Ένας λαγός κι ένας γρύλος ζούσαν στην καρδιά ενός γέρικου δέντρου. Είχαν γίνει φίλοι και περνούσαν πολλές ώρες μαζί. Ο λαγός σκεφτόταν: «Ο γρύλος είναι υπέροχος τραγουδιστής. Είμαι τόσο περήφανος που μ΄ αγαπά!». Και ο γρύλος σκεφτόταν: «Ο λαγός τρέχει σαν βολίδα. Απορώ που εκτιμά την φιλία μου!».

Μια νύχτα ξέσπασε πυρκαγιά στο δάσος. Πανύψηλες φλόγες τύλιξαν τα δέντρα και παντού ακουγόταν το τρίξιμό τους καθώς καίγονταν. Ο γρύλος πετάχτηκε από τον ύπνο του τρομαγμένος, αλλά πριν εγκαταλείψει το δάσος έτρεξα να ειδοποιήσει το φίλο του το λαγό. «Ξύπνα! Ξύπνα!», του φώναζε, αλλά μάταια. Ο λαγός συνέχιζε να ροχαλίζει. Ο γρύλος επέμεινε πολύ και στο τέλος ο λαγός ξύπνησε. Όμως ο γρύλος τον ακολουθούσε με δυσκολία και, όταν ο λαγός το κατάλαβε, πήρε το φίλο του στην πλάτη του κι έτρεξε για να σωθούν μαζί.

«Σ΄ ευχαριστώ, φίλε μου», είπε ο λαγός, «αν δεν με ξυπνούσες…». «Όχι, όχι…, εγώ σου χρωστώ τη ζωή μου!», μουρμούρισε ο γρύλος, «…αν δεν ήσουν τόσο γρήγορος…». Πράγματι, αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία και για τους δύο ήταν να δίνουν και όχι να παίρνουν!

Παραμύθι από την Ισπανία