Η συναυλία που τόσο καιρό περιμέναμε ολοκληρώθηκε! Τα φώτα έσβησαν, οι μουσικοί μάζεψαν τις παρτιτούρες τους, ο τραγουδιστής αποχαιρέτησε το κοινό του, το φεγγάρι γέμισε. Ο Χρήστος Θηβαίος μας μάγεψε απόψε με την μοναδική φωνή του και με το κέφι του. Περίπου τρεις ώρες γεμάτες μουσικές, συναισθήματα, χαμηλωμένα φώτα, σκέψεις, αναμνήσεις, συνειρμούς.
Στο μυαλό μου ακόμα αντηχούν τα τραγούδια. Κάποια τα τραγούδισα κι εγώ δυνατά. Κάποια άλλα δεν τα ήξερα καλά και απλά σιγομουρμούριζα ό,τι έλεγαν και οι άλλοι. Μερικά τα άκουσα για πρώτη φορά απόψε, τα άφησα όμως να με ταξιδέψουν σε δρόμους μελωδικούς. Στο μυαλό μου έχει μείνει η εικόνα του καλλιτέχνη στη μέση της σκηνής αγκαλιά με την κιθάρα του, να καταθέτει την ψυχή του και να περιμένει για ανταμοιβή μόνο ένα θερμό χειροκρότημα.
Χειροκροτάγαμε δυνατά. Προσπαθούσαμε να εξαγοράσουμε λίγα ακόμα τραγούδια, λίγα λεπτά ταξιδιού, λίγη μαγεία. Πόνεσαν τα χέρια μας απ'το χειροκρότημα. Το άξιζε όμως! Αυτό το συναίσθημα που μας χάριζε το άξιζε!
Μας αποχαιρέτησε με ένα τραγούδι και μία συμβουλή. "Γέλα πουλί μου γέλα...". "Όπως θα βγαίνεται να δείτε το φεγγάρι που είναι γεμάτο. Καλό σας βράδυ!"
Και έτσι απομείναμε να κοιτάζουμε το φεγγάρι και να νοσταλγούμε ό,τι έγινε πριν από μία μόλις ώρα...
8 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια