Σήμερα σκότωσαν το μωρό μου, την Ήρα μου.

Μέσα στα δυο μου μάτια, έφτυνε μαύρο αίμα απ’ το στόμα… Αχ, και να φιλούσα το τραύμα σου να σε γύριζα πίσω κι ας με ξυπνούσες κάθε βράδυ με τα γαβγίσματά σου!! Πως είσαι ακοίμητος φρουρός ήθελες να μου φωνάξεις- το καταλάβαινα...Όλη μέρα χθες, έτρεχες μ' ένα φόβο και χτυπούσε η καρδούλα σου μικρό μου… Από τα μεσάνυχτα και μετά σ’ έχασα, χτύπημα στην πόρτα κανένα.

Παίρνω λοιπόν τ’ αυτοκίνητο να ευχηθώ χρόνια πολλά στ' αφεντικό μας και στο δρόμο, συναντώ την τελευταία σου εικόνα. Έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Πολύ, γιατί πλασματάκι ήσουνα και κάποιος ανίδεος σ’ έβαλε κάτω απ’ τις ρόδες του. Μάλιστα, βάζω στοίχημα πως μετά αντί να προσέξει εσένα, κοιτούσε τους τροχούς και σ’ έβριζε κι από πάνω…

Έτσι είναι οι (απ)άνθρωποι καλοί μου...! Σε σκοτώνουν και δε νοιάζονται για το πτώμα, μα κοιτάζουν πως θ' ακονίσουν καλύτερα το μαχαίρι τους για την επόμενη σφαγή… Θα σε θυμάμαι κάθε που θα περνώ απο κείνο το δρόμο... Δυστυχώς όχι αλλιώς, γιατί πήρα πίκρα μεγάλη.

Μέσα σε όλα βέβαια, υπήρχε και η κωμική πλευρά των πραγμάτων!! Ο παππούς, μου έλεγε πως θα φωνάξει ένα παπά να την κηδέψουμε. Ένας περαστικός μου δήλωσε ότι θα κηρύξεί τριήμερο πένθος και το καλύτερο ειπώθηκε απ' τον πατέρα μου...

Τηλεφωνεί λοιπον στη μαμά και γίνεται ο εξής διάλογος:

Daddy: Έλα βρε αγάπη μου, μην κάνεις έτσι για το σκύλο, θα σου πάρω άλλο...

Mummy: -Όχι. Όχι. Όχι, δε θέλω άλλο γιατί δε μπορώ να ξαναπεράσω τα ίδια. Όχι λέω (με λιγμούς αυτά).

Daddy: -Καλά, θα σου πάρω ΔΥΟ σκύλους μόνο μην κλαίς!! Και Ιγκουάνα άμα θέλεις, θα σου πάρω.... (εκεί γέλασε ακόμα και η Ήρα)!!

Καλό σου ταξίδι, μπουμπού μου..!!