Αρρωστιάρικες αυτές οι μέρες. Ίσως να φταίει ο καιρός. Μια ζέστη, μια κρύο. Το πρωί είχε ζέστη ενώ τώρα φυσάει και έχω αναγκαστεί να τυλιχτώ με μια ζακέτα. Έχω βρει καταφύγιο στο δωμάτιο μου. Βλέπω το γραφείο μου να χάνεται κάτω από τις στίβες άχρηστων πραγμάτων που κανονικά θα έπρεπε να είχαν πεταχτεί ή τουλάχιστον μαζευτεί. Αποδείξεις από καφετέριες, φορτιστές κινητών, ακουστικά, cd, κακοεκτυπωμένες παρτιτούρες, μια συλλογή με ποιήματα του Ελύτη, μία με ποίηματα του Εγγονόπουλου, μολύβια και τσίχλες. Κοινώς η τέλεια απεικόνιση του χάους...Και στο backround η Janis να παίζει. Το πιο κατάλληλο μουσικό χαλί. Καιρό είχα να την ακούσω. Και θυμάμαι και αυτό που μου είχε πει ο μαθηματικός μου, ότι χωρίς τα γυαλιά της ψιλομοιάζω. (Μαθηματικά δνε έμαθα αλλά έμαθα πολλά για την μουσική! Κινητή εγκυκλοπαίδεια ο άνθρωπος!)

Σήμερα σκέφτηκα ότι τελικά ίσως να είναι γραφτό να καταλήξεις με κάποιους ανθρώπους χωρίς να το διαλέξεις. Φταίνε οι συγκυρίες(τι βαρύγδουπη λέξη!). Και αυτό που μένει είναι μια γλυκιά γεύση επαφής και ένα γέλιο...

Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα'ναι παρηγοριά

(Κ.Καβάφης-Τα Παράθυρα)

Το καλό με τα παράθυρα είναι ότι δεν έχουν κλειδιά. Έτσι αρκεί ένα σπρώξιμο για να τα ανοίξει...

Και η Janis συνεχίζει να ξεστομίζει τις μελαγχολικές νότες της...και η μυρωδιά του φρεσκοφτιαγμένου καφέ με ξυπνάει από τον παρολίγον λήθαργο...