Όπως ξέρουμε από τη Γραμματική ο Μέλλοντας αναφέρεται σε γεγονότα που ΘΑ γίνουν στο μέλλον και αυτό το ΘΑ με κυνηγάει από τότε που ήταν να κατέβω στο νησί…Θα γνωρίσεις κόσμο…Θα περάσεις καλά…Θα βρεις τους ρυθμούς σου…ΘΑ…ΘΑ…και ΘΑ…σύνθημα μας είναι ένα… που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος.

Καλά και άγια και κατά βάση σωστά είναι όλα αυτά ρε παιδιά, αλλά με μια μικρή και τολμώ να πω αδιόρατη διαφορά, δε ζούμε στο Μέλλοντα και στο ΘΑ αλλά στον Ενεστώτα και αυτός ο ρημαδοχρόνος δεν παίρνει κανένα βοηθητικό πρόθεμα ή ρήμα μπροστά, τίποτα είναι σκέτος (πώς λέμε μια σκέτη από γιουβέτσι;) και απέριττος γιατί εκφράζει το ΤΩΡΑ. 

Και η αρχή στο νησί χαρακτηριζόταν από…πώς το έλεγε και το άσμα; «Πιο καλή η μοναξιάάάά», λογικό θα μου πεις, δε με ξέρανε και από χτες οι άνθρωποι, ούτε και κάναμε μαζί στρατό, και όλο αυτό τον καιρό κανένας δεν έτρωγε τα νύχια του λέγοντας …θα’ρθει δε θα’ρθει…και εντάξει κόκκινο χαλί δεν περίμενα στο λιμάνι, ούτε επιτροπή υποδοχής (αν και μια μπάντα την τράβαγε η όρεξη μου), έχετε δει όμως σε κάτι γουέστερν που μπαίνει μέσα στο σαλούν ο καουμπόης και αμέσως σταματάνε όλες οι κουβέντες, γυρνάνε τα βλέμματα πάνω του και τον κοιτάνε με εκείνο το καλοσυνάτο και φιλόξενο βλέμμα που μόνο στο Τέξας και στη Μάνη μπορεί να συναντήσεις;

Έτσι αισθάνθηκα όταν άρχισα να σουλατσάρω στη Χώρα και στο χωριό που μένω, εντάξει και πάλι υπερβάλλω, φιλόξενοι είναι οι άνθρωποι, αλλά αυτό το ποιός είσαι εσύ, τι γυρεύεις και τι καπνό φουμάρεις δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ στην Αθήνα (λογικό), αλλά ούτε στην Κέρκυρα (φοιτητής) ούτε ακόμη και στη Ρόδο (φαντάρος). 

Σήμερα που τα γράφω αυτά, ο Ενεστώτας έχει γίνει Αόριστος και εγώ έχω φτάσει πια στον Μέλλοντα. Γραμματική του παραλόγου και δε πιστεύω ότι ο Τζάρτζανος θα συμφωνούσε μαζί μου, αλλά ας εξηγηθώ, η μοναξιά της αρχής έσπασε και είναι πια παρελθόν (ελπίζω) και το ΘΑ των γνωριμιών αρχίζει να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας μου.

Μη φανταστείτε και τίποτα συγκλονιστικό, απλά πήγα μια φορά σε σπίτι γυναίκας-συναδέρφου για φαγητό (μαγειρεύει εκπληκτικά αλλά τίποτα πονηρό οικογενειακά ήταν), έπαιξα δυο φορές μπαλίτσα με την ασθμαίνουσα ομάδα των καθηγητών στο 5X5, όπου κάτι ντόπια κατσίκια μας συνέτριψαν (δεν είχαμε βλέπεις manblaz στην ομάδα), το βασικό όμως είναι ότι γνωρίστηκα με την δημοσιοϋπαλληλική παροικία του νησιού (στην οποία οι εκπαιδευτικοί είναι η πλειοψηφία), μια προβολή ταινίας στο πνευματικό κέντρο (όχι κανονικό σινεμά δηλαδή, αλλά έναν προτζέκτορα με DVD) και κανά δυο καφέδες σε πανέμορφα -και όχι σε τουριστικούς ακόμη ρυθμούς- μέρη του νησιού και αυτά, θέλετε δηλαδή και άλλο;  

Ολίγα και ασήμαντα ίσως σας φαίνονται, αλλά πολύ σημαντικά για μένα μετά από μια εβδομάδα που η μόνη έξοδος ήταν τα ψώνια στο Μίνι-Μάρκετ (έχει πολλά ψωμιά ακόμη να φάει, για να γίνει Σούπερ που λέει στην ταμπέλα), περίμενα με αδημονία (οποία κατάπτωση) να πάει 7 η ώρα για να δω Μαρία η Άσχημη και έμαθα με κάθε λεπτομέρεια τους τοίχους του σπιτιού μετά από ώρες και ώρες αλληλοκοιτάγματος.

Λένε ότι δεν είναι άσχημο να είσαι μόνος, αλλά να αισθάνεσαι μόνος και εγώ ζήτημα αν είχα αισθανθεί έτσι ποτέ μου, αλλά δε βαριέσαι και αυτό μια εμπειρία είναι.