Άλλη μια Πέμπτη βράδυ στην δουλειά με πολύ κέφι και πολλά κεράσματα...

-Βάλε ένα ποτό στην κοπέλα μας!

-Ένα ουισκάκι στην πιανίστρια μας!

-Ένα ποτήρι κρασί απο μένα!

-Τι πίνει η Αντζούλα?Άδειασε το ποτήρι της!

Και μετά απο πολύ μουσική,ποτό και γέλια και αφού τελείωσε (επιτέλους!) η βάρδια μου είπα να πάω σε έναν φίλο μου που γίορταζε.Έτσι να του ευχηθώ και να φύγω.

Κατά τις μια και κάτι ήμουν εκεί (Τώρα πως έφτασα με το αμάξι και πως επέστρεψα σπίτι..είναι άλλο θέμα..).Καλή παρέα,κιθαρίτσα και κουβεντούλα.Δεν είπια πολύ.Μόνο μισό ποτηράκι τεκίλα..

Γύρισα σπίτι κατά τις πέντε και οκτώ τα χαράματα σηκώθηκα να πάω για μάθημα...!

Φτάνω στο ωδείο με ένα κεφάλι καζάνι,νηστική (είχα δυό μέρες να φάω) και κουτουλώντας..

-Έλα..συγκεντρώσου...να χαρώ εγώ δασκάλα..πως θα κάνεις μάθημα σε τέτοια χάλια παιδάκι μου..? Ο συνηθισμένος προσωπικός διάλογος..

Παίρνω βαθιά ανάσα και μπαίνω στην τάξη.

-Καλημέρα!Τι κάνουμε?Διαβάσαμε?Έχουμε εξετάσεις σε ένα μήνα ε?Μην το ξεχνάμε..

Κάθομαι στην καρέκλα και προσπαθω να σταματήσω τις νότες που χορεύουν σαν τρελές πάνω στην παρτιτούρα.Και εκεί που καταβάλω τεράστια προσπάθεια να μείνω ξύπνια..βλέπω κάποιον απο την αντανάκληση του πιάνου να με κοιτάει βλοσυρά

-Καλά ποιος είναι αυτός?Και πως μπήκε μέσα?Και γιατί δεν μιλάει?Ήρθε να μας ελέγξει?Αν είναι δυνατόν!

Γυρνάω λοιπόν απότομα να του κάνω παρατήρηση!...

...Και βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μπετόβεν του οποίου τα μαλλιά είχαν σηκωθεί με αυτά που άκουγε...

Η μαθήτρια μου να με κοιτάει απορημένη χωρίς να μιλάει και εγώ να προσπαθώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα

Καλά εγω φτάιω?

Ποίος είχε την φαϊνή ιδέα να βάλει αυτον τον τεράστιο πίνακα ακριβώς απο πίσω μας?

......