…Σπόρια, τσίχλες πωλώ…

Καραμέλες σωρό…Τρέξτε πάρτε παιδιά να χαρείτε…. 

Κοκοράκι λαμπρό

Γλειφιτζούρι γλυκό Μαντολάτο , εδώ θα τα βρείτε.

 Και καραμούζες πωλώ… καλές…πολύ καλές…Έχω και αγαλματάκια.

Χάρτινο τον Ισμαηλό

.Έξυπνα παραμυθάκια , καλέ…

Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό…  

Παπάκι...

…Αχ… Ξεθωριάζεις… 

Κάθομαι , τέτοια ώρα, και σε ακούω. Νικόλα

.Άμα αρχίσει και ξημερώνει, σπασμένος θα ξαπλώσω να κοιμηθώ, Επειδή ξημερώνει.  Εντελώς σπασμένος.  Επειδή  δεν συμφώνησα. Τότε.

Επειδή θυμάμαι τον εαυτό μου έξω από το μικρό σου μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην γαμημένη  κωλοανηφόρα, να λέει παραμύθια στις κρυφές σου μούσες, την ώρα που σε παίρνανε…

 Επειδή θυμάμαι καλά τις εφημερίδες που είχες κολλήσει στα τζάμια του μικρού σου  μαγαζιού, για να μην σε δουν να περνάς την θηλιά στον λαιμό σου.

 Μισή ώρα αργότερα, κόλλησα  το πρόσωπό μου στα τζάμια.

 Νοσηρά. Ίσως.

Κουκλάκια. Μινιατούρες. Τασάκια. Κορδέλες, καραμούζες, Αφρικάνικες πνοές…. 

Πρωί, στη Καλλιδρομίου. Όπως  κι αν γράφεται, τέλος πάντων. Ένα λάμδα δεν  αλλάζει και πολλά. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι. Δεν το πίστευα, αυτό που έκανες.  Αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πρωινό. 

Μετά, ...χωρίς να το θες, έγινες μόδα....