Μόνο με αυτά τα λόγια μου βγαίνει για να περιγράψω τον πιο αυθεντικό, ωμό και συνάμα απίστευτα γλαφυρό Έλληνα πεζογράφο. Το όνομα του Δημήτριος Ροδόπουλος αν και μάλλον είναι πιο γνωστός με το Μ. Καραγάτσης (εδώ που τα λέμε καλά έκανε και άλλαξε το όνομα του αυτό το Ροδόπουλος δεν κάνει ούτε για διαφημιστή, να τον λέγανε τουλάχιστον Τριανταφυλλόπουλο πάει και έρχεται).

Το ψευδώνυμο αυτό προέρχεται από το δέντρο πτελέα ή καραγάτσι καθώς στο εξοχικό της οικογένειάς του, στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του, συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα τέτοιο καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού.

Έγραψα μάγκας γιατί έτσι αισθάνομαι για τον άνθρωπο που έγραψε:

τη Μεγάλη Χίμαιρα-το πιο αγαπημένο μου

τον Γιούγκερμαν-αν ήξερε πώς θα κακοποιούνταν από την τηλεοπτική μεταφορά μάλλον δε θα το έγραφε καθόλου 

τη Λειτουργία σε λα ύφεσις-μουσικό site δεν είμαστε άλλωστε; 

τη Νυχτερινή ιστορία-παρεμπιπτόντως ο τύπος ήταν πραγματικό παιδί της νύχτας

τον Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου-μοναδικό σκιαγράφημα του πρώτου γνήσιου Νεοέλληνα από το 1830 και μετά

το Αίμα χαμένο και κερδισμένο -δεν το έχω διαβάσει και δεν έχω τίποτα να πω

το Άμρι α Μούγκου (Στο χέρι του Θεού)-ούτε και αυτό έχω διαβάσει αλλά ακούγεται ενδιαφέρον

τον Κίτρινο φάκελο (Α΄και Β΄)–ούτε και αυτά τα έχω διαβάσει (σώπα!) αλλά τα έχω δει παλιά παιγμένα από τον ANT1 με τον Κιμούλη και κάνουν τον πρόσφατο Γιούγκερμαν να φαντάζει αριστούργημα

το απίστευτο ιστορικό-φιλοσοφικό-θρησκευτικό Σέργιος και Βάκχος (Α΄και Β΄)- μια αγιογραφία ανόμοια με οποιαδήποτε άλλη, μια μη-ιστορία του Βυζαντίου ιδωμένη μέσα από τα μάτια δυο αγίων (μεγάλη η Χάρη Τους)

Αυτά αρκούν για το μπλαμπλά, η ουσία είναι στον άνθρωπο πίσω από τα βιβλία.

Τα περιστατικά της γεμάτης ζωής του που τον καθιστούν γοητευτικό ρεμάλι πάμπολλα, πιτσιρικάς ακόμη πλαστογράφησε την υπογραφή του πατέρα του σε σχολικό έλεγχο και φαντάζομαι όχι γιατί είχε πάρει άριστα, ενώ ακόμη πιο πιτσιρικάς είχε φάει γερό κόλλημα με την κουκλάρα δασκάλα του (και ποιος δεν είχε εδώ που τα λέμε, εκτός ίσως από το συμμαθητή μου στην Έκτη τον Μανώλη που γούσταρε τον επιστάτη αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) και μάλιστα το ντεμπούτο του ως πεζογράφος το έκανε το 1927 με το διήγημα "Η κυρία Νίτσα", το οποίο υποβλήθηκε στον διαγωνισμό της Νέας Εστίας και πήρε τον 3ο έπαινο, εμπνευσμένο από τον παιδικό του έρωτα για την περί ου ο λόγος εικοσάχρονη δασκάλα του στο δημοτικό σχολείο στη Λάρισα.

Το κορυφαίο όμως και άκρα χαβαλετζίδικο, αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα του, ήταν όταν το 1956 και το 1958 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα των Προοδευτικών του Σπ. Μαρκεζίνη. Ο αθεόφοβος κατέβηκε ερήμη και δεν είχε κάνει καμία προεκλογική προετοιμασία και όπως ήταν φυσικό, απέτυχε και τις δύο φορές. Βέβαια αυτό ουδόλως τον απασχόλησε και μάλιστα όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί είχε θέσει υποψηφιότητα, απάντησε ότι το έκανε για να πάρει ψήφους (!) από τον αδερφό του Τάκη Ροδόπουλο, υποψήφιο με την ΕΡΕ (Χα θα του κακοφάνηκε φαντάζομαι του Καραμανλή), κρίμα πάντως που δε βγήκε αλλά σάμπως βγάλαμε και ποτέ κανέναν άνθρωπο της προκοπής μέσα στη Βουλή;

Μετά απ’όλα αυτά θα πρέπει κανείς να είναι τέρας ιδιοτροπίας για να μη συμπαθεί έναν τέτοιον άνθρωπο.

Λένε τώρα για τις αυτοβιογραφίες ότι είναι γεμάτες ψέματα αναφορικά με τα περιστατικά της ζωής του αφηγητή, αλλά ότι πιο αληθινό μπορείς να βρεις για την προσωπικότητα του. Αυτά είναι κάποια σημεία από την αυτοβιογραφία του Καραγάτση.

"Γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα από τα τέσσερα γωνιακά σπίτια των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω όμως σε ποιό. Και το κάνω επίτηδες αυτό, για να μπλέξω άγρια-σε αυτό το αθηναϊκό σταυροδρόμι- τους διαφόρους "αρμοδίους", όταν έρθει η στιγμή να εντοιχισθεί η αναμνηστική πλάκα. Εγώ βέβαια θα τα έχω τινάξει προ πολλού, και θα σπάω κέφι καλά στον ουρανό, με τη μεταθανάτια φάρσα μου. Θα έχω παρέα το Σολωμό, πού θα μου λέει κουνώντας το κεφάλι: " Τράβα και συ Καραγάτση, όσα τράβηξα εγώ από τον Καιροφύλλα, τον Αποστολάκη και το Σπαταλά".
 

Ευτυχώς αεροδρόμιο Μ. Καραγάτσης ακόμη δεν έχει γίνει.

"Όπως βλέπετε το κυριότερο γνώρισμά μου είναι η μετριοφροσύνη. Διδάχτηκα τα πρώτα γράμματα στο Αρσάκειο της Λάρισας (όταν συλλογιέμαι πώς, υπήρξα και Αρσακειάδα!) και αντί να ερωτευτώ τις συμμαθήτριες μου, αγάπησα παράφορα τη δασκάλα μου. Γεγονός πού μαρτυράει τη σκοτεινή ερωτική ιδιοσυγκρασία μου. Έκανα ό,τι μπορούσα για να μην προβιβαστώ, να μείνω στην ίδια τάξη, κοντά στην "γυναίκα των ονείρων μου". 

Και εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε και έτσι, αλλά είπαμε γκομενάκιας από μικρός τι να κάνουμε;

"Το υπέροχο λογοτεχνικό μου ταλέντο φανερώθηκε στο Γυμνάσιο, όταν έγραφα εκθέσεις αριστουργηματικές. Οι καθηγητές μου δεν πρόφταιναν να μου βάζουν δεκάρια. Ένας μονάχα- ένας ξερακιανός και καταχθόνιος- έβρισκε τα κείμενά μου απαίσια και τα μηδένιζε αράδα. Δεν μπορούσα να καταλάβω...αργότερα όμως κατάλαβα. Ο καθηγητής ήταν λογοτέχνης. Εννοείται πώς τον εκδικήθηκα σκληρά. Ήμουν νεαρότατο μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών όταν ο κ. Καθηγητής -γέρος πια- ζήτησε την ψήφο μου για να μπει και αυτός στο επίσημο αυτό Πρυτανείο της ελληνικής διάνθησης. Του την αρνήθηκα. Αποτέλεσμα: Αυτός είναι και εγώ δεν είμαι πια μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών". 

Δε βαριέσαι Μ. Καραγάτση η ιστορία είναι αδέκαστος κριτής, εσένα ας πούμε σήμερα δεν σε ξέρουν, ενώ τον κ. Καθηγητή τον προτείνανε για Νόμπελ Λογοτεχνίας, α ρε αθάνατο ελληνικό βύσμα-μέσο-καρέκλα! 

"Κάποτε σπούδαζα νομικά. Είχα συμφοιτητές τους κ. Πέτρον Χάρην, 'Aγγελο Τερζάκην, Γιώργο Θεοτοκάν, Πετσάλην καί Οδυσσέα Ελύτην, τα εξαιρετικά αυτά νομικά πνεύματα πού τόσο διέπρεψαν στη δικανική σταδιοδρομία τους- όπως και εγώ εξάλλου..."

Εδώ πρέπει να πω αίσχος και ντροπή, αν χρειάζεται κάτι αυτή η χώρα για να πάει μπροστά είναι περισσότεροι δικηγόροι, νομικοί και δικαστές, από πεζογράφους βρωμάει ο τόπος.

Σοβαρά τώρα, ο Καραγάτσης έγραψε για την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβανόταν, την αισθανόταν και τη ζούσε, δε κυνηγούσε καμία Χαμένη Πατρίδα όπως ο Βενέζης ή κανένα Άξιον Εστί όπως ο Ελύτης, πάνω απ’όλα οι ήρωες του ήταν αυθεντικά ανθρώπινοι και γι’ αυτό βρώμικοι, απατεώνες, ερωτύλοι και ικανοί για το χειρότερο και το καλύτερο, πάνω απ’όλα όμως ανθρώπινοι.

"Δεν επείραξα ποτέ συνάδελφο και είμαι συμπαθέστατος στους λογοτεχνικούς κύκλους. Αυτό θα αποδειχθεί στην κηδεία μου όπου θα έρθει κόσμος και κοσμάκης να πεισθεί ίδιοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στο διάολο. Και θα φύγει από το νεκροταφείο ο κόσμος και ο κοσμάκης βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης. Είμαι βέβαιος πώς ο Θεός θα με κατατάξει μεταξύ των αγίων στον Παράδεισο. ΑΜΗΝ."

Και εγώ αυτό πιστεύω ρε συ Καραγάτση και δεν είναι μόνο ότι τα έγραφε ή τα πίστευε όλα τούτα αλλά τα ζούσε στο πετσί του και όταν πια πεθαίνει στις 14 Σεπτεμβρίου 1960, σε ηλικία 52 χρόνων, η τελευταία φράση που πρόλαβε να γράψει, η τελευταία φράση ολόκληρης της ζωής του, ήταν «'Ας γελάσω!»

Αυτό είναι που λένε χωρατατζής μέχρι το τέλος.