Χθες ήμασταν μαζί, κι όμως ήταν τόσο λάθος ο χώρος και ο κόσμος… Έχω τάσεις φυγής εδώ και ένα μήνα περίπου. Κοιτάζω τα παράθυρα και τις πόρτες όπου κι αν είμαι και το μόνο που σκέφτομαι είναι να εξαφανιστώ, να βγω έξω και να αρχίσω να τρέχω… Να φεύγαμε για τρεις μέρες από την Αθήνα… Κι ας πηγαίναμε οπουδήποτε, απλά να ήξερα ότι για τρεις μέρες θα ήσουν μόνο δικός μου, όπως ήσουν τότε... Και δε ξέρω και τι μπορεί να φταίει, αν ήξερα θα το διόρθωνα. Ναι, αυτή τη φορά πραγματικά θα προσπαθούσα να διορθώσω αυτό που φταίει. Αλλά έτσι γίνεται πάντα… Ο νόμος του Μέρφυ… Αν προσπαθούσες λίγο, αν μου έδειχνες ότι προσπαθείς έστω και λίγο θα ήταν όλα τόσο καλύτερα… Τελικά, μερικές φορές δε χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο γι αυτόν που αγαπάς, αλλά να τον πιάσεις απ’ το χέρι και να του δώσεις ένα φιλί.

Και ίσως τότε δε θέλω πια να φύγω… Ίσως τότε καταλάβω ότι σου ανήκω…

Summer kisses, Winter tears
Like the stars they fade away
Leaving me to spend my lonely nights
With dreams of yesterday