Θυμάμαι την μέρα που έφυγα. Με είχες ρωτήσει γιατί. Δεν σου απάντησα. Και τι να σου έλεγα; Ήταν τόσα που έπρεπε να σου πω. Δεν μου έφτανε ο χρόνος. Σε κανέναν μας δεν έφτανε...
Τι να σου πρωτοέλεγα; Ότι φοβόμουν μήπως έφευγες πρώτος και έμενα μόνη; Το ήξερες αυτό...το είχες μαντέψει...στα είχε πει όλα η σιωπή μου. Σου άρεσε η σιωπή. Έλεγες ότι έκρυβε πολλά. Κι εμένα μου άρεσε, μου άρεσε μόνο όταν την θέλαμε και οι δυο. Μισούσα όμως την ησυχία που κάλυπτε την ένταση και τον θυμό, τότε που το μόνο που θέλαμε ήταν να ουρλιάξουμε ό,τι μας έσκιζε τα μέσα μας.
Μα τι να σου πρωτοέλεγα; Ότι με είχε κουράσει η ατολμία σου; Θυμάμαι όταν κάποτε μου είχες πει ότι θα έκανες τα πάντα, το θυμάμαι καλά πως είχα χαμογελάσει. Θα χόρευες μαζί μου μέσα στην βροχή; Αυτό ήταν το μόνο που σε ρώτησα. Και είχες γνέψει καταφατικά. Τότε γιατί όταν άρχισε να βρέχει κρύφτηκες και με άφησες μόνη μου; Γιατί έπρεπε να μου δώσεις αφορμές;
Ακόμα και αν σου απαντούσα δεν θα καταλάβαινες. Με τι λόγια θα μπορούσα να σου εξηγήσω ότι η μοναξιά είναι μεγαλύτερη όταν έχεις κόσμο γύρω σου; Δεν ήθελα να σε πληγώσω...
Θυμάμαι που όταν σου είπα το "φεύγω", έσπασες μία κούκλα από πορσελάνη, αυτή που μου είχες κάνει δώρο στα γενέθλιά μου. Έσπασε σε αμέτρητα κομματάκια και σκορπίστηκε στο πάτωμα. Έτσι σπάω και μέσα μου, είπες και σπάραζες. Και τι έκανα; Απλά έκλεισα την πόρτα...
Να το ξέρεις δεν σκόπευα ποτέ να στα πω όλα αυτά, πόσο μάλλον να στα γράψω! Είδα όμως μία πορσελάνινη κούκλα να στολίζει μια βιτρίνα και σε θυμήθηκα. Θυμήθηκα ότι σου χρωστάω μια εξήγηση κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια...
Στην έδωσα την εξήγηση που σου χρωστούσα. Εσύ πότε θα μου δώσεις εκείνη την πορσελάνινη κούκλα;
- Στείλε Σχόλιο
Αδέσποτα Για γέλια μπορεί και για κλάματα Διάλογοι Εκρήξεις Μελαγχολικά Περί πολιτικής Ποιήματα Στιγμές έμπνευσης Στιγμές καθημερινότητας Στοχασμοί Συναυλίες Ταινίες Τραγούδια