Σήμερα ευτυχώς τελείωσαν τα καύσιμα και ξέμεινα στο χωριό. Αποφασίζω λοιπόν. Αποφασίζω κι ανεβαίνω σ' ένα βουνό, που 'χει ένα μισοχτισμένο φρούριο του Νικηφόρου Φωκά.

Ξαπλώνω πάνω σ' ένα βράχο κι άρχιζω να τραγουδώ την καρδιά μου!! Δεν είπα σε κανέναν που πήγα γιατί, για πολλά γιατί. Χωρίς μυστικά καταφύγια,δεν αντέχεται ο βαθύς γκρεμός του κόσμου...

Έτσι μου κατέβηκε μια ιδέα στο κεφάλι!! Σας καλούμε, αντί να κάνουμε "beach party" τον Ιούλιο, να οργανώσουμε ένα "mountain party" στην Κρήτη, με ρακές κι άλλα εδέσματα... H ρακή ενώνει τους ανθρώπους... Για ν' ακούσω τους καλούς τους ταξιδιώτες του καλοκαιριού(κι απούχει στην ψυχή φτερά τ' ανοίγει και γλιτώνει)..!!

Άιντε και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί με το βλέμμα ψηλά:

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει

μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό...

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου για 'κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω

για να της τραγουδήσω το πιο βαρύ καημό...

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω

για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της

μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ...

Καμιά φορά που απ' το πιοτό πέφτουμε μεθυσμένοι

σχεδόν αγαπημένοι καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα

σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί... Δ.Α.