρα  πιόνια.

Μαύρα πιόνια.

Κι εγώ ακόμα διάφανος.