Αυτό το κουνελάκι-μπορεί να είναι και λαγουδάκι δεν το εξακρίβωσα-είναι το πρώτο δώρο γενεθλίων! Ψιλοφρίκαρα όταν το πρωτοείδα! Νόμιζα ότι είχε περάσει η εποχή των λούτρινων δώρων!

Βράδυ Κυριακής. Φεύγω απ'το σπίτι της γιαγιάς μου. Η ξαδέρφη μου(τι καλή κοπέλα! Σρλουπ σρλουπ) προτίθεται να με πάει μέχρι το σπίτι μου(δυο βήματα δρόμος). "Κάτι δεν πάει καλά" σκέφτομαι!

"Μωρέ σου πήρα κάτι για το Πάσχα και τα γενέθλια σου και δεν ήθελα να στο δώσω μπροστά σε όλους!" μου λέει.

"Άχου! Δεν έπρεπε!" λέω δήθεν τάχα ότι το παίζω υπεράνω.

Με τραβάει προς το αυτοκίνητό της. Το ξεκλειδώνει.

"Ουάο! Μου πήρες αυτοκίνητο!" αναφωνώ βλακωδώς.

Δεν απαντάει! Ανοίγει το πορτμπαγκαζ και βγάζει αυτό το ροζ κουνέλι-μπορεί να είναι και λαγός δεν μου λέει- τυλιγμένο και με έναν φιόγκο γύρω από τα αυτιά.

"Εεε...μήπως αυτό είναι το δώρο της άλλης μας ξαδέρφης; Ξέρεις της εφτάχρονης!"

Αμ δεν ήταν! Δικό μου ήταν! Σοκαρίστηκα στην αρχή αλλά μετά έκανα διάφορους συνειρμούς και κατέληξα ότι ναι! δικό μου δώρο ήταν!

Το έχω ακουμπήσει στο σαλόνι! Δεν το βάζω στο δωμάτιό μου γιατί τα λούτρινα μου προκαλούν αλλεργία(και αηδία μερικές φορές!). Το συγκεκριμένο πάντως μου αρέσει(μπορώ να πω κι αλλιώς; Διαβάζει το μπλογκ μου η άθλια!).

Το χειρότερο: μια άλλη φίλη μου πρότεινε να μου πάρει την Λιλού για να τα κάνω σετάκι! Τουλάχιστον να είναι κι αυτή ροζ! Έστω φούξια!

Αυτά για απόψε! Από αύριο ξυπνάω νωρίς για διάβασμα!