Αν παρατήρησες ποτέ τους καλόγηρους ή τις καλόγριες την ώρα που συνομιλούν με τους πιστούς, τότε έχεις προσέξει πως δεν κοιτάν στα μάτια. Προτιμάνε να έχουνε το βλέμμα τους κατάχαμα. Από ταπεινοφροσύνη και όχι μόνο.

Ήμουνα δεν ήμουνα 5 χρονών όταν το πρωτοπρόσεξα και ως κλασσικό περίεργο παιδάκι έθεσα το ερώτημα στον άνθρωπο που πίστευα πως γεννήθηκε μεγάλος και παντογνώστης: στον μπαμπά μου. Γιατί η καλόγρια κοιτούσε χάμω; Είχανε τα μάτια της πρόβλημα από τον δυνατό ήλιο;   

 Και τότε για πρώτη φορά άκουσα σαν μαγεμένη για τους καθρέφτες της ψυχής που μας δώρισε ο καλός θεούλης. Δυο καθρέφτες για τον καθένα μας. Δυο μαγικοί καθρέφτες, που αντικατόπτριζαν όχι μονάχα την ψυχή του ατόμου που στόλιζαν αλλά και των ατόμων που συναντούσε ή που ονειρευόταν.

Την ιστορία θα σας την διηγηθώ κάπως αλλιώτικα από το παραμυθάκι που μου δηγήθηκε ο παπάκης μου αλλά το «μια φορά κι ένα καιρό» θα το κρατήσω! Πως μπορεί κανείς να αλλάξει το «μια φορά κι ένα καιρό» και να μην κατακρεουργήσει την μαγεία;   

  «Ήταν που λέτε μια φορά κι ένα καιρό πριν πολλά χρόνια ο Αδάμ και η Εύα. Ναι, οι γνωστοί μας πρωτόπλαστοι, που ενώ ζούσαν μια χαρά στον παράδεισο και είχαν ό,τι ποθούσε η αιώνια ψυχούλα τους έμπλεξαν με κακές παρέες (ναι με τον περίφημο όφη αν και να λέμε την αλήθεια όλοι οι προσποιητοί φίδια είναι) και παρασύρθηκαν να φάνε το μήλο που ο πατέρας Θεός τους απαγόρευσε για δικούς του λόγους.. Και το έφαγαν.

Το έμαθε κάποια στιγμή και ο πατήρ Θεός και αναγκάστηκε να τους δώσει ένα μάθημα. Έτσι ντύθηκαν και έφυγαν από τον Παράδεισο και αναγκάστηκαν να δουλεύουν πλέον για τον επιούσιο. Κάποια στιγμή απέκτησαν και παιδάκια. Και τα χρόνια περνούσαν με τον Αδάμ και την Εύα να προσπαθούν να δώσουν το καλύτερο στους δυο τους γιους, τον Κάιν και τον ’βελ. Τα παιδιά τσακώνονταν μέσα μέσα  όπως όλα τα παιδιά άλλωστε, γι’ αυτό και οι γονείς τους δεν έδωσαν την απαραίτητη σημασία που έπρεπε ώστε να αναγνωρίσουν τον πραγματικό λόγο των τσακωμών: την υπερβολική ζήλια που είχε ο Κάιν για τον ’βελ. Μα όταν τα αγόρια μεγάλωσαν το μπαμ δεν άργησε και η ζήλια φούντωσε τόσο μέσα στην καρδιά του Κάιν που τελικά σκότωσε τον ίδιο του τον αδερφό. Και άντε μετά να κρυφτεί από τον παντογνώστη παππούλη Θεό, ο οποίος, εννοείται πως το έμαθε.

Μα πώς να τον διώξει; Εξάλλου δεν είναι τυχαία που λεν πως το εγγόνι ειν’ δυο φορές παιδί σου και πώς να το μαλλώσεις; Έτσι αποφάσισε ο καλός μας παππούλης να κάνει κάτι άλλο: έβαλε ένα σημάδι στο μέτωπο του Κάιν για να τον αναγνωρίζει ο υπόλοιπος κόσμος ως δολοφόνο…Ναι καλά ακούσατε, ο υπόλοιπος κόσμος! Τι νομίσατε; Πως μόνοι της ήταν η οικογένεια Αδάμ; Όχι, βεβαίως βεβαίως! Διαβάστε καλά την Βίβλο και θα με θυμηθείτε. Τέλοσπάντων, άλλο θέμα η ύπαρξη άλλων ανθρώπων την τότε εποχή. Εμείς προσπερνούμε την φιλοσοφική συζήτηση περί τούτου και θεωρούμε πως όντως υπήρχαν και άλλοι άμοιροι στην γη. Και τους έκανε το χατήρι ο Θεός να αντιλαμβάνονται το κακό.

Διότι το σημάδι που λέγαμε δεν είναι τίποτα άλλο από του μαγικούς καθρέφτες που τοποθέτησε στα μάτια τους για να βλέπουνε την γεμάτη αίμα ψυχή του Κάιν.

Και από τότε οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να αναγνωρίσει στα μάτια του άλλου την χαρά και την θλίψη, τον πόνο και την σοφία, το άγχος και την ανεμελιά, την αγάπη, την τρέλλα του έρωτα, το μίσος, την αρρωστεια, τον ρομαντισμό.Και από τότε ζούμε άλλοι καλύτερα και άλλοι χειρότερα.’λλοι καλύτερα γιατί βλέποντας την κακία στα μάτια κάποιου λαμβάνουμε τα μέτρα μας και άλλοι χειρότερα γιατί χωρίς να το αντιληφθούμε βλέπουμε κατάματα την ψυχή του και ο δικός μας καθρέφτης αλλοιώνεται και αντί να αντικατοπτρίζει το κακό μακριά, το απορροφά.

Οι άνθρωποι του Θεού οι πραγματικοί σπάνια γελιούνται. Προσέχουν περισσότερο από εμάς τους κοινούς θνητούς τα μάτια και την καρδιά τους και γιαυτό αποφεύγουν την συνάντηση του βλέμματος τους με σκοτεινά ανθρώπινα βλέμματα. Χαίρονται την βελούδινη ματιά ενός μωρού ή άνθρωπου αθώου όπως ένα μωρό.»