Φίλοι μου,

γνωρίζοντας πόσο αδικημένος είναι ο πατέρας από τους ποιητές όλων των εποχών, όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάποια ποιήματα, έγραψα τα παρακάτω, τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε site του εξωτερικού.

Δεν έμαθα τι απέγινε ή μάλον δε επεδίωξα να μάθω. Δεν ήθελα να στενοχωρηθώ. Πάντως εγώ εκπλήρωσα την επιθυμία των αγαπημένων του παιδιών και του τα χάρισα.

ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ και σήμερα τα αφιερώνω στους ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΜΕ ΑΓΑΠΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ

Το χαμόγελο του Μπαμπά.

Κολώνα του σπιτιού!

Σε φώναζε η μαμά.

Και ‘συ,

πίνοντας τον καφέ σου

στο τραπεζάκι της κουζίνας,

την άκουγες με ικανοποίηση.

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα,

μου ‘λεγες παραμύθια ..

Αλήθεια.. που τους έβρισκες

τόσους βασιλιάδες;

Και με το τέλος, μου φώναζες..

«Πρίγκιπά μου!»

και μ’ έστελνες να κοιμηθώ.

Θυμάμαι όλες σου τις μεταμορφώσεις,

απ’ του χρόνου την σμίλη.

Νεαρός, με σγουρά μαλλιά,

με το γαρύφαλλο στο πέτο

και το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Μετά, τριανταπεντάρης,

σαρανταπεντάρης…

Και τώρα… μια τεράστια φαλάκρα,

Και λίγο γκρίζο στους κροτάφους.

Όμως σου ‘μεινε το καλύτερο.

Το χαμόγελό σου.

Στον πατέρα μου.

Έψαχνα ένα βιβλίο,

στην σκονισμένη βιβλιοθήκη.

Κι’ ανάμεσα στους τόμους,

βρήκα αγαπημένε μου πατέρα,

μια ζωγραφιά.

«Μαρία, Λάμπης»,

έγραφες..

με ‘κείνο το χαρακτηριστικό

τρεμούλιασμα στις λέξεις.

Και δυο βέλη,

να τρέχουν να καρφωθούν στον στόχο,

στην καρδιά σου,

ζωγραφισμένη πάνω-πάνω στη γωνιά.

Από τότε σ’ αγάπησα πιο πολύ,

από τότε,

αποφάσισα να μη σε ξεχάσω,

ποτέ πατέρα!