Σήμερα , δεν ξέρω γιατί , έκατσα και διάβασα όλα τα κείμενα που έχω γράψει από την αρχή στο blog .

Ντράπηκα πολύ .

Αλήθεια , ντράπηκα !

Γι ' αυτό από όταν ήμουν πιτσιρίκα ακόμα , δεν ήθελα να κρατάω ημερολόγιο , γιατί σε ''δύσκολες'' περιόδους γίνομαι μίζερη και νιώθω πολύ αχάριστη όταν αποστασιοποιούμαι λίγο από αυτό που με ταλαιπωρεί και βλέπω πόσο μονόπλευρα αντιλαμβάνομαι τα πράγματα ...

Στην προκειμένη περίπτωση ντρέπομαι ακόμα περισσότερο γιατί τα δικά μου τα σκουπίδια δεν τα κράτησα για πάρτη μου αλλά τα έγραψα σε ένα δημόσιο χώρο όπου μπορεί να τα διαβάσει όποιος είχε την ''φαεινή'' ιδέα να μπει στο blog μου ...

Ζητώ συγγνώμη για τον χρόνο και τον κόπο σας , ειλικρινά !

Διάβαζα εχθές την ''Μαρία Νεφέλη'' του Οδυσσέα Ελύτη - ούτε που ξέρω πια ποιά φορά ήταν αυτή εδώ , πρέπει να το έχω διαβάσει πάνω από 50 φορές αυτό το βιβλίο - και με έπιασε μια απίστευτη ενοχή σκεπτόμενη ένα συναυλιακό τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη - ''Αιφνίδια πτώση'' λέγεται - το οποίο περιγράφει τέλος πάντων κάποιες κοπελιές που ταλαιπωρούν-σκοτώνουν ποιήματα του Ελύτη ή του Σεφέρη και έτσι κατέληξα να κάνω κάτι απαράδεκτο για τα δικά μου δεδομένα : να σταματήσω να το διαβάζω ...

Μάλλον εχει δίκιο το παλικάρι ...

Διστάζω να διαβάσω ποίηση , να μιλήσω δημόσια και να ακούσω μουσική για τον ίδιο λόγο , λοιπόν : για το κενό εντός μου που μοιάζει με μαύρη τρύπα , ό,τι μπαίνει μέσα του χάνεται ...

''Δεν έχω τι να τραγουδήσω , τι να πω

Είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό

Και έτσι για πάντ λέω το στόμα μου να κλείσω

Για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω

Μα πάλι , πως θα ζήσω ;''