«Όταν είμαι στη σκηνή, είμαι ένας άλλος άνθρωπος, μάλλον πολλοί άνθρωποι μαζί. Δεν θέλω το κοινό να βλέπει εμένα, αλλά "εμάς". Αν δεν καταφέρω ν’ αγγίξω τους θεατές, να τους κάνω να κλάψουν και να γελάσουν μέσα στην ίδια παράσταση, τότε η τέχνη μου χρειάζεται επειγόντως το φιλί της ζωής, γιατί πεθαίνει!» Αυτά εξομολογήθηκε ο αείμνηστος μίμος απ’ τη Γαλλία, Μαρσέλ Μαρσό, λίγο πριν το «θάνατό του»…

Εδώ και χρόνια, έχω κρεμάσει μια φωτογραφία του Μαρσό στο παράθυρο του δωματίου μου και κάθε που τον χαζεύω, μου στολίζει τα μαλλιά μ’ ένα λουλούδι..! Άλλοτε πάλι, μου χαμογελά μελαγχολικά πίσω απ’ το ζωγραφιστό του πρόσωπο… Τον αγαπώ τρυφερά σαν τα παραμύθια της γιαγιάς, που κάνουν ορατό τον κόσμο της ψυχής, τον κόσμο των μικρών και μεγάλων αισθήσεων. Είναι ο δικός μου, Πιερότος του Φεγγαριού..! Αφουγκράζομαι τη φωνή του μέσα απ’ τα δέκα του δάχτυλά, τους μυς του προσώπου του, τα πόδια και το βλέμμα του...

Τον θυμάμαι...κάθε που είμαστε πολλοί μαζί και παίζουμε παντομίμα! Που άλλος αρνείται να βγει να μιμηθεί κι άλλος καταπληκτικά μιμείται!! Ακόμη και στα παιχνίδια τελικά, μαθαίνεις πόσο αγαπάς ολόκληρη την οντότητά σου…!

Κι ύστερα, οι πιο καθηλωτικές στιγμές δε βάζουν λόγια. Μια μάνα που γεννά. Δυο σώματα γυμνά την ώρα του έρωτα. Ένας άνθρωπος που ξεψυχά.

Υστερόγραφο: Καλή αντάμωση Mr. Marsel μας και προσωπικά, σας ευχαριστώ για ό, τι, μέσα απ' το διαστρεβλωμένο καθρέπτη αυτού του κόσμου…