Μόνη, σε ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους που δεν πέφτουν με τίποτα. Η πόρτα είναι κλειστή...πάντα κλειστή ήταν. Το ίδιο και τα παράθυρα. Έχω μάθει να ζω μόνη μου, να ζω στο σκοταδι.

"Έλα μαζί μας! Μια βόλτα είναι μόνο! Έλα! Θα περάσουμε καλά!"

"Όχι ευχαριστώ. Δεν έχω όρεξη..."

Ποτέ όμως δεν είχα όρεξη. Το μόνο που είχα ήταν μία άρνηση και τον φόβο ότι δεν ανήκω εδώ. Κι όμως! Μικρή έμενα πάντα απέξω! Όλοι με κοίταζαν κάπως! Καί τώρα έτσι με κοιτάζουν. Τέτοιες εμμονές έχουν χαρακτεί βαθιά μέσα μου και δεν φεύγουν εύκολα.

"Μα έλα παιδί μου! Δεν θα είναι το ίδιο χωρίς εσένα!"

"Άστο καλύτερα..."

Κάθε φορά νιώθω ότι πρέπει να παίζω έναν ρόλο για να ταιριάζω κάπου. Μερικές φορές το παίζω κι απόμακρη. Τουλάχιστον έτσι δεν με ενοχλούν. Άλλες φορές το παίζω τρελή! Εκέι γελάνε μαζί μου! Και υποθέτω ότι με ευχαριστεί η αίσθηση της αποδοχής.

"Έλα!"

"Δεν έρχομαι! Δεν έρχομαι!"

Δεν πήγα...λάθος μου! Και τι κατάλαβα που έμεινα εδώ; Τίποτα! Κόλλησα μέσα σε ένα δωμάτιο και δεν ξέρω πως να βγω. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είμαι αλλού τώρα και όχι κολλημένη μπροστά σε μια οθόνη που το μόνο που μου προσφέρει είναι ερεθισμό ματιών και πονοκεφάλους.

Σε λίγο θα κλείσω την οθόνη. Θα χωθώ μέσα σ'ένα βιβλίο. Από μικρή αυτό έκανα! Όλοι οι άλλοι έπαιζαν, έτρεχαν, ένιωθαν την ηλικία τους ενώ εγώ ήμουν κλεισμένη μέσα. Είχαν προηγηθεί κοροϊδίες, απορρίψεις, εξευτελισμοί. Οπότε αναγκάστηκα να αμυνθώ...κλείστηκα σε ένα δωμάτιο! Δεν μετανιώνω! Μ'αρέσει! Συνήθισα έτσι! Μπορεί να μην έτρεχα στους δρόμους με τα άλλα παιδιά αλλά έτρεχα στους δρόμους της φαντασίας μου με συντροφιά πρόσωπα ανύπαρκτα, παιδιά συγγραφέων.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γενικά δεν είμαι άτομο που παραπονιέται. Ό,τι με τρώει το κρατώ μέσα μου. Κακό αυτό...υποθέτω ότι απλά έπρεπε κάπου να τα πω...τα είπα...

Καλό Πάσχα σε όλους! Ποτέ δεν μου άρεσε το Πάσχα...γιατί πάντα έμενα κλεισμένη μέσα και όλοι έφευγαν μακριά...